Beschouwing

Godzijdank bestaat er zoiets als een politieke pers. Voor een paar euro heb je een krant, waarin artikelen staan die samenvatten wat er allemaal is gezegd en gebeurd tijdens de algemene beschouwingen. Dat is geen geld voor het niet woord voor woord hoeven volgen van de happening, die af en toe slechts oninteressant is, maar het grootste deel van de tijd dodelijk saai. Ieder moment verwacht je dat één van de aanwezigen opstaat, schreeuwt: “Ik kan er niet meer tehegen!”, de zaal uit rent en zichzelf voor de tram gooit. Of op z’n minst dat je een close-up krijgt van een Kamerlid dat verveeld met een gebakvorkje in z’n oogbol zit te porren.

Maar niets van dat alles. Tijdens het stuk dat ik live heb gekeken, stalen Mat Herben en Maxime Verhagen de show. Maxime omdat hij er uit ziet als een kinderlokker als hij lacht om zijn eigen grapjes, en Mat omdat hij aan het uitproberen was hoe vaak de term ‘as van het kwaad’ in een zin past. Best vaak, trouwens.

En waarom is het saai? Iedereen die wel eens een presentatie heeft moeten houden, kan zo aanwijzen wat er mist in de Tweede Kamer: visuele ondersteuning.

Het hele debat wordt live gestreamd via Internet, dus het is niet zo dat het parlement de digitale revolutie heeft gemist. Achter het spreekgestoelte rijst een joekel van een muur op, en een groot wit doek en een beamertje moeten toch te regelen zijn. Waarom zien we desondanks Mark Rutte als Mark Rutte het heeft over onderwijs, in plaats van iets dat ook daadwerkelijk met zijn verhaal te maken heeft? Waarom staat er geen groot projectiescherm, waarop met Kalashnikovs zwaaiende jurken geprojecteerd worden als Maxime het over de terroristische dreiging heeft en sjekkiesrokende paupers als Jan weer eens een zielig bijstandsverhaaltje vertelt? Waarom is er geen groot vliegdekschip te zien als Matje Herben aan het woord is?

Misschien wel omdat al die politieke journalisten dan zonder werk zouden zitten.