Hero

Ken je dat, van die dagen dat alle belangrijke zaken in de wereld je gestolen kunnen worden? Ik wel. Palestina praat met Israël, Noord-Korea weer eens niet meer met Amerika, meneer Wilmut (inderdaad, die van schaap Dolly) mag menselijke embryo’s gaan klonen en Nederlanders zijn net zo bang voor terroristen als voor spreken in het openbaar. En het enige onderwerp dat me al twee dagen bezighoudt, is het nieuwe drankje van Hero.

Het drankje heet Heroes –je verzint het niet- en het is een soort Breezer. Ten minste, het ziet eruit als Breezer, en wellicht smaakt het ook ongeveer hetzelfde – ik heb het nog niet aangedurfd, omdat ik alles wantrouw dat eruit ziet alsof het zonder externe energiebron licht geeft in het donker – maar de alcohol moet je er zelf bij doen. Persoonlijk vind ik een Breezer zonder alcohol net zoiets als een afwerkplek zonder hoeren, maar ik ben geen jongere en al helemaal niet hip, dus wie weet mis ik de pointe. Voor mij is het in ieder geval een mysterie waarom iemand gifgroen suikerwater in z’n wodka zou willen doen.

Hero bestaat al negentig jaar, en de mensen die er werken zijn vast niet gek. Ongetwijfeld hebben ze goed nagedacht over het product, en vooral over de marketingstrategie. Ik hou niet van mysteries, en ik zou al een heel stuk wijzer zijn als ik wist hoe Hero het product in de markt zou willen zetten. Op de site van Hero is dan ook een link te vinden naar de pagina over het “verrassende nieuwe trendy drankje”, die leidt naar een pagina die inderdaad nieuw en verrassend is, maar die ook vooral meer te maken lijkt te hebben met een speciaal soort wegbedekking dan met trendy Breezer-kloons.

Mijn welgemeende excuses dat ik Abbas, Sharon, Kim Jong-Il en Condoleezza Rice links laat liggen om het over een nieuw drankje te hebben, maar zelfs ik denk wel eens alleen maar aan stomme dingen. En hoe stommer het ding, hoe hardnekkiger het in het brein blijft plakken. Ik hoop dat ik er bij deze vanaf ben.