Hoer

“Goedemorgen meneer, ik ben van Dela Uitvaartverzekeringen. Mag ik u iets vragen?”
“Wie is er dood?”
“Eh, niemand. Denk ik. Maar ik wilde u vragen of u een uitvaartverzekering heeft.”
“Nee.”
“Het is namelijk zo dat als u dood gaat, de nabestaanden vaak de kosten van de begrafenis voor hun rekening moeten nemen.”
“Wacht even. Je hebt bij me aangebeld omdat je me een uitvaartverzekering wil verkopen?”
“Nou, verkopen… U bent natuurlijk tot niets verplicht.”
“Echt waar? Nou, dat is fijn om te horen, van iemand die ongevraagd bij me langskomt. Dat het feit dat ik de deur open doe in plaats van de mijnen te activeren me tot niets verplicht. Zeg, bied je toevallig ook je lichaam te koop aan?”
“Wat??”
“Nou zie je, ik heb niet zo’n behoefte aan een uitvaartverzekering, maar een lekkere wip op z’n tijd vind ik niet verkeerd. Alleen, er komt hier van alles langs – de ECI, Jehova’s, Dela – maar nooit een keer een lekker hoertje. Als ik gepijpt wil worden door een prostituee, moet ik helemaal naar de rosse buurt. Dat is een kwartier fietsen.”
“Pardon?”
“Nou, blijkbaar is het volkomen acceptabel om langs de deuren te gaan om mensen boeken, God en begrafenissen aan te bieden. Terwijl dat alles bij elkaar nog niet half zo goed verkoopt als seks. Dan denk ik, als het toch geen probleem is om bij mensen aan de bel te hangen om je spullen aan de man te brengen, bied dan ook iets aan waar behoefte aan is. Je weet wel, wet van vraag en aanbod en zo.”
“Noemt u mij nou een hoer?”
“Nee, ik zeg dat ik het jammer vind dat je er géén bent.”

Zucht. Waarom ben ik in het echt zo veel beleefder dan ik eigenlijk zou willen zijn? Waarom zou ik überhaupt beleefd zijn tegen verkopers die vinden dat hun winstbejag voldoende rechtvaardiging is om mensen in hun eigen huis lastig te vallen? En waarom zijn er eigenlijk geen hoertjes die ’s avonds langs de deuren gaan?