Einde

Zo moeilijk kan het toch niet geweest zijn: “Jongens, alles bij elkaar gaat dit waarschijnlijk een half uurtje duren. Kunnen jullie zo lang je bek houden?”

Dat konden ze niet, en ze konden het ook niet laten om een mobieltje mee naar binnen te smokkelen. Zodat iedereen nu niet alleen kan zien dat Saddam Hoessein echt is geëxecuteerd – wat op zich zijn verdiende loon is – maar ook dat hij vlak voor het moment suprême beschimpt en bespot werd. En zo is het proces tegen Saddam van het begin tot het allerlaatste einde één grote lange neus geweest richting de Soennieten.

Niet dat het echt had uitgemaakt als Hoessein zijn zin had mogen afmaken voordat het luik openklapte, want het geweld in Irak heeft allang niks meer met de voormalige dictator te maken, maar met een nette executie (voor zover zoiets bestaat) zouden de Amerikanen en hun Irakese marionetten in elk geval één ding goed hebben gedaan. Of in elk geval soort van goed, want het proces tegen de voormalige Irakese leider ging natuurlijk ook al nergens over.

Aardolie krijg je niet voor niks, daar moet je wat voor doen. De Amerikanen zitten alweer een kleine vier jaar in Irak, en inmiddels tot hun nek in de stront. Terugtrekken is natuurlijk geen optie, want dan is er niemand meer in de buurt om erop toe te zien dat buurman Iran niet stiekem stukjes olieveld inpikt. En dus gaan er in de Amerikaanse senaat republikeinse stemmen op die pleiten voor méér soldaten in Irak. Dertigduizend man aan cannon fodder is ook wel een beetje weinig.

Natuurlijk gaat Irak uiteenvallen, als het niet dit jaar is dan wel het volgende. Hoe de Amerikaanse president heeft kunnen denken “Goh, laten we eens een machtsvacuüm creëren in een ver land, want daar hebben we zulke goede ervaringen mee,” is me een raadsel, hoe hij de verkiezingen heeft kunnen winnen helemaal. Tenminste, de verkiezingen van 2004. Hoe hij die van 2000 heeft gewonnen is namelijk glashelder.