Muzak

Hoe vaak gebeurt het niet: je loopt over straat, en de volgende woorden zingen door je hoofd: When I’m feeling blue / All I have to do / Is take a look at you / Then I’m not so blue?

Je vraagt je af hoe Phil Collins in je hoofd komt en wie hem daar gestopt heeft. Terwijl je heel hard je best doet A groovy kind of love uit je hoofd te zetten (wat alleen maar lukt als je denkt aan een lied met nog meer cerebrale zuigkracht, zodat je tegen de tijd dat je thuiskomt Ik lig op m’n kussen stil te dromen aan het neuriën bent) ga je terug in de tijd. En kom je er vroeg of laat achter dat het allemaal begon in de supermarkt.

Winkels willen namelijk dat hun klanten zich prettig voelen, en volgens een tachtig jaar oude theorie worden mensen gelukkig van drammerige kutmuziek. Effectiever dan een sprinklersysteem met besmettelijke bacteriën infecteert de geluidsinstallatie van de gemiddelde supermarkt de hoofden van klanten dag in dag uit met dieptepunten uit de geschiedenis van de popmuziek.

Want de supermarkten zijn het ergst van allemaal. Waar hippe kledingwinkels alle onhippe mensen wegjagen met snoeiharde techno (als ze echt hip zijn hebben ze een DJ die dat live doet), zweverige zaken alternativo’s lokken met zachte new-age muziek en snowboardverkopers een soundtrack hebben waar de Xtremeheid vanaf spat, hebben supermarkten eigenlijk liever geen doelgroep. Iemand heeft ooit bedacht dat het dus een goed idee is om muziek te draaien waar niemand echt een hekel aan heeft, blijkbaar zonder te beseffen dat je dan net zo goed geen muziek kunt draaien. Mensen moeten toch eten kopen, en niemand gaat naar de C1000 omdat de muziek er zo cool is. Dat is namelijk wat je krijgt als je alleen maar geluidsbehang draait.

Bij de Albert Heijn zijn ze inmiddels wakker geworden: ze gaan experimenteren met het niet draaien van kutmuziek. Ik kan niet wachten tot het experiment succesvol is, en het langzame wissen van Phil Collins uit ons gemeenschappelijke geheugen begint. Enjoy the sound of silence.