R.I.P.

Ondanks het feit dat haar man fout was in de oorlog, heeft wijlen de weduwe Rost van Tonningen meer dan zestig jaar een weduwenpensioen gekregen van de Nederlandse overheid. Niet zo heel raar, want het was diezelfde overheid die meneer Rost van Tonningen een kogel door de kop had gejaagd.

Niet verwonderlijk dus, dat de Zwarte Weduwe niet veel ophad met de na-oorlogse politiek in Nederland. Ze is altijd extreem-rechts gebleven, en was ooit van plan om mijn geboortedorp op te sieren met een ‘museum ter ware nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog.’ Want nu horen we uitsluitend de propaganda van de overwinnaars, begrijpt u.

In Velp vertelden sommige ouders hun kinderen dat Rost van Tonningen ze zou komen halen als ze nu niet stil werden. Puberjongens fietsten langs haar huis om strijkers naar haar ganzen te gooien. Op straat of in de supermarkt heb ik haar nooit gezien, en ik vraag me ook af of ze zich daar had kunnen vertonen.

Behalve door de vermeende morele superioriteit van de Velpenaren, werden haar laatste jaren ook ontsierd door een bejaardentehuis dat haar weigerde op te nemen terwijl ze zorg nodig had, en hijgerige journalisten die het oudje voor hun karretje spanden. Haar huis was een nest voor extreem-rechts volk - maar ik vraag me af of ze zonder die gasten wel veilig was geweest voor antifascisten, per slot van rekening niet te beroerd voor levensgevaarlijke brandstichting.

Natuurlijk: dat mens was zo fout als de neten. En ja, een voortvarender Nederland had haar al in de jaren zestig een keer door een AIVD’er onder de trein laten duwen. Maar laat ons niet dansen op haar graf. Laat ons herinneren dat het zelfvoldane gezicht van de overwinnaar net zo lelijk kan zijn als de onverdraagzaamheid van de verliezer.