Offers

Leon de Winter staat aan onze kant. In de strijd tussen het westen en de radicale islam heeft hij partij gekozen voor ons. Dat niet alleen, hij heeft ook door wat nodig is om te winnen: offers. De Winters column in de Elsevier van afgelopen donderdag doet denken aan de toespraak van heer Farquaad in de tekenfilm Shrek: “Many of you may die, but that’s a sacrifice I am willing to make.”

“De geschiedenis leert ons dat de sterkste wint,” vindt de columnist, en hij wil dat wij dat zijn. En alleen een enorme dosis gruwelijk geweld kan er voor zorgen dat we niet verliezen van de moslimfundi’s.

Op zich is dat idee zo vreemd niet, maar wel een beetje misleidend. Het is waar dat je met spierballen een eind komt, maar alleen als je ook een plan hebt dat ergens over gaat.

Zorgen dat iedereen bang voor je is, is bijvoorbeeld een plan. Het regime van Stalin was gebaseerd op angst, en hij heeft het een hele tijd uitgehouden. Maar je moet het wel precies goed doen, want tenzij je een klimaat creëert waar werkelijk iedereen bang is voor iedereen en niemand een ander echt vertrouwt, werkt het averechts. Leon de Winter meent dat mensen angstig maken een goede manier is om te voorkomen dat ze tegen je vechten, maar dat werkt alleen als alle lagen van de samenleving helemaal doordrenkt zijn met angst. Als de buren bang zijn voor elkaar dan zit je gebeiteld, maar als ze samen bang zijn voor jou dan vraag je om problemen.

We zijn niet meer bereid om offers te brengen, aldus De Winter, en ik denk dat hij ernaast zit. De afgelopen jaren is een patroon zichtbaar geworden: de mensen die het hardst roepen dat we niet zo moeten zeuren, zijn stuk voor stuk schoften. Rumsfeld, Wolfowitz, Cheney, de architecten van het neoconservatisme zijn allemaal asociale nepotisten, die behalve om macht nergens ene donder om geven. We willen best offers brengen, maar het moet wel om een betere reden zijn dan dat een stelletje rednecks zo graag oorlogje wil spelen.