Democratie

Het is Prinsjesdag geweest. Oppositiepartijen beweren dat het kabinet een asociaal beleid voert en nog loopt te liegen ook, regeringspartijen zeggen nietus en over een weekje is de rust in Den Haag weergekeerd. Want hoewel het goed is dat Wouter Bos een keer laat zien dat hij meer is dan een brave, ideale schoonzoon, weet iedereen natuurlijk allang dat de coalitiepartijen het kabinet niet gaan laten struikelen. CDA en VVD zijn veel te content met de manier waarop Nederland bestuurd wordt, en D66 vindt al jaren dat niets zo goed is voor ons land als een kabinet waar D66 in zit.

Blijkbaar is het heel verleidelijk om te vervallen in de zo vervloekte regentenpolitiek, waarbij verantwoordelijkheid nemen en kritiek accepteren minder belangrijk zijn dan in het zadel blijven zitten. Dat is niet helemaal onbegrijpelijk: als politicus beweeg je je toch in een bepaald milieu, en vroeg of laat gaat de manier waarop je naar dingen kijkt daar onder lijden. Je gaat de media verwijten dat ze niet naar je pijpen dansen, je maakt zonder met je ogen te knipperen een draai van 180 graden en je neemt nauwelijks nog de moeite om argumenten te geven die ergens op slaan ("Nederland is te klein voor rekeningrijden"...).

De baas van de Sjekkiesrokende Paupers kwam onlangs met een idee: geef de burgers de kans om per referendum nieuwe verkiezingen af te dwingen. Als de regering de boel echt aan het versjteren is, moeten 1 of 2 miljoen handtekeningen genoeg zijn om het kabinet naar huis te sturen.

Ik vind het een ontzettend goed idee, mits de drempel hoog genoeg is om te voorkomen dat de politiek het slachtoffer wordt van ludieke acties. Als het punt is bereikt waarop de Kamerfracties van de coalitiepartijen zo versmolten zijn met het kabinet dat democratie een lachertje begint te worden –zoals tijdens de laatste dagen van Paars, en zoals nu- moeten burgers in kunnen grijpen. Het is te zot voor woorden dat we alleen maar toe kunnen kijken terwijl een kabinet dat door z’n eigen burgers gewantrouwd wordt vrolijk doorregeert.