Boekhouding

Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste financiële verantwoordelijkheid. Ik mocht boodschappen doen voor het avondeten. Mijn bonnetje mocht ik na afloop inleveren, en dan kreeg ik het geld terug.

Mijn stiefmoeder kende mij, natuurlijk, en liep het bonnetje zorgvuldig af. Van mijn uitgegeven elf gulden kreeg ik de 79 cent voor een blikje cola niet terug.

Dat is eigenlijk altijd zo gebleven in mijn ervaring met boekhouders. Kantoorartikelen gekocht voor de studievereniging? Zonder bonnetje mag je ze niet declareren. Treinkaartje voor je werk kwijtgeraakt? Jammerrrr.

Het rare is dus, dat als het niet meer om kleine bedragen gaat, maar om grote bedragen, de mierenneukende boekhouder nergens meer te vinden is. Veerman en zijn ambtenaren die vliegreisjes declareren, een gedeputeerde die zijn huis-electronica laat pimpen op kosten van de belastingbetaler, Van Oudenallen die zichzelf inhuurt als adviesbureau; mijn stiefmoeder zou er wel raad mee hebben geweten. Ook een Bram Peper, die dan blijkbaar niet fout maar alleen slordig was geweest met zijn bonnetjes, was nooit zo in de problemen gekomen.

Als de boekhouders bij onze overheden nou eens zèlf kritisch de declaraties aflopen, in plaats van dat door de media te laten doen?