Wonder

'Olmert?!' Een zware stem dendert door het speciale privé-ziekenhuis in een buitenwijk van Tel Aviv. Het verplegend personeel trilt op hun benen. Toen alle apparatuur begon te piepen renden ze naar binnen, om tegen hun kleinkinderen te kunnen zeggen dat ze erbij waren toen hij stierf. Dit hadden ze niet verwacht.

Voor hun staat Ariël Sharon, en hij lijkt groter dan toen hij nog bleek op bed lag. Met zijn linkerhand houdt hij het geknakte lichaam vast van de verpleegster die hem aan het wassen was toen hij ontwaakte. Een beveiligingsmedewerker zag hoe Sharon in één keer omhoog schoot en haar rug brak. De vorige premier van Israel lijkt nog wat in de war, maar dat is de rest nog veel meer.

'Ik ben een half jaar weggeweest? En Olmert is nu de baas?' Schreeuwt hij. 'Wat is er allemaal gebeurd?'
- 'Hamas heeft de verkiezingen gewonnen' zegt een bange co-assistent. In zijn stem weerklinkt de hoop dat deze schok Sharon terug in coma zal storten. In plaats daarvan gooit hij de verpleegster die hij vasthad woedend door de kamer. 'Wat nog meer?!'

'We zijn Palestina binnengevallen en zijn bezig Libanon kapot te bombarderen.' Dat krijgt de brullende Sharon stil.

'Mijn oude legermaatje Olmert?', mompelt hij. 'Wie had dat gedacht?'. Zijn ogen worden mistig. Daarna zegt hij iets dat zo zacht is dat niemand het kan verstaan. Dan, vol zelfvertrouwen: 'Haal mijn kleren! Bestel een taxi! We gaan naar Olmert toe!'

Niemand durft te zeggen dat hij rust moet houden na meer dan een half jaar in coma. Stuk voor stuk zijn de mensen gedrilld in het Israelische leger, en zij kunnen alleen salueren. 'Ja meneer Sharon! Onmiddellijk meneer Sharon. U gaat een einde maken aan deze oorlog meneer Sharon?'
'Natuurlijk niet. Nu is de tijd! We vallen ook Iran aan!