Allochtoon anders

De vorige keer dat ik iemand belachelijk maakte omdat ze het woord allochtoon wilde schrappen uit de Nederlandse vocabulaire, werd me voor de voeten geworpen dat het tegenwoordig ontzettend politiek correct is om mensen die denken dat maatschappelijke problemen uitgumbaar zijn voor politiek correct te verslijten. Of in gewoon Nederlands: wat je zegt ben je zelf.

Omdat ik leer van mijn fouten, zal ik het voorstel van het VNO-NCW opleidingscentrum De Baak niet afdoen als tenenkrommende multikul. Integendeel: ik verklaar mij bij deze homocultureel. Met gebogen hoofd, dat wel, want homoculturaliteit duidt op intellectuele armoe: in tegenstelling tot de biculturelen hebben mensen zoals ik zich nog nooit verrijkt met ook maar één andere cultuur. Homoculturaliteit smaakt naar bekrompenheid en kleingeestigheid.

Met biculturelen worden waarschijnlijk evenmin de mannen bedoeld die voor de moskee bij mij om de hoek islamitische mannen staan te zijn. Zij zijn de heteroculturelen van onze samenleving, levend in de ene cultuur maar verblijvend in de andere, en met nog minder gevoel voor avontuur dan hun homoculturele medemens.

De bicultureel is wat we vandaag de dag de geslaagde allochtoon noemen. De lachende, perfect Nederlands pratende getinte medemens met dito partner en een goede baan. Maar geslaagd of niet, allochtoon is een rotwoord. En iedereen weet dat oplossingen altijd beginnen met woordgymnastiek en het afschaffen van termen met een negatieve connotatie.

Het is alleen een beetje jammer dat De Baak de grootste groep multiculturele smeltkroesmedelanders vergeet, door een belangrijke culturele geaardheid buiten beschouwing te laten: die van de metrocultureel, die niet bang is om in het openbaar te flirten met een cultuur die niet de zijne is, maar die van binnen zuiver hetero is.