Rellennaffers

Ik ben er wat weinig hip mee, dat weet ik, maar ik heb niets tegen Marokkanen. Reuze uit in deze tijden van ‘ik zeg wat ik denk en wat ik denk mag nu niet meer onderdrukt worden door de politiek-correcte linkse kerk’, maar serieus: ik heb tientallen Marokkaanse collega’s gehad. Sommigen waren lui, anderen arrogant, onhandig of dom. Ze vielen, kortom, niet bijster uit de toom bij hun Nederlandse collega’s.

Voetbalsupporters, nog zoiets. Als je hier in Uttereg opgroeit, raak je blijkbaar automatisch vervuld met een brandende liefde voor de plaatselijke FC. Zo af en toe wordt de liefde beantwoord (winnen ze de beker), en is het hier feest. Ik ken hordes fans van FCU die gewoon naar het stadion gaan, hun club steunen en hooguit een keer dronken liedjes gaan zingen als er wat gewonnen is.

Toch hebben Marokkanen en voetbalsupporters allebei een slechte naam. Bij voetbalsupporters is dat omdat een kleine groep het verpest voor de rest, en bij onze Noord-Afrikaanse landgenoten is dat toevallig een grote groep. Weinig verwonderlijk dus, dat een mengsel van de twee – Marokkaanse voetbalsupporters – leidde tot problemen. Sloop, roof, schade aan het stadion, ‘erger dan tijdens een heel seizoen FC Utrecht’, aldus de baas van Nieuw Galgenwaard.

Nu dreigt de finale om de derde en vierde plaats van het kinder-EK, andermaal in de Galgenwaard, niet door te gaan. De FIFA zit niet te wachten op meer rellen en, suprise suprise, de stadiondirectie ook niet. Dat de oude Galgenwaard ooit met de blote handen van menig Sterrewaiker gesloopt werd, betekent nog niet dat Utrechtse kutmarokkanen dat ook mogen doen. Eigen volk eerst, tenslotte. Bovendien is de beheerder bang dat de fans het niet zullen pikken als hun stadion nog verder wordt vernield, noteert de Telegraaf. Ook dat recht is blijkbaar voorbehouden aan blanke voetbalfans.

Maar als de Utrechtse fans echt zo nauw betrokken zijn bij het wel en wee van de Galgenwaard, dan ligt er toch een prachtige oplossing voor de hand? Trek de Bunnikside oranje hesjes aan, en laat ze steward zijn bij de troostfinale tussen Marokko en Brazilië. Kunnen ze een mooie pot voetbal zien, en tegelijkertijd hun stadion bewaken. Agressieve Marokkaantjes schijnen te schijten op de Nederlandse politie, dus kunnen ze nu hun energie kwijt op een groep die wél terugbijt. Mochten de ergste rellennaffers en voetbaltuig in de strijd het loodje leggen, so much the better.

Beachtieten en komkommers

Een tijdje terug schreven wij over een Duitse vrouwenarts die waarschuwde tegen de string. Daar hadden we het moeilijk mee, want strings zijn natuurlijk best wel geil, en wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Vandaag alweer bezorgd nieuws uit Duitsland: van beachvolleybal krijg je hangtieten. Mannelijke beach-volleyballers wordt aangeraden de ballen goed in te pakken, want ook die zijn niet gemaakt om een paar honderd keer achter elkaar op en neer te stuiteren.

Wie mooi wil zijn moet de schimmelstring uit laten, niet teveel eten, wel sporten - maar dan weer geen beachvolleybal. Van duiken ga je tenminste gewoon dood, da's overzichtelijk.
Een negativistische levensvisie krijg je ervan. Alles is maar slecht. Zou dat nou aan die Duitsers liggen? Onderzoeken met als uitslag 'Strings zijn goed voor je sexleven' of 'Beachvolleybalsters hebben lekkere kontjes' zijn toch ook denkbaar? Ik ben eventueel beschikbaar om als jury op te treden bij het laatste onderzoek.

Iknik vreesde onlangs voor de komende maanden en wat we dan moet ons blog aanmoesten. Het werd immers komkommertijd. Hij is alvast op vakantie gegaan, zodat jullie het de komende weken met mij moeten doen. Ik ben dol op komkommertijd, dus u bent gewaarschuwd! Het is niet zo dat je in de komkommertijd meer van dit soort flutnieuws hebt, er is alleen meer aandacht voor. Nou is het buiten mooi weer, en maakt iedereen de beachtieten uit voor komkommers. Dat de kutschimmelstring net zo komkommer was, maar begin mei het nieuws haalde, is iedereen dan vergeten.

Wij schrijven het blog natuurlijk in de eerste plaats als pseudo-intellectuele zelfbevlekking, maar ook uw mening wordt gewaardeerd. Komkommerbloggen of toch maar serieuze meningen over het wel en wee van de grote-mensen-wereld? De nieuwe president van Iran (tegen), het omroepbestel (tegen), de naturalisatiedag (ehm), of een verzoeknummertje? U vraagt, wij draaien!

Smulgracht

Het is zomer, en dan voelen Nederlanders de dwangmatige neiging om zich in plaats van thuis op een terrasje dood te gaan vervelen. 't Utregse Oude Graggie is zwaar de bom op terrasjesgebied, vanwege de monumentale paardekastanjes die er staan.
Mijn eigen wijk wordt geteisterd door lijsterbes, esdoorns en platanen. Ergens in Utrecht zit een ambtenaar die dat allemaal bedenkt: zo'n boom die staat daar niet toevallig, daar hebben uw belastingcenten hard voor moeten vergaderen. Dat door de honden doodgescheten geval voor mijn deur is een planboom.
Altijd nog beter dan geen bomen, natuurlijk, maar ik snap de bomenplanners niet goed. Neem nou die Oude Gracht: als de kastanjes in bloei staan is dat een prachtig stukje Nederland waar zelfs ik me nog wel op een terras wil vertonen (ik verdenk echter de terrasjesliefhebbers ervan dat ze 's nachts met hun slaapzak naar de werfkelders trekken om als eerste plaats te kunnen nemen en vervolgens de hele dag niet meer van hun tafel af te komen). Maar stel nou dat dat tamme kastanjes waren geweest? Voor de leek zien die er hetzelfde uit, maar tamme kastanjes kun je eten - en zijn schofterig duur in de winkel.
Er wonen in Utrecht zo'n duizend daklozen, en die moeten allemaal eten. Als we nou alle planbomen in de stad vervangen door bomen waar je de vruchten van kunt eten? Krijgen de junks ook eens wat fruit, kinderen leren dat je eten niet in de supermarkt groeit, lekker grote potten jam koken met de buurvrouw. Voor allochtonen schijnt dat ook belangrijk te zijn, dat eten, getuige de plannen voor een Smulbos in Nederland. Een stadswandeling wordt voortaan gezond snacken!

Vermakelijk

Jean-Claude Juncker, premier van Luxemburg en tot 1 juli nog voorzitter van de EU, kan niet lachen om de crisis waar de Unie momenteel mee te kampen heeft. Er zou een Europese meerjarenbegroting worden vastgesteld, maar het feest ging niet door. Deels omdat Jan-Peter eens wilde praten over de bakken met geld die Nederland afdraagt aan de EU, maar vooral vanwege Tony Blair. Die beweerde dat Juncker de kinderkorting voor Groot-Brittannië wilde afschaffen (wat de Luxemburgse premier zelf overigens tegenspreekt) en zei daar alleen over te willen spreken als er ook wat gedaan ging worden aan de idiote bedragen die opgaan aan landbouwsubsidies. Jacques Chirac, president van het muffe, bejaarde Frankrijk, noemde Blair vervolgens pathetisch en inflexibel. In de tussentijd zei voorzitter van de Europese Commissie Barroso dat het misschien echt een keertje tijd begint te worden om na te denken over wat we nu met Turkije gaan doen. Het staat nu officieel vast dat het hier gaat om het minst tolerante land van Europa, dat überhaupt stukken intoleranter is dan veel mensen zouden denken, maar dat terzijde. Ook terzijde: vier jaar geleden moest er een Europees bureau voor voedselveiligheid komen, en de vraag was in welk land. De Finnen vonden Finland, maar Berlusconi merkte fijntjes op dat men daar niet eens wist wat prosciutto is. Het moest dus Italië worden, ook al omdat “Parmaham op geen enkele manier te vergelijken is met gerookt rendiervlees”. Naar eigen zeggen haalde Berlusconi al zijn playboytrucs uit de kast om de vrouwelijke Finse president van zijn gelijk te overtuigen. De Finnen waren not amused toen ze hoorden wat Berlusconi nu weer had gezegd.

Voorlopig heeft Europa nog het meeste weg van een real-life soap. Chirac de vastgeroeste potentaat, Blair het ambitieuze strebertje, Balkenende het jochie dat zo graag serieus genomen wil worden en Berlusconi het enfant terrible. En ten slotte Turkije, de allochtone buurman die de jongens bezig ziet en vraagt of hij mee mag doen. Europa, eigenlijk best vermakelijk.

Proef

Kent u ze, de spotjes van Proefdiervrij? In beeld zijn een meisje en haar oh zo lieve paardje, en een hand die een spuitfles met daarop een grote X vasthoudt. De man die de fles vasthoudt, vraag of hij het paard misschien wat cyclohexanol (of een andere enge stof, het is alweer even geleden dat ik de spot voor het laatst zag) in de ogen mag spuiten. Het meisje is geschokt. Nee, meneer, dat mag u niet. Gaat u alstublieft weg. Of woorden van gelijke strekking.

Persoonlijk vond ik de spotjes op z’n zachtst gezegd gechargeerd. De suggestie wordt gewekt dat onderzoekers niet alleen allerlei enge giffen in en op beesten smeren en spuiten (wat in zekere zin waar is) maar ook dat ze dat niet doen met een reden, maar gewoon omdat ze er toevallig zin in hebben (wat op geen enkele manier waar is).

Wie in de stijl van Proefdiervrij spotjes zou willen maken vóór dierproeven, zou iets leuks kunnen doen met ouders die moeten kiezen tussen het fluffy konijntje en de pillen waar hun aan kanker lijdende kindje mee genezen kan worden. Even smakeloos en zwart-wit als de spot met het lieve paard en de grote gemene cyclohexanolmeneer. En even dicht bij de waarheid.

Er zijn voorschriften voor proefdiergebruik, en ze zijn veel strenger dan veel mensen denken. Er zijn alternatieven, maar niet alle dierproeven die vandaag de dag worden gedaan kunnen daardoor vervangen worden. Aan de andere kant zou onderzoek naar alternatieven voor dierproeven een stuk serieuzer genomen kunnen worden dan vandaag de dag het geval is, en worden er proeven met dieren gedaan waarvan het nut onduidelijk is. Kortom, de waarheid ligt ergens in het midden.

Omdat de spotjes van Proefdiervrij beslist niet in dat midden lagen, zijn ze inmiddels van de buis gehaald door de Reclame Code Commissie. De Partij voor de Dieren (PvdD) kan daar niet om lachen, en hoewel ik het bij voorkeur niet eens ben met dat soort one-issue partijen heeft ze een punt. Want “gebrek aan nuance” lijkt me een heel vreemd criterium voor het beoordelen van reclameboodschappen.

Multicultureel dramatisch

Het is inmiddels alweer zes jaar geleden dat Paul Scheffer sprak van het multiculturele drama. Er dreigt een tweedeling in Nederland te ontstaan, waarschuwde hij. Amsterdammers zijn doodsbang voor Marrokkanen, de Nederlandse cultuur laat zich verdringen door die van onze immigranten. Om de PvdA-filosoof te citeren:

“Waarom denken we het ons te kunnen veroorloven generaties immigranten te zien mislukken en een verondersteld reservoir aan talent onbenut te laten? En waaraan ontlenen we het vertrouwen dat ondanks de zichtbare problemen alles wel op zijn pootjes terecht zal komen? Komt dat door de economische groei waarmee onrust kan worden afgekocht en de tevreden waarneming dat we hier geen rassenrellen kennen en het dus elders veel slechter gaat?”

Goed. Dat was dus in het jaar 2000. Pim Fortuyn was een onbetekenende columnist bij Elsevier, het World Trade Center stond nog overeind, en Theo van Gogh spoot zijn tekstuele diarree nog over Nederland uit. Ik was blij met het stuk: er leefde in mijn ogen een grote ontevredenheid over buitenlanders in Nederland, en na een flinke discussie zou de lucht geklaard zijn. We moesten per slot van rekening toch allemaal samen met dit Nederland doen, dus dat kwam wel goed. Je hebt ook altijd de beste sex na een flinke ruzie, zeg maar.

Nou, dat had ik goed mis. Scheffers multiculturele drama is inmiddels nog een stuk dramatischer geworden. De economische groei ligt al vijf jaar stil, rassenrellen hebben we niet, maar er zijn wel de nodige moskeeën in de fik gegaan, en alles is zeker niet op zijn pootjes terecht gekomen. En geen stad die zo hard op zijn bek is gegaan als Amsterdam.

Marrokkaanse jongetjes voetbalden met kransen tijdens de dodenherdenking. Een Nederlands gezin werd de Diamantbuurt uitgetreiterd. Theo van Gogh werd afgeslacht op de straten van Amsterdam, en zijn moordenaar bleek de held van de gekleurde jeugd te zijn op een basisschooltje. De gemeente Amsterdam besloot op grond van dat bericht tot nader onderzoek, en guess what? Die basisschool staat niet alleen.

Zoals gezegd: uiteindelijk moeten we toch met zijn allen samen met Nederland doen. Nu zitten autotochtonen en allochtonen in een negatieve spiraal: slecht nieuws zorgt voor meer wantrouwen, wantrouwen zorgt voor meer discriminatie, zorgt voor radicalisering, zorgt voor meer slecht nieuws en zo ging het van een intellectueel stuk in het NRC naar brandbommen op de moskee en tanks in de voortuin van de Hofstadgroep.

Nederland als geheel en Amsterdam in het bijzonder moeten uit die spiraal zien te komen. Ik heb niet het flauwste benul van hoe dat zou moeten. Vervelender is het dat het erop lijkt dat Job Cohen, burgemeester van de geplaagde stad, dat ook niet heeft. De reactie van de gemeente op het onderzoek? Er gaat een wethouder praten met de scholen. En er ging een siddering door talibanminnend Amsterdam.

Bij de laatste verkiezingen bleek dat de problemen met de multiculturele samenleving (of wat daar vanover is) voor de kiezer één van de belangrijkste thema’s was. Het is tijd voor Cohen om het thema beet te pakken, daadkracht te laten zien en problemen op te lossen. Of om plaats te maken voor iemand die dat wel kan.

Update: Gadverdegadver, ik ben het gewoon alweer eens met die engerd van een Wilders. Nog even en ik beperk me uitsluitend tot columns over zeeleven, dat interesseert hem tenminste geen ene reet.

Overigens: uit ons onderzoek blijkt dat de één na meest gebruikte zoekterm om op dit blog te komen het woord 'kinderkutjes' is, dat ik ooit bezigde. Omdat we natuurlijk graag meer bezoekers willen, roep ik u op om meer naar ons te linken. Het aantal manieren waarop je vaak het woord kinderkutjes kan gebruiken is namelijk nogal beperkt.

Walvisburger

Het is walvistijd! In Japan wordt nog een week lang gedebatteerd door de IWC, de internationale club van walvismensen. Japan wil al jaren meer walvissen vangen, de IWC is tegen, en wordt weer druk gelobbyd van alle kanten.

Officieel mag Japan alleen maar walvissen vangen voor 'wetenschappelijk onderzoek'. Maar ja, na afloop van dat onderzoek zit je met zo'n walvis, en die kan je dan net zo goed opeten, is het idee. Het roept wel de vraag op wat voor onderzoek je in godsnaam aan het doen bent dat er een hele walvis voor dood moet. Meestal is een klein stukje walvis, dat je met een mini-harpoen tevoorschijn trekt, meer dan voldoende (de walvisvaarders berichtten vorige week overigens trots dat er tegenwoordig explosieve harpoenen bestaan waarmee je in één klap een hele walvis dood kan maken. Misschien wil Japan eigenlijk vooral de walvisvaart in ere houden omdat de militaire vloot van dat land zo weinig voorstelt, en ze een aanvulling zoeken in noodgevallen.)
Als je maar breed genoeg denkt, is de vraag 'Hoeveel walvissen kan een walvisvaarder in een dag vangen?' natuurlijk ook een wetenschappelijke onderzoeksvraag, dus je vraagt je af waarom Japan zo nodig meer vrijheid moet op walvisgebied.

Kijk, walvissen zijn natuurlijk hardstikke schattig en intelligent en prachtig, en ik droom ervan ze ooit nog eens tijdens het duiken tegen te komen. Zonde om zulke wezens dood te maken voor zoiets banaals als je avondeten, maar dat geldt net zo goed voor koeien, paarden en varkens. Ik zou flinke drollen op de vlag van Japan draaien als Japanners Nederlanders kwamen vertellen welke beesten we wel of niet op mogen eten. Uit ècht wetenschappelijk onderzoek naar walvissen blijkt dat een aantal populaties toeneemt, ondanks het feit dat er wel eens een walvisje gejaagd wordt.

Maar wat blijkt nu? Die Japanners wìllen helemaal geen walvis eten! Uit pure wanhoop draaien ze d'r walvisburgers van, om de schooljeugd aan het enge zwarte vlees te krijgen. Het is dat we zelf Jan-Peter aan de macht hebben, anders zou ik me vertwijfeld afvragen waar de Japanse regering zich mee bezig houdt. De economische belangen van de walvisvaart zullen toch geen flikker voorstellen? Blijkbaar wel...

Overigens: Japan wil dat de stemmen aan het eind van de volgende week geheim blijven, zodat niet bekend wordt welke landen zich om hebben laten kopen om voor te stemmen. Voor wie zich boycottlustig voelt: het waren Palau, Antigua, Dominica, Grenada, St. Kitts, St. Lucia and St. Vincent.


Update: Japan heeft het niet gered dit jaar, ondanks haar omkopingspraktijjken.
Update 2: Een stuk uit the Japan Times dat ik jullie niet wil onthouden

Nerd

Niet zo heel lang geleden noemde ik mezelf nog Christen. Hoewel ik me tegenwoordig bij de agnosten heb geschaard, vind ik het geweldig om zo nu en dan een boom op te zetten over mystiek en metafysica. Twee zaken die beslist niet botsen met logica –integendeel zelfs- en wetenschap. Zo lang men maar beseft dat wetenschap op een heel andere manier vragen probeert te beantwoorden dan religie.

Volgens aanhangers van Intelligent Design (ID) heeft de Lieve Heer de wereld niet in zes dagen geschapen, maar greep Hij slechts af en toe in. Om mensenogen te maken bijvoorbeeld, of de zweephaartjes van eencellige beestjes.

Ik vind dat een vreemd Godsbeeld. De klassieke Heer spleet zeeën, liet brood uit de hemel vallen en zag en hoorde alles. Voor zover ik begrijp zwengelde de God van de ID’ers de boel wel aan, maar bemoeide hij zich er sindsdien zelden mee. En als hij al ingreep, dan was dat niet om natuurrampen of genocide te voorkomen, maar om wat te tweaken aan de aandrijving van een eencellige. Intelligent Design heeft God gereduceerd tot een omnipotente nerd, die zich liever bezighoudt met technische details dan met mensen.

De Almachtige, wiens ware gedaante onkenbaar is, die ons lot kent en die enkel tot ons komt via mystieke wegen, dat is een mooie God die eerbied en respect afdwingt. Maar in hun ijver om Gods bestaan te bewijzen, maken ID’ers er een banale doe-het-zelver van, wiens wegen te doorgronden zijn. Een doe-het-zelver, bovendien, die overbodig wordt zodra wij mensen in staat zijn betere ontwerpen te maken.

Weg is de God in wie men kan geloven zonder te zien. Weg, de Herder die over Zijn kudde waakt. Hij maakt zich niet kenbaar middels visioenen of dromen die tot Inzicht leiden, maar door af en toe de boel dusdanig bij te sturen dat we miljoenen jaren later met een niet sluitende evolutietheorie zitten. Dat klinkt meer als een gemene grap dan als een Bewijs van zijn Goedheid. Ik vraag me af waar de ID’ers ons precies in willen laten geloven.

God

Ik heb het niet gezien, maar dat schijnt de moeite ook niet waard te zijn. Het nieuwe televisieprogramma van Rob Muntz en Paul Jan van de Wint, dat wordt uitgezonden door de RVU, heet “God bestaat niet” en gaat over het niet-bestaan van God. ChristenUnie en SGP staan op de achterste benen, Rooms-katholieke én protestantse kerken zijn boos en het Reformatorisch Dagblad kan er ook niet om lachen.

De ChristenUnie vraagt om een verbod, en dat is natuurlijk onzinnig. Gerard Reve mocht God laten opdraven in de vorm van een ezel om hem vervolgens van achteren te nemen, Muntz en Van de Wint zullen van de rechter hun programma mogen uitzenden. Of de grappen van het duo wel of niet smakeloos zijn weet ik niet, maar het thema van het programma doet vermoeden dat we in elk geval met een ontzettend overbodig stukje tv te maken hebben.

Christenen pesten is namelijk al een jaar of veertig even dapper, nodig en zinnig als een kleuter in elkaar slaan. De meeste Christenen in Nederland zijn mensen met opvattingen die minder liberaal zijn dan die van hun agnostische en atheïstische landgenoten, en zelfs dat niet altijd. Zelfs de meest fundamentalistische gereformeerden zijn keurige burgers vergeleken bij veel niet-gelovige Nederlanders, en iedere vergelijking met fundamentalistische moslims gaat zo mank als wat.

Het staat de twee programmamakers natuurlijk vrij om hun mening over religie uit te dragen. Maar omdat “het klimaat is verpest” en “de grens in medialand wel zo’n beetje is bereikt” zit er geen varkenskroket etende imam in het programma, en worden de pijlen enkel gericht op het ongevaarlijke deel van gelovig Nederland.

Aan de andere kant van “de grens van medialand” ligt Internet, dus dat deel van het verhaal is in elk geval onzin. Blijft over dat de heren er geen zin in hebben ritueel te worden vermoord, en dat is begrijpelijk. Maar maak dan geen programma, in plaats van een slap aftreksel met een thema dat in de jaren zeventig al niet meer nieuw zou zijn geweest.

Frietjes (2)

Gisteren hadden we het over senator Walter Jones, wereldberoemd vanwege de uitvinding van de term ‘Freedom Fries’, die voorstander was van een Amerikaanse terugtrekking uit Irak. Wij prezen hem vanwege de moed om van standpunt te veranderen. Cynische eikels als wij zijn, vragen wij ons af in hoeverre wij uit moeten gaan van een diepe begaandheid met Amerikaanse soldaten.

Meneer Jones wist van tevoren dat er Amerikaanse soldaten in Irak zouden sneuvelen, maar dat was blijkbaar geen probleem, hoe omstreden de aanwezigheid van massavernietingswapens ook was. Enge linkse anti-Amerikanen vinden misschien dat het land in chaos is gestort, maar dat valt dik mee. Een martelende, genocide-plegende dictator is verdreven, wegen worden opgebouwd, de eerste vrije verkiezingen zijn gehouden en de benzinekraan loopt weer. Niet naar Enron, maar in de eerste plaats naar de Iraki’s zelf.
De Amerikaanse doctrine om vrijheid en democratie te brengen naar probleemgebieden mag dan wat imperialistisch klinken in de oren van linkse intellectuelen, maar als ik in zo’n probleemgebied woonde, zou ik er wel oren naar hebben. In principe.

Oorlogje voeren heeft namelijk niet alleen nadelen voor de Amerikaanse soldaten die erin meedoen. Irak heeft flinke klappen gehad. Slechts een klein gedeelte van de bevolking heeft geen problemen met water en electriciteit, ondanks de voedselhulp komt er ondervoeding voor, en er is een ondoorgrondelijk wespennest van verschillende opstandelingen opgestaan die elkaar en de Amerikanen naar het leven staan in de hoop de macht over te nemen.

Amerika heeft in de Irak-kwestie voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten. Eerst een te klein leger gestuurd, vervolgens te weinig geld uitgetrokken voor de wederopbouw (en dat ook maar in beperkte mate daadwerkelijk betaald), en nu het opruimen van de troep niet snel genoeg gaat en teveel levens kost, moeten de jongetjes en meisjes ineens terug omdat er geen WMD’s zijn. Die waren er in de eerste plaats al niet – net zomin als een goed plan over wat er met Irak moest gebeuren nadat Saddam was verdreven. Amerika heeft zijn billen gebrand, en moet nou op de blaren zitten.

Frietjes

“Ik houd er niet van om wetenschappers in het bestuur te hebben”, zei de voorzitter van een Britse universiteit ooit. “Je kan nooit zeker zijn van hun standpunt: als er nieuwe data komt veranderen ze van gedachten.”

Voor de duidelijkheid: het was een grap. Van gedachten veranderen in het licht van nieuwe gegevens is een goede eigenschap. In de huidige samenleving lijkt het erop dat het soms als teken van zwakte gezien wordt. Politici worden beschuldigd van flip-floppen, Greenpeace houdt krampachtig vast aan een pleidooi voor meer windmolens, hoewel er studie naar studie wordt uitgepoept waarin staat dat ze niet zo efficiënt zijn als gedacht, stroomnetwerken zwaar belasten, dat Denemarken spijt heeft als haren op ’t hoofd dat ze zoveel windmolens heeft gebouwd etc. GroenLinks zanikte vandaag in De Volkskrant traditiegetrouw dat directeuren teveel verdienen, terwijl dat de aandeelhouders van bedrijven (wiens zaak het eigenlijk is) niets kan schelen. Het tegen beter weten in vasthouden aan standpunten is teveel de regel geworden.

Daarom steken wij vandaag de loftrompet voor een politicus uit nota bene Amerika, het land waar imago en machismo nog veel meer tellen dan in onze vaderlandse politiek. Senator Walter Jones van de Republikeinse partij vindt dat de Amerikaanse troepen terug moeten komen uit Irak. Waar kenden we meneer Jones van? Van het idee om Franse frietjes te herdopen tot ‘Freedom Fries’. In Nederland leek het misschien ridicuul nationalisme, maar het gaf wel duidelijk aan hoe meneer Jones dacht over de noodzaak van inval en de weigering van Frankrijk om daaraan mee te werken.

Of hij vindt dat de namen van de frietjes weer terug kunnen naar de oude stijl is niet helemaal duidelijk, maar over de soldaten is hij van gedachten veranderd. Er waren geen massavernietigingswapens, de soldaten gaan bij bosjes dood, tijd om weg te gaan.
Vandaag juichen we senator Jones toe vanwege de moed om van gedachten te veranderen.
Morgen scheld ik hem de huid vol omdat hij het helemaal verkeerd heeft. Tot dan!

Intelligent (3)

De ophef over Intelligent Design (ID) is nog onwaarschijnlijker dan het debat over de Europese grondwet. Goed, het is geen voorpaginanieuws, maar sinds het uitkomen van “On the Origin of Species” van Charles Darwin heeft de evolutiebiologie niet meer zo in de belangstelling gestaan als nu.

In een eerdere column beweerde ik dat ID gelijk staat aan creationisme. Dat is niet waar: creationisten beweren dat de Aarde vijfduizend jaar oud is en dat God de dinosauriërs in de grond heeft gestopt om de mensen te misleiden. Of zoiets. ID-adepten hangen iets aan dat nauwelijks minder onzinnig is, maar dat veel moeilijker onderuit gehaald kan worden.

Meestal begint een ID-aanhanger te vertellen dat evolutiebiologen nauwelijks open staan voor kritiek. Dat is deels waar en doet het dus goed bij de kijkers thuis. Zo goed, dat je bijna zou vergeten dat het een argument van niks is. Dat er wetenschappers zijn die niet tegen kritiek kunnen, betekent niet dat ze ongelijk hebben.

Vervolgens komen alle hiaten in de evolutietheorie voorbij, vooral waar het gaat om dingen die niet verklaard zouden kunnen worden door puur toeval. Ogen zijn een klassiek voorbeeld: als een oog geleidelijk ontstaat, zou dat betekenen dat er een tijd lang beesten zijn geweest die maar een half oog hadden. En aan een half oog heb je niks.

Dat is een interessant gegeven waar evolutiebiologen over moeten praten. Maar het grote probleem met ID’ers is dat ze niet op zoek zijn naar een nieuwe theorie, maar dat ze er al eentje klaar hebben liggen: “God bestaat” of iets vergelijkbaars. Vinden ze een leemte in de evolutietheorie, dan stopverven ze dat met Opperwezen, en klaar! Het vraagstuk is opgelost.

De opvatting dat de wetenschappers wel zo’n beetje alles weten dat er te weten valt is onjuist, maar wijdverbreid. ID bestaat bij de gratie van die opvatting: wie denkt dat wetenschappers alles kunnen verklaren, denkt ook dat een hiaat in kennis duidt op iets onverklaarbaars, in plaats van iets dat nader onderzocht moet worden. Ik ben blij dat mensen als Galileï, Darwin, Newton en Einstein die opvatting niet deelden.

Schimmelkut

G-strings, zo bereikte ons vorige week het bericht, zijn slecht voor de gezondheid. Dat touwtje dat schaaft en dat schuurt en daar gaat de huid van open en dat maakt de boel daar beneden dan weer kwetsbaarder voor bacteriën en schimmels. Een Duitse vrouwenarts riep dan ook op om die dingen maar te verbieden. Hilariteit alom, en menig blad greep de gelegenheid aan om een plaatje van vrouwenbillen met een reetveter d’r tussen te plaatsen.

Knellende pumps, corsetten die kortademigheid veroorzaken, kanker lekkende siliconenzakjes voor in je tiet, blind makende oogdruppels voor wijdere pupillen, gekke loopjes waar je rugklachten van krijgt – de Westerse geschiedenis staat bol van de verschrikkingen die vrouwen zichzelf aandoen om mooi te zijn. Je zou een verbod op vrouwenbesnijdenis bijna als gezeur gaan zien.

Vrouwen, ik heb het al eerder gezegd, doen dat niet voor mannen. Mannen vinden strings best geil, maar als ze morgen van het straatbeeld verdwijnen zal niet één man vervolgens zijn sexleven aan de wilgen hangen. Hetzelfde geldt voor enge dieetpillen en het rijtje dat ik hierboven afliep. Vrouwen doen het voor zichzelf, of voor elkaar, vanuit een soort verschrikkelijke competitie. Een mannelijk wedstrijdje verplassen lijkt er een verstandige bezigheid bij. De gemiddelde vrouw besteedt elk jaar 100 uur aan haar nagels, schijnt. Heb je ooit een man horen zeggen ‘Goh, die meid daar, die heeft echt zulke lekkere nagels’?

Wij mannen beleven uiteraard veel plezier aan deze competitie. Ik kijk ook liever naar een mooi paar billen dan dat er een grote HEMA-tent omheen zit. Ronde borsten zijn mooier dan een strijkplank. Maar als ik me indenk hoever vrouwen gaan voor hun schoonheidsideaal, en me voor probeer te stellen dat ik dat ook zou moeten…
Ik neem me hierbij plechtig voor mijn toekomstige vriendinnen geen strings meer kado te doen.

Referendum (3)

Thom de Graaf zit in een donker hoekje op een muffe, schaars verlichte zolder. Zijn ogen zijn behuild, en zijn haar hangt in vieze slierten voor zijn gezicht. Af en toe speelt hij verveeld met de twee kroonjuwelen die hij bij zich had toen hij naar deze naargeestige plek werd verbannen. Eens in de zoveel tijd smijt hij ze in een hoek, en begint hij hardop in zichzelf te mompelen: “En toch was het een goed idee. Had ik het de mensen nog maar één keer mogen uitleggen…”

In een andere hoek van dezelfde zolder ligt nog een kroonjuweel. Uit de dikke laag stof die erop zit valt af te leiden dat het er al even ligt. Op de vergeelde ansichtkaart die ernaast ligt is een afbeelding te zien van de Eerste Kamer. “De groeten van Hans Wiegel” staat op de andere kant. Af en toe werpt De Graaf een blik naar de twee voorwerpen, waarna hij opnieuw in snikken uitbarst.

Plots is er gestommel te horen. Thom kijkt op, en ziet de zolderdeur open gaan. Boris Dittrich stapt naar binnen, en Zalm, en Verhagen. Een gelukzalige glimlach tekent zich af op het gezicht van de Graaf, tranen van blijdschap rollen over zijn wangen. Hij stamelt, zoekend naar woorden om te beschrijven hoe blij hij is dat ze hem komen halen.

Maar het drietal negeert hem. “Het ligt hier ergens,” zegt Dittrich, en hij loopt naar het bestofte juweel en pakt het op. Hij blaast het stof er af en toont Zalm en Verhagen het sieraad. Die knikken goedkeurend. “Kom,” zegt Dittrich, “dan gaan we er buiten verder naar kijken.”

Verhagen en Zalm benen weer naar buiten, met Boris in hun kielzog. Vlak voordat hij de zolder verlaat draait hij zich om naar De Graaf, die hem niet begrijpend aankijkt. “Oh Thom, ik heb nog iets voor je.” Hij werpt hem een kaart toe. Blauw met een cirkel van gele sterren. Het woord NEE in dikgedrukte, witte letters. Als Dittrich de zolderdeur achter zich dicht heeft gedaan, draait De Graaf de kaart om. Daar staat: “Groeten van het volk”.

Opstappen

Zojuist gestemd over de Europese Grondwet. Morgen gaan we er nog even over natafelen, en dan houden we erover op. Genoeg andere dingen om over te zeiken.

Volgens Nu.nl kan het nog spannend worden, maar een nee gaat het vrijwel zeker worden. Hoewel ik zelf voor heb gestemd zal ik er niet wakker van liggen.
Wel jammer dat Balkenende niet opstapt. Hij heeft de afgelopen weken lopen bedelen en jammeren om uw ja-stem, en verklaarde dat hij zich volstrekt belachelijk zou maken als Nederland toch tegen stemt. Belachelijkèr, dacht u er meteen bij. De voorstanders van de Grondwet peinzen er volgens De Volkskrant niet over om nieuwe verkiezingen uit te schrijven als het nee-woord valt. Geert Wilders vindt dat het kabinet juist in zijn geheel moet aftreden, en hoewel ik het niet graag met hem eens ben, heeft hij een punt.

Het Nederlandse kabinet heeft de verkiezingsstrijd vuiler dan vuil gespeeld. Extra geld uittrekken voor de voorstanders, dreigen met oorlog, het uitgaan van het licht en economische rampspoed. De BBC voorspelde oktober verleden jaar al dat een ‘ja’ helemaal niet zo voor de hand lag, maar het kabinet verzuimde niet alleen een zinnige exit-strategie te ontwerpen (wat gaan we doen als er ‘nee’ wordt gestemd), maar werd ook te laat wakker toen in de peilingen de nee-stemmers voor lagen. Stuk voor stuk tekenen van een incompetentie die we niet van onze volksvertegenwoordigers hoeven te tolereren.

Maar het belangrijkste: het kabinet en de Nederlandse bevolking verschillen van mening over welke kant het op moet met Nederland. Balkenende heeft het gepresteerd om de meest impopulaire premier ooit te worden. Dat alleen al is reden genoeg om op te stappen.

Voor de dames en heren die gehecht zijn aan het Haagse pluche nog een laatste argument: als je nu opstapt maak je nog een kans om terug te komen. De Fortuynse kloof tussen burger en politiek ligt er nog steeds, en de afgelopen weken heeft iedereen kunnen zien dat de kloof behoorlijk breed is. Als er nu nieuwe verkiezingen worden gehouden, valt er niets te kiezen. Dezelfde politici die zich de afgelopen weken zo hebben aangesteld en de SP. Wacht een paar maanden, en Peter R. de Vries en Geert Wilders hebben hun lijst op orde, alhoewel ik toch hoop dat ook zonder dat Peterrr meedoet we in elk geval van Balkenende afkomen.

Kortom: een val van het kabinet morgen is goed voor Nederland, goed voor de Nederlandse politici, goed voor de Nederlandse kiezers die kunnen zien dat ze niet voor de kat z’n kut zijn gaan stemmen, en goed voor Jan-Peter die directeur kan worden van een klein uitgeverijtje voor christelijke lectuur en zich nooit meer zorgen hoeft te maken voor aanvallen op zijn persoon. Zolang hij geen personeel aanneemt, tenminste.