Vertier met nier

Hoe minder Nederlanders bereid zijn na hun dood organen af te staan, hoe hoger het sterftecijfer in ons land.

Dat is ontzettend niet indrukwekkend, want een sterftecijfer is maar een cijfer. En een term als ‘het aantal donoren’ slaat ook al op een grootheid, niet op individuen. Het klinkt gewoon niet alsof een persoon die zijn beide nieren per se aan de wormen wil voeren, daarmee direct de dood van iemand anders op zijn geweten kan hebben.

En als er iets wordt bedacht dat wel de nadruk legt op dat directe verband, dan noemen we dat smakeloos.

En smakeloos zal de Grote Donorshow, mocht hij ooit doorgaan, zeker worden. Maar dat is irrelevant: het is niet verboden om geen smaak te hebben, getuige negentig procent van alle televisieprogramma’s. Mensen die problemen hebben met het nierfestijn, hebben dat natuurlijk om een andere reden: sterven doe je achter de schermen, in een donker hoekje, en niet en plein public. Dat is onfatsoenlijk.

En als we praten over donorschap, dan hebben we het over cijfers en statistieken, niet over creperende dialysepatiënten. Mensen die hun organen niet af willen staan, hebben het recht om niet geconfronteerd te worden met de gevolgen van die keuze. Dat is namelijk ellendig, en ellende mag alleen op televisie als het ver weg is, of lang geleden. Verder willen we alleen maar fluff en onzin op de buis.

Ondertussen heeft BNN in één klap het hele land laten nadenken over het donorschap, op een manier waar geen tien SIRE-campagnes aan kunnen tippen. Dat is de meest zinnige besteding van belastinggeld in jaren.