Zeeherders

Edit: door verregaande zuigendheid van Blogger was gisteren een heel stuk uit deze column weggevallen. Onze excuses.

Remco Campert schreef, als hij echt helemaal geen inspiratie had voor een column, altijd een stukje over zijn kat. Ik heb geen kat, dus ik moet het doen met mijn eigen stokpaardje, de walvisvaart.

Het walvisnieuws van vandaag: Sea Shepherd gaat beter bewapend dan ooit de walvisvaarders te lijf. Geen land wil nog hun schepen een vlag geven, dus nu zijn de zeeherders eindelijk ook officiëel piraten.

Sea Shepherd is natuurlijk een club van nare ecoterroristen, maar diep in mijn hart heb ik altijd sympathie gehad voor ze. Er wordt zoveel illegaal gestroopt, geloosd en gehaaienvind op zee dat de dierenvrienden van mij niet roomser dan dan de Paus hoeven te wezen. In een tijd waarin zelfs de legale afspraken over visserij al een bedreiging voor de zeeën zijn, kan ik niet echt veel medelijden opbrengen voor stropers.

Maar waarom toch die walvissen beschermen? Er gaat zoveel mis op zee dat je zou verwachten dat Sea Shepherd aan heel die walvissen niet toe kan komen. Van sommige soorten walvis zijn er simpelweg genoeg om op te jagen; de situatie nu is niet te vergelijken met die in 1977 toen de zeeherderij werd opgericht.

Als ik zeeherder was, wist ik het wel. Ik ging haaien beschermen voor de kust van Afrika, in plaats van rond de Zuidpool mijn leven te wagen voor een stuk zwemmend kattenvoer. Het is harder nodig, het is makkelijker, en het is er tenminste lekker warm.