555

Goed nieuws vandaag: giro 555 heeft met haar hulpacties voor Azië genoeg geld binnengehaald voor de komende twee jaar. Een ongehoorde hoop geld waar de mensen in Azië hopelijk veel aan hebben. Goed nieuws voor hen, dus.
Die honderdzestig miljoen komt uit alle hoeken en gaten. Kleine kinderen haalden statiegeldflessen op, Henny Huisman zong een liedje, duikers gingen duiken (mijn voorstel voor ‘masturberen voor Azië’ kreeg echter weinig bijval onder de organisatoren van deze vreemde actie). Ook bedrijven trokken grif de portemonnee: Akzo stortte een half miljoen, DSM een geheime bijdrage. Unilever en ABN-Amro gaven direct aan NGO’s in de getroffen gebieden, allebei meer dan een miljoen Euro’s, etc etc. Dat is, het moet gezegd, helemaal geen goed nieuws.
The Economist is een Brits opinietijdschrift dat jammer genoeg geen Nederlandse concurrent heeft die er ook maar aan kan tippen. Het nummer van deze week is een special over ‘Corporate Social Responsibility’. Een breed en rekbaar begrip, waarbij eigenlijk van alles aangeduid kan worden dat niet regelrecht onder het verneuken van milieu, klanten en werknemers valt. Het geven van geld aan goede doelen, zo stellen de economen, is een perfect voorbeeld van hoe het niet moet. Het geld van bedrijven is namelijk helemaal niet van de managers die dat geld grif naar Azië overmaken, het is van de aandeelhouders.
Een voorbeeld: stel dat ik een restaurant wil beginnen. Daar heb ik te weinig geld voor, en daarom leen ik van de bezoekers van http://www.iknik.blogspot.com/ een miljoen euro, de helft van mijn startkapitaal. In ruil daarvoor zijn jullie mede-eigenaar van mijn restaurant, en krijgen jullie samen de helft van de winst die ik hopelijk maak. Mijn restaurant loopt goed, de klanten stromen binnen, er wordt gepraat over een eerste Michelinster, en het einde van het jaar nadert. ‘Sorry, beste bezoekers,’ zeg ik dan, ‘Geen geld voor jullie: ik heb al mijn winst dit jaar aan giro 555 gegeven.’ Het was niet mijn winst, het was ook jullie winst. En als iemand het warme charitatieve gevoel van schenken aan giro 555 mocht hebben, dan waren jullie dat.
Dit gepronk met andermans geld is precies wat mij en vele andere aandeelhouders over de hele wereld is overkomen. Managers die het beheer van spaargeld en financiële toekomsten werd toevertrouwd, gingen goede sier spelen met de slachtoffers in Azië. Zoals The Economist al schreef: toen Robin Hood stal van de rijken en het geld aan de armen gaf, was hij nog steeds aan het stelen. Geld geven aan Azië doe ik maar fijn van mijn eigen geld – nadat ik jullie je winstdeel heb betaald.
Ik hoop te zijner tijd nog steeds aandelen aan jullie te kunnen verkopen.