Peeping Tom

De aanhang van Mike Patton is misschien niet zo groot als die van zijn band Faith No More ooit was, maar wel minstens even loyaal. De muzikant wordt zo’n beetje aanbeden door zijn fans, en helemaal onterecht is dat niet. Hij is namelijk een artiest van het soort waar mensen over vijftig jaar nog steeds naar zullen luisteren.

Toen Mike Patton frontman werd van Faith No More, hield hij zijn baan als zanger van de band Mr. Bungle. Nadat FNM uit elkaar was gegaan, combineerde hij zijn carrière bij Mr. Bungle met bands als Fantômas en Tomahawk, een solocarrière, projecten met John Zorn en Dan the Automator en wat invalbeurten bij Dillinger Escape Plan. Omdat hij blijkbaar nog tijd over had, begon hij onlangs met een nieuwe band: Peeping Tom.

Nou ja, band is misschien een groot woord. Nog meer dan Fantômas en Tomahawk is Peeping Tom eigenlijk gewoon Mike Patton en co. Zijn aanhang heeft daar overigens geen problemen mee.

Afgelopen vrijdag stond Patton in de Melkweg met zijn nieuwste band, die voor de gelegenheid bestond uit onder anderen Dub Trio (de band die ook het voorprogramma verzorgde) en rapper/beatboxer Rahzel.

Een liveoptreden van Mike Patton maakt duidelijk waarom sommige van zijn aanhangers bijna sektarisch loyaal zijn: hij is niet alleen één van de geniaalste popmuzikanten van onze tijd, hij is ook een gruwelijk goede performer. Zijn stem is live net zo sterk als op plaat, en de energie spat werkelijk van het podium als hij bezig is. Dat hij helemaal niet zoveel praat met het publiek, en dat hij er eigenlijk uitziet als een vies, glad mannetje, het doet er allemaal niet meer toe. Muziek die staat als een huis en (al dan niet gespeeld) enthousiasme, dat is eigenlijk alles dat je nodig hebt voor een goed optreden. Desondanks krijgt negentig procent van de bands het niet voor elkaar om de Melkweg zo plat te spelen als Peeping Tom afgelopen vrijdag deed.