Revenge of the Ritz

Natuurlijk, het is schandalig. 372.000 euro is bijna een hele AIO-plek, bestuurders zijn niet zo belangrijk als ze zelf graag doen geloven en als je pensioen gaten van meer dan drieëneenhalve euroton kan verdragen hoef je een bezuinigende overheidsinstelling niet per sé voor dat hele bedrag op laten draaien.

Maar als er iemand is die in de loop der jaren het recht heeft verworven om studenten van achter te nemen, dan is dat Jo Ritzen wel. Hij werd gedemoniseerd in een tijd dat dat nog gewoon betekende dat je emmers stront over je heen kreeg, in plaats van dat het een punchline was waarmee je je ideologische tegenstanders bij voorbaat van de moord op jezelf kon beschuldigen om op die manier een paar percentjes te scoren.

Ritzen had een rotbaan: hij moest slecht nieuws brengen en vervelende regelingen invoeren, en dat allemaal met een rotkop en zonder een greintje charisma. Hij was de nationale pispaal.

In 1998 nam hij afscheid van de politiek en werd hij hooghotemetoot bij de Wereldbank. En als hij thuis kwam van zijn werk, stel ik me zo voor, ging hij zijn evil scheme uitwerken. In een grote leunstoel, witte langharige kat op schoot, zat hij dan te mompelen en zo nu en dan sloeg hij op de leuning, stond hij op en schreeuwde hij, zwaaiend met zijn vuist: “Wacht, maar, geteisem! Ik zal wraak nemen!”

Tot hij op een avond uit zijn stoel sprong, zijn handen in de lucht hief en een maniakaal gelach te berde bracht dat amper werd overstemd door de bliksem, die net op dat moment toevallig insloeg in een huis twee straten verderop. Een pensioengat van vier ton, dat zou de perfecte wraak zijn! Alleen... zouden ze er wel intrappen?

Bezorgdheid om niks, natuurlijk. Wat de prioriteiten van een instelling ook zijn en hoe zwaar het financiële weer ook is, bestuurders onder elkaar kijken niet op een tonnetje meer of minder.