Lullo's

De Nederlandse studentencorpora hebben nog steeds de reputatie gesloten bolwerken te zijn waarin de toekomst van Nederland zich klemzuipt voordat ze hun plaatsen als chirurgen, bankdirecteur, advocaten en ministers innemen. Hun rechtmatige plaatsen - ze zijn immers lid geweest van het corps!

Als dat al zo was, dan is daar de afgelopen decennia flink aan gemorreld. De deuren gingen open, de ontgroeningen werden afgezwakt of afgeschaft, er werden debatten georganiseerd, meegedacht over student-specifieke problematiek en zelfs bijles georganiseerd, om de schijn tegen te gaan dat een lidmaatschap gegarandeerd voor studievertraging zorgt.

Op het eerste gezicht is het dan ook verbazingwekkend dat Minerva meent zo ver buiten de samenleving te staan dat ze er een eigen rechtspraak op na kunnen houden. Op elke plek waar meer dan duizend jongeren ketsbezopen worden gebeurt wel iets, dat is geen nieuws. De hele media-aandacht is veroorzaakt door de - ook nog eens nauwelijks tuchtende - tuchtraad.

Er speelt echter meer mee dan alleen de instinctieve en foute neiging om de vuile was binnen te willen houden. De lullo's worden namelijk groot, na hun lidmaatschap. Chirurg. Bankdirecteur. Maar als je een strafblad hebt omdat je toen je twintig en dronken was in een agressieve bui iemand te hard aanpakte, kan je geen advocaat of notaris meer worden.

Yeah, yeah, als je advocaat wil worden moet je maar geen mensen in elkaar slaan met duralex-glazen, ik weet het. Maar ik ben ook twintig geweest. Ik ben ook wel eens dronken geweest. Ik heb ook wel eens dingen gedaan die mij een strafblad op hadden kunnen leveren, in mijn studententijd. Als die mijn complete toekomst zouden hebben geblokkeerd, zou ik dan niet ook liever voor de tuchtraad op de tènt verschijnen?