Tram

Het stinkt in de tram. De mevrouw die mijn kaartje moet stempelen, snauwt me af als ik vraag bij welke halte ik eruit moet – blijkbaar is ze er niet om mij te helpen. Het voertuig rammelt, schommelt, en beweegt bij het optrekken en remmen zo raar dat de reizigers bij elke halte bleek wegtrekken.

De mevrouw met twee baby’s mag niet zitten voor ze haar strippenkaart tevoorschijn heeft getoverd, maar de spierbundel die meisjes lastig viel bij de halte ‘want samen klaarkomen is lekker op de coke, man!’ heeft geen vervoersbewijs nodig.

Normaal gesproken onderga ik het tranendal van het Nederlandse openbaar vervoer gelaten. Had ik maar een rijbewijs moeten halen. In Amsterdam ligt dat echter anders.
De gemeente heeft eerst auto’s de binnenstad uitgetreiterd, en daarna de taxiwereld in chaos laten vervallen. De publieksvijandige trams zijn de enige optie.

Het rare is dat Amsterdammers beruchte zeikerds zijn, die niet zomaar over zich heen laten lopen. Toen kabelaar UPC ongevraagd geld van Amsterdamse rekeningen afschreef, werd hun hoofdkantoor belaagd. Waarom trekken er geen tienduizenden naar het gemeentehuis om het hoofd van de verantwoordelijke wethouder te eisen?

Terwijl ik het onverstaanbare gemummel uit de tramspeakers probeerde te negeren, zag ik de volkswoede voor me. Waarom had hij nog niet plaatsgevonden? Waarschijnlijk kun je alleen met het OV bij het gemeentehuis komen, bedacht ik mij. Dat zou een verklaring zijn.