Sterren

“In het huidige klimaat is het voor wetenschappers zo goed als onmogelijk om beroemd te worden”, stelde vriend R. vandaag tijdens het eten. Naar voor hem, want hij heeft gekozen voor een carrière in de wetenschap. Om hem te troosten noemde ik een rijtje op van tien topwetenschappers die in mijn ogen wereldberoemd waren. Beroepsdeformatie, zo bleek: alleen Arthur C. Clarke en Stephen Hawking klonken hem bekend in de oren, en beiden zijn beroemder om de boeken die ze schreven dan om hun wetenschappelijke werk.
Hoe kan dat nou? Een chirurgisch opgeblazen tienersletje zingt een liedje dat ze zelf niet heeft geschreven en alleen maar goed klinkt omdat een topproducer achter de knoppen zat, en is meteen een ster, maar iemand die ziel, zaligheid en superieure intelligentie in de schaal gooit om de wetenschap – en daarmee hopelijk indirect de mensheid slijt zijn leven in betrekkelijke bekendheid binnen het eigen wereldje.
Hoe komt dat toch? Ik heb niets tegen wat stuiterende tieten op zijn tijd, maar zaken als de mogelijkheid van leven op Titan, sociaal gedrag bij chimpanzees (waarover morgen wellicht meer), de ruimtelift van Clarke of de zwarte gaten van Hawkins weten mijn aandacht toch wat langer vast te houden – zeker omdat ik de glanzende tienerslettenlijfjes op TMF toch nooit zal mogen beroeren.
Noem eens vijf nederhophits – één van de armzaligste genres binnen de popmuziek – en de bijbehorende artiest. Eitje, right? En nu vijf wetenschappelijke prestaties waarvoor een Nederlander een Nobelprijs kreeg. Dat is moeilijker, niet? Waarom lukt het popsterrretjes wel om boven hun prestaties uit te stijgen, maar wetenschappers niet?
Wetenschap, techniek en popmuziek doordrenken ons dagelijks leven, maar om de één of andere reden is er nauwelijks aandacht voor de mensen achter de eerste twee, en heel veel aandacht voor de mensen achter de laatste. R. Kelly heeft Jay-Z aangeklaagd – boeiend hè?