Geef ook eens wat

Het is officieel: we worden steeds egoïstischer. Eén op de vier Nederlanders is niet bereid na zijn dood zijn organen af te staan. Drie jaar geleden was dat nog maar dertien procent.

Nivel, het instituut dat het onderzoek heeft uitgevoerd, zegt niet te weten waarom dat getal zo gegroeid is, dus het zal wel iets te maken hebben met allochtonen.

En, ongetwijfeld, met religie. Veel gelovigen schijnen ervan overtuigd te zijn dat ze een reprimande krijgen als ze incompleet voor de hemelpoort staan (tenzij ze van dat ene geloof zijn, natuurlijk, en compleet in stukken liggen; dat levert juist weer bonuspunten op). “Ik heb hier toch heel duidelijk staan, meneer de Vries, dat u een hart in bruikleen heeft gekregen. Wel, waar is het dan? Wat? WEGGEGEVEN?!? NIET MEER NODIG?!? EEN LEVEN GERED??? Wat dacht meneer? ‘Oh, die dingen groeien daar aan de bomen, eentje minder maakt niks uit’? Mooi is dat. Alsof we niet al meer dan genoeg derving hebben zonder dat mensen hun organen ook nog eens gaan weggeven.”

Maar de reliweigeraars mogen een excuus hebben waar anderen niet in geloven, het is niet alsof het onredelijk is. Als er daadwerkelijk een omnipotent wezen is dat na je dood kan besluiten om je voor eeuwig in de hel te laten branden, en zijn stemming wordt mede beïnvloed door de compleetheid van je lichaam, dan is het een redelijk slimme keuze om dan maar alles eraan te laten zitten.

Die gedachtegang is in elk geval te volgen. Maar waar ik nu echt benieuwd naar ben, is de rest; vijfentwintig procent, dat zijn niet louter hardcore gelovigen. Waarom willen die andere mensen niks afstaan? Omdat ze geen postume littekens willen, die er lelijk uitzien in de kist? Omdat ze bang zijn voor een sterfbed waar likkebaardende dokters omheen staan, loerend naar de hartmonitor en met de scalpel in de aanslag? Of als een soort verzekering, voor het geval dat de fundi’s het toch stiekem bij het rechte eind hebben?

En waarom heeft Nivel die vraag eigenlijk niet gesteld?