Wereldwonder

Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat André Kuipers als tweede Nederlander de ruimte inging. Beroepsmatig kreeg ik vandaag een setje foto’s van hem onder ogen, en ik voelde meteen weer de plaatsvervangende schaamte toen ik terugdacht aan Balkenendes tenenkrommende gesprek met de astronaut.

Nu is het niet bepaald een prestatie om de knulligheid van onze premier aan te tonen: dat doet hij zelf ook geregeld. Kuipers heeft nog veel meer memorabels gedaan: de altijd goedlachse dokter beantwoordde alle vragen, onderging zonder klagen zijn ruimtereis (die toch echt heel naar moet zijn geweest), deed proefjes en liet heel Nederland weer eens meeproeven van de toekomst.

Als laag-bij-de-gronds landje heeft Nederland niet zoveel met ruimtevaart. Het kost bakken met geld, en voor prestigeprojecten als de Russisch-Amerikaanse ruimterace voelen we al helemaal niets. Als we internationaal aanzien belangrijk vonden dan ha
dden we Balkenende… – maar enfin, ruimtevaart dus.

Er zit weer wat vaart in de laatste tijd, ruimtevaart. Marsrobotjes, Huygens-Cassini, en binnenkort eindelijk de verkenning van de Jupiter-maan Europa. Voor de nog verdere toekomst staat een bemande reis naar Mars gepland. Er wordt al gemord over de kosten. De Sjekkiesrokers Partij is tegen, en dan ben ik welhaast bij voorbaat vóór.

Niet omdat dat zo goed zou zijn voor de wetenschap, daar zijn wetenschappers het onderling nog niet over uit. Ook qua technologie verwacht ik weinig van marsreizen. Er zullen ongetwijfeld spin-offs uit voortkomen, net als van de eerdere ruimtevaartprogramma’s. Maar als het ons om de anti-aanbakpan was gegaan hadden we beter een anti-aanbakpan dan een ruimteschip uit kunnen vinden.

We moeten naar Mars omdat dat een nieuw wereldwonder zou zijn. Een avontuur waarbij Kuipers’ rondje ISS bij verbleekt. Een inspiratie voor iedereen, en een symbool dat mensen meer doen dan hun nest bevuilen, neuken en elkaar de kop inslaan. We geven als mensheid miljarden uit aan kunst en sport, omdat die ons leven verlichten. Een reis naar Mars zou de ultieme fusie van topsport en topwetenschap zijn – alleen al het organiseren van de in-flight meals wordt een krankzinnige puzzel, en daarmee automatisch topkunst.

Duizenden wetenschappers zijn nu al bezig met technologiën en kennis die de uiteindelijke reis mogelijk moeten maken. “Het zou jammer zijn als we alleen robots de Mount Everest op hadden gestuurd”, zei één van hen laatst, als rechtvaardiging van een bemande reis naar de Rode Planeet. Een passende vergelijking.