Kiezen

Hoera, een meerderheid van het
Utrechtse provinciebestuur is sinds gisteren voor dan wel tegen het onder water laten lopen van Groot Mijdrecht. Bij deze wil ik de voor- of tegenstanders feliciteren met deze overwinning, en de andere partij mijn deelneming betuigen.

Wat gaat er nu gebeuren met Groot Mijdrecht? Geen idee, maar alle partijen die meededen aan de Utrechtse verkiezingen voor de Provinciale Staten hadden een uitgesproken mening over het dorp, de polder, of wat voor soort topografische unit het dan ook is waar mensen die naam voor gebruiken. En dat betekent dat na gisteren een meerderheid de ene uitgesproken mening heeft, en een minderheid de andere.

Ik heb gisteren op de Sjekkiesrokende Paupers gestemd, en ik heb geen idee wat die precies vinden van de kwestie, of wat ze verder met de provincie willen gaan doen. En het interesseert me ook geen reet.

Het probleem is namelijk dat ik, net als vrijwel iedereen, twee soorten politieke meningen heb: meningen over politieke thema’s, en de vraag hoe dit land er nu en in de toekomst uit moet zien, en meningen over zaken waarbij ik belanghebbende ben. ‘Denk aan het milieu’ valt in de eerste categorie, ‘waarom moet ik in het centrum altijd tien minuten zoeken voordat ik een plekje voor m’n fiets heb gevonden?’ in de tweede. Voor het eerste soort meningen hebben we landelijke verkiezingen, voor het tweede soort gemeentelijke.

En de provincies? Die houden zich bezig met Groot Mijdrecht, en verwachten dat ik daar een mening over heb. Als de Grootmijdrechters zich zouden bemoeien met fietsenparkeerprobleem in Utrecht Centrum zou ik dat strontvervelend vinden, en ik neem aan dat dat omgekeerd niet anders is.

En ze kiezen natuurlijk de Eerste Kamer, het instituut dat eigenlijk zou moeten doen wat de Raad van State prima zelf zou kunnen, maar dat zich steeds vaker manifesteert als een soort B-parlement. Het ene overbodige instituut wordt samengesteld door het andere, dat weer wordt verkozen door nog niet de helft van de bevolking. Reden genoeg, zou je denken, om er eens wat aan te doen.