Rijbewijs

Stel je voor: je werkt bij een garage. Op een dag komt er een klant langs, die klaagt dat zijn auto niet meer harder gaat dan 80 kilometer per uur. Dat terwijl hij in principe een heel fatsoenlijke wagen heeft, die zonder moeite de 120 zou moeten kunnen halen.

Je loopt met de klant mee naar zijn auto, en krijgt de schrik van je leven: van boven tot onder zit hij vol met deuken en krassen, de motorkap is verdwenen – naar de staat van de motor zelf te oordelen al een flinke tijd terug – en de carburateur is tevreden aan het nasissen van het ritje naar de garage. De chauffeur van dit voertuig heeft ermee gereden alsof de wereld ieder moment kon vergaan.

Je vraagt de klant hoe hij het in vredesnaam zo ver heeft kunnen laten komen. “Ach weet u,” antwoordt hij zonder een spier te verrekken, “ik heb gewoon niet zo veel met auto’s.”

Op de digitale snelweg is dit de normaalste zaak van de wereld. Bijbaanhalve krijg ik regelmatig computers onder ogen die helemaal zijn dichtgeslibd met digitale troep. Virussen, wormen, spyware, het komt allemaal voorbij. En in alle gevallen gaat het computers die prima in orde zouden zijn als de eigenaar iets zorgvuldiger met zijn machine was omgesprongen.

Als ik met een auto op de openbare weg wil rijden, moet ik een rijbewijs hebben, hoe weinig ik ook om auto’s geef. Voor mijn eigen veiligheid en die van anderen, dien ik simpelweg een aantal regels te kennen. Punt.

Dat dat op internet niet het geval is, is eigenlijk heel raar. Goed, de kans dat een zondagssurfer anderen fysiek leed bezorgt is klein, maar besmette computers vormen wel degelijk een gevaar voor andere computers op het internet. En ze genereren veel zinloos dataverkeer.

Ik weet best dat het internetrijbewijs er nooit gaat komen, maar doe me een lol: als je werkelijk niets van computers wil weten, neem dan een abonnement op de krant, koop een typemachine en een encyclopedie en huur af en toe een pornofilm. Dezelfde functionaliteit als een computer met internet, en wel zo veilig.