Ambitie

Zou het iemand nog verbazen als Rita Verdonk het gevallen demissionaire kabinet waarbinnen ze al is weggepromoveerd om een staatsrechtelijke onmogelijkheid te voorkomen nog een keer in de problemen brengt? Waarschijnlijk niet. Rita trekt zich nergens iets van aan, dus als ze toevallig geen zin heeft om een motie uit te voeren dan doet ze dat gewoon niet. De Tweede Kamer heeft de bewindsvrouw gesommeerd om binnen twee weken met een plan van aanpak te komen, maar de kans is aanwezig dat ze het vertikt. Hopelijk vlot de formatie een beetje, zodat er over twee weken niks meer te verkloten valt.

Wat wél ontzettend verbazend is, is dat ze met haar gerampestamp zo ver is gekomen. En ze is nog lang niet klaar, blijkt ook uit een reportage van NRC. Rita wil premier worden, en hoewel dat waarschijnlijk iets te veel van het goede is, ligt ze wel op ramkoers met de VVD. Wat zeg ik, ramkoers, ze heeft er al tot twee keer toe op ingebeukt. Momenteel is ze bezig met haar derde aanloop. Ze is in elk geval ambitieus.

Nee, dan Joost Eerdmans. Na zich vier jaar het vuur uit de sloffen te hebben gelopen als Haagse afgevaardigde van de vastgoedbranche, vindt hij het welletjes. Wat moet je met ambitie als je wachtgeld hebt? Ja goed, meneer is wel tegen de wachtgeldregeling, maar je kunt ook te principieel zijn. Dus houdt hij gewoon z’n handje op, terwijl hij zijn politieke ideeën mag spuien vanaf ’s lands grootste weblog. Armoede is immers een keuze.

Het zou zo mooi zijn geweest als het vertrek van Eerdmans en de zijnen meteen het einde zou hebben betekend van de verdomming en verbotting van de politiek. Niet dat politici zich als butlers moeten gedragen, maar het mag allemaal een tikje minder horkerig. Wat minder “eerst schieten, dan vragen” en wat meer staatsmanschap.

Maar we lijken een kabinet te gaan krijgen met louter normale mensen. Wie weet gaan we wel vier saaie jaren tegemoet, met saaie ministers die slimme, maar saaie, dingen zeggen over belangrijke maar saaie zaken. Het zou een verademing zijn.