Recht

Goed, we hebben dus: een Amerikaans kasplantje dat twee weken geen water kreeg en vervolgens overleed, ondanks hardnekkige pogingen van diverse politici om op de stoel van de rechter te gaan zitten en het arme kind weer aan de voeding te hangen. De vraag is hoe lang het zal duren voor een Christenfundamentalist meneer Schiavo vermoordt middels een zelfmoordaanslag, waarna de martelaar zal worden opgenomen in het paradijs alwaar veertig republikeinse knapen hem tot in de eeuwigheid ter beschikking zullen staan.

We hebben ook: een rechter die politicus werd, eerst links, toen rechts, en inmiddels een stroming op zichzelf. Niemand weet precies of de politicus principes heeft, en zo ja welke, en dat is de reden dat bijna niemand twee jaar geleden op hem stemde. Hij was daar zo boos over dat hij vervolgens besloot het volk te gaan naaien, samen met de Nederlandse Christenfundi’s en de Volkspartij-en-met-volk-bedoelen-we-natuurlijk-niet-alleen-de-
autochtonen-maar-als-het-ons-uitkomt-om-wat-islamofobie-te-
verspreiden-dan-zijn-we-daar-niet-te-beroerd-voor voor
Vrijheid-voor-werkgevers-en-rijke-mensen-in-het-algemeen-en-
vooral-niet-voor-die-gemene-moslimterroristen en Democratie-
behalve-natuurlijk-voor-moslimterroristen-luister-anders-naar-
Ayaan-als-je-ons-niet-gelooft.

Zaterdag beslist de achterban van de politicus of zijn partij weer aan de beademing mag of niet. Hij kan trots de cadeautjes laten zien die zijn partij, en daarmee le peuple, gekregen heeft: zakgeldverhoging en plannen om het omroepstelsel te veranderen. Dat zou tijd worden: de burger heeft er recht op dat zijn belastingcenten worden besteed aan ongenadig harde bezuinigingen in plaats van aan leuke televisieprogramma’s. Bovendien, als hij straks tot z’n vijfenzeventigste zestig uur per week moet werken, heeft hij toch geen tijd om t.v. te kijken.

De nieuwe schandknaap van de ex-rechter heeft in het verleden wel eens een referendum geblokkeerd omdat het volk z’n bek moet houden, maar een kniesoor die daar op let. Desondanks zijn er plannen om de partij komende zaterdag om zeep te helpen, en dat zou natuurlijk een zwarte dag zou zijn voor de democratie (want een zwarte dag voor de partij, en daar zit immers de D van Democraten in) en niet te vergeten: allemaal de schuld van de Oppositie, die veel te veel gevoerd wordt. Het is te hopen voor de politicus dat hij zaterdag nog in staat is te communiceren, anders ziet het er somber voor hem uit.

Gezeik

Af en toe moet ik even heel hard met m’n hoofd tegen de muur bonken. Als je zesentwintig bent (en dat ben ik) begin je namelijk het risico te lopen dat je verandert in een ouwe zeikerd. Met je hoofd tegen een muur bonken is op zich geen remedie, maar je bent in elk geval even drukker bezig met je hoofdpijn dan met al zeikend over het feit dat je een ouwe zeikerd aan het worden bent bevestigen dat dat inderdaad het geval is.

Voor wat het Studentenleven met een grote S betreft, ben ik jaren geleden al vredig ingekakt, en ik ben blijkbaar nog niet toe aan m’n midlifecrisis. In elk geval voel ik niet de behoefte om wekelijks Feesten met een grote F te bezoeken en iedere dag te leven alsof het m’n laatste is. Er is nog veel te veel te lezen, te kijken en vooral te bedenken, en wat dat betreft voel ik me stukken jonger dan leeftijdsgenoten die zichzelf met een houding die ergens tussen laissez faire en oppervlakkig cynisme in hangt veroordelen tot een levenslang verblijf in één of andere subcultuur. Dus dat is het probleem niet.

Over politiek wordt momenteel door iedereen gezeken, dus daar kan het ook niet aan liggen.

Nee, het gaat over het soort gezeik waarvan iedereen kan bedenken dat het gezeik is. Gezeik over pubertjes die voortdurend MSNen, SMSen en chatten. Over het feit dat games al jaren niet meer vernieuwend zijn, maar dat in plaats daarvan iedere week een first-person shooter wordt uitgepoept die nóg mooiere graphics en nóg realistischer geluidseffecten heeft. Over mensen die hun kinderen niet fatsoenlijk opvoeden, over waardeloze televisieprogramma’s, over de kutmuziek die je tegenwoordig op de radio hoort.

En als je merkt dat dat soort gezeik door je hoofd spookt, is het een goed idee om dat ding een paar keer goed tegen de muur te kwakken. Er zijn belangrijker zaken in de wereld, en bovendien word je van gezeik toch alleen maar sneller oud.

Ik zal mijn best doen om me morgen weer met iets interessanters bezig te houden. Beloofd.

Pasen

Thom de Graaf heeft het pand verlaten. Heel diep van binnen heb ik wel een klein beetje medelijden met de man, omdat hij overkomt als iemand die het goed bedoelt. Maar om een land te mogen regeren heb je meer nodig dan goede bedoelingen, en dat had De Graaf al nauwelijks voordat zijn plan voor de gekozen burgemeester sneuvelde.

D66 zou uit het kabinet kunnen stappen, maar beggars can’t be choosers. VVD en CDA zullen willen doorregeren, maar niet tegen elk prijs, en de D66-ers zullen niet graag de stekker eruit trekken, wetend dat het kabinet hun eigen hartbewaking is.

De tegenstem die de PvdA-senatoren aan de gekozen burgemeester gaven, heeft vermoedelijk meer te maken met politiek steekspel dan met principes, maar wat mij betreft heiligt het doel de middelen. D66 is de achilleshiel van het kabinet, en zal dat blijven. Mocht de partij in de regering blijven zitten in ruil voor, pak hem beet, invoering van het referendum, dan heeft iedere oppositiepartij die ook dat plan afschiet mijn zegen. Persoonlijk ben ik voorstander van het referendum, maar niet tegen elke prijs.

Mijn weerzin tegen D66 zit diep. Omdat de partij slaapt met de vijand, met als excuus dat het allemaal nog veel erger zou zijn als iemand anders het zou doen. Zonder fatsoenlijk mandaat van de kiezer.

Ik voorspelde dat De Graaf zou blijven zitten, en ik had het mis. Ik voorspel nu dat D66 niet uit de regering stapt, en ik hoop van ganser harte dat ik er opnieuw naast zit.

Het zou zo prachtig zijn als D66 het kabinet in het Paasweekeinde op z’n snufferd zou laten gaan, wetend dat het bij de volgende verkiezingen nauwelijks een zetel zou kunnen halen. Politieke euthanasie, een passend einde voor de overbodig geworden partij. En het zou natuurlijk helemaal mooi zijn als Ed van Thijn, één van de tegenstemmende PvdA-ers, vervolgens de bijpassende woorden zou spreken:

“Het is volbracht.”

Burgemeester (2)

“De PvdA is de kampioen der regenten,” zei Thom de Graaf gisteren, blijkbaar in de waan dat hij er nog toe doet. De PvdA was helemaal niet tegen een gekozen burgemeester, maar vond het nergens voor nodig om de boel te overhaasten. Kortom, het puntje kwam bij het paaltje. En Thom de Graaf deed wat D’66-ers doen als puntjes bij paaltjes komen: hij vuurde een hele batterij aan toezeggingen af.

De senatoren van de PvdA vonden het niet genoeg, en deden met de minister wat meer mensen met D’66 zouden moeten doen: ze maakten er roadkill van.

Trouwe lezers weten inmiddels dat ik de pik heb op D’66. Het gedachtegoed dat de partij beweert te hebben spreekt me aan, maar de tippelpolitiek van de sociaal-liberalen is walgelijk. Voor een grijpstuiver verkwanselt D’66 zijn idealen, en huilt het op commando mee met de conservatieve doemdenkers van VVD en CDA.

Toegegeven, zo af en toe zegt een D’66-er iets zinnigs, maar zinnige dingen zeggen kan iedereen. Op het gebied van beleid maken halen de sociaal-liberalen altijd bakzeil, gaan ze altijd voor de weg van de minste weerstand en durven ze nooit ergens voor te vechten. Dat maakt ze simpelweg onbetrouwbaar, en geen duizend zinnige uitspraken kunnen daar iets aan veranderen.

Daar komt natuurlijk bij dat D’66 medeverantwoordelijk is voor het beleid. “Als wij het niet doen, doen iemand anders het wel” is geen excuus, en ik neem aan dat Thom de Graaf en Boris Dittrich (nota bene een voormalig rechter) dat ook wel weten.

Dat er geen gekozen burgemeester gaat komen is misschien jammer voor de democratie, maar als Thom de Graaf besluit de pijp aan Maarten te geven hebben we netto winst. Persoonlijk zou ik het prijs stellen als vriend Thom er een Van Speijk-moment van maakt (“dan liever de lucht in”) en het hele kabinet opblaast. Ik vermoed echter dat De Graaf voor de zoveelste keer zijn bips afveegt met de democratie door gewoon te blijven zitten, en een kabinetscrisis zal een natte droom blijven.

SUV (2)

Ook hier in het land van de glimlach vinden mensen het nodig om in een SUV te rijden. Gezien de staat van het verkeer valt er eigenlijk wel wat te zeggen voor een auto waarin je hoger zit en meer overzicht hebt. Het feit dat automobilisten die botsen met een patserbak een vier keer zo grote kans hebben te overlijden dan mensen die tegen een normale auto crashen kan in dezen ook als een positieve bijdrage aan de verkeersproblematiek worden gezien.

De SUVs hier zien er gek uit: ze hebben een extra achteruitkijkspiegel, op de achteruit, en naar beneden gericht. Dat zit namelijk zo: omdat die bakken zo hoog zijn, kun je het niet zien als er iets laags achter je auto staat. Als je achteruit gaat, bestaat er dus een kleine kans dat je een onzichtbaar kindje doodrijdt. Hier heb ik even geen statistieken van, maar volgens mijn stiefmoeder gebeurt het bij de school van mijn zusje regelmatig dat kinderen net op tijd weg kunnen duiken voor een nietsvermoedende trekkerchauffeur.

Dat is natuurlijk zielig, en daarom is in Thailand de dode-hoekspiegel voor SUV's verplicht, wat betekent dat ongeveer de helft van de auto's er ook daadwerkelijk eentje heeft. Moesten we in Nederland ook maar doen: wie zo'n auto kan betalen kan zich ook wel een extra spiegeltje veroorloven, en het scheelt geheid ongelukken - daarnaast is het natuurlijk ook makkelijker achteruit parkeren. Als vervolgens een gedeelte van de patsers besluit dat zo'n rugflap er niet uitziet en een kleinere auto koopt - so much the better.

Femke

Femke Halsema heeft gesproken. Op het congres van Groen Links noemde ze Geert Wilders een dwaas, en plaatste ze VVD-fractieleider Van Aartsen en diens CDA-collega Verhagen in dezelfde hoek als de Limburgse oproerkraaier. “De voorgangers van de conservatieve commune hebben steeds grotere woorden nodig om nog in vervoering te raken”, zo citeert Trouw haar.

Het zijn altijd de idioten die reageren op een artikel, dat weet ik best. Desondanks is het prachtig om de reacties te lezen degenen die het niet met Halsema eens zijn. Ze is een communistische subsidievreetster, Fortuyns moordenaar was vast een Groenlinkser en “de Groene Khmer heeft weer eens een duit in het zakje gedaan.” (bij het lezen van die laatste passage kreeg ik meteen beelden voor mijn geestesoog van een westerling die een stel Cambodjanen probeert uit te leggen waarom Halsema de Nederlandse Pol Pot is).

Hoewel ik vadertje Stalin regelmatig lof toezing in de linkse kerk, ben ik geen Groenlinkser. Toch doen de woorden van Halsema me deugd. Niet omdat ze niet overdrijft (maar laten we elkaar geen mietje noemen: politici die niet overdrijven moeten nog uitgevonden worden) maar omdat ze Wilders een dwaas durft te noemen. Daar heeft ze niet alleen het recht toe, het zou potverdrie eens tijd worden dat die man wordt tegengesproken (samen met de meehuilende Van Aartsen en Verhagen).

Iemand tot verschoppeling maken omdat zijn ideeën je niet aanstaan is verkeerd, maar uit koudwatervrees je stem niet durven verheffen is het andere uiterste. Persoonlijk vind ik de onafhankelijkheidsverklaring van meneer Wilders geen ultieme bagger, maar veel meer dan een opgeleukt VVD-program is het niet.

En zolang de politicus niet uit kan leggen welke bureaucratie hij af wil schaffen en wat de gevolgen zijn als de helft van alle ambtenaren wordt ontslagen, zijn dat soort programmapunten luchtfietserij. Niet omdat ik links en arrogant ben, maar omdat luchtfietserij een ander woord is voor het bedenken van plannetjes zonder na te denken over haalbaarheid of praktische toepassing.

Van stomme ideeën moet je durven zeggen dat het stomme ideeën zijn, en hopelijk heeft Halsema haar collega’s Bos en Marijnissen aan het denken gezet.

Mosterdgas

Het is altijd lastig om een onderwerp voor een column te bedenken. Des te blijer ben ik als lezers de onderwerpen aandragen, ook al omdat dat betekent dat we lezers hebben.

Frans van Anraat is een Nederlandse zakenman. Hij staat terecht wegens het leveren van chemicaliën aan Saddam Hoessein. Niet alleen omdat hij de goedjes leverde terwijl dat verboden was, maar ook wegens medeplichtigheid aan genocide: het mosterdgas dat in 1988 werd gebruikt voor het bombardement op het Koerdische Halabja, waarbij 5.000 mensen omkwamen, was gemaakt met de door Van Anraat geleverde grondstof Thiodiglycol (TDL).

Van Anraat zegt niet geweten te hebben waar Saddam de bestelde TDL voor wilde gaan gebruiken. Dat geloof ik best: als ik de stoffen aan de Irakese leider had verkocht, zou ik dolgraag niet willen weten wat hij ermee wilde gaan doen. TDL kent vele vreedzame toepassingen in de chemische industrie, en het laatste dat ik zou willen horen zou zijn dat de gestoorde tiran aan wie ik leverde (en die al eens mosterdgas had gebruikt in de Iranoorlog) mijn spul wilde gaan gebruiken om mosterdgas mee te maken.

Het OM beweert dat de zakenman tot zeker drie maanden nà Halabja bleef leveren aan de Irakese dictator, en alleen dat lijkt me al voldoende reden om hem de rest van zijn leven in een tochtige kerker door te laten brengen.

En als Van Anraat redelijkerwijs had kunnen weten dat Saddam het TDL ging gebruiken om mosterdgas mee te maken, dan is hij medeplichtig aan de slachting in Halabja – zelfs als zou blijken dat het mosterdgas was gemaakt met TDL dat door iemand anders was geleverd. Hij zal flink winst hebben gemaakt op het spul, en een zakenman weet dat flinke winst alleen wordt gemaakt als er flinke risico’s worden genomen. Van Anraat heeft hoog ingezet, en verloren.

Het enige dat steekt, is de ongelijkheid. De mensen die Saddam wapens verkochten voordat hij een vijand van Amerika werd, zijn niet minder schuldig dan Van Anraat. Dat de Nederlander zijn verdiende loon krijgt, is niet onrechtvaardig. Dat er veel meer schuldigen zijn die vrijuit gaan, wél.

Tietengom

Aan de vrouwen van deze wereld,

Ik moet jullie iets bekennen. Ik ben stikjaloers op jullie. Een vrouwenlichaam doet tragisch bepiemelde mannenlijven verbleken tot harige monstergestalten die zich in donkere holen op zouden moeten sluiten. De vrouwelijke psyche is meestal een stuk minder belast met het libido dat mijn eigen leven zo af en toe tot een gefrustreerde hel maakt, en als een vrouw toevallig ook een rigoureus overdreven libido heeft, dan is alleen het feit dat ze een vrouw is al voldoende om dat geen vloek maar een zegen te maken.

Het is, hier in het Westen althans, a woman’s world. Vrouwen zijn hoger opgeleid dan mannen, voor hen zijn er wel leuke kleren onder de honderd euro te koop, ze kunnen zowel sexy zijn als moeder – mijn kansen om dat nog te worden zijn voor allebei de kwalificaties even groot. Daarnaast zijn mannen sexueel gezien verschrikkelijke omnivoren. Zet ze bij elkaar op een eilandje of in de gevangenis, dan vallen ze op een gegeven moment zelfs op elkaar.

Mannen, denk dus niet dat vrouwen dingen als make-up, doorzichtige onderbroekjes en laarsjes waarop je niet kunt hardlopen voor jullie doen. Zij weten donders goed dat ze jullie kunnen hebben wanneer ze maar willen. De grote wie-mooi-wil-zijn-moet-zichzelf-een-beetje-belachelijk-maken-race is bedoeld voor andere vrouwen.

Dames, het moet gezegd: jullie gaan je goddelijke gang maar. Mannen doen wedstrijdjes wie het hardst kan scheten laten, voeren elkaar dronken en gaan soms zelfs vissen om hun onderlinge competitiedrang te uiten, dus wat maken mij wat haar-extensies, goudkleurige mascara of felgekleurde lippenstift uit. Loop erbij als een My Little Pony – ik ben toch wel geil.

Maar één ding snap ik niet. Borsten. Jullie wèten dat het mannen niet uitmaakt (zie hierboven). Als het toch alleen maar om competitie tussen meisjes gaat, kun je dan niet gewoon een opvul-BH kopen? Borstvergrotingen zijn niet zonder risico, en leveren neppe tieten en littekens op. En producten met phyto-oestrogenen zijn van tweeën één. Of ze werken niet, in welk geval je bakken met geld uitgeeft voor een dud. Of ze doen wèl wat ze zeggen, in welk geval het gaat om een vreselijk bio-actieve stof die je alleen onder streng medisch toezicht dient te gebruiken.

Jullie hebben de siliconen, de kauwgum en de designer-vagina niet nodig om een vrouw te zijn.

Hoogachtend,

uw trouwe weblogger

Wereldwonder

Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat André Kuipers als tweede Nederlander de ruimte inging. Beroepsmatig kreeg ik vandaag een setje foto’s van hem onder ogen, en ik voelde meteen weer de plaatsvervangende schaamte toen ik terugdacht aan Balkenendes tenenkrommende gesprek met de astronaut.

Nu is het niet bepaald een prestatie om de knulligheid van onze premier aan te tonen: dat doet hij zelf ook geregeld. Kuipers heeft nog veel meer memorabels gedaan: de altijd goedlachse dokter beantwoordde alle vragen, onderging zonder klagen zijn ruimtereis (die toch echt heel naar moet zijn geweest), deed proefjes en liet heel Nederland weer eens meeproeven van de toekomst.

Als laag-bij-de-gronds landje heeft Nederland niet zoveel met ruimtevaart. Het kost bakken met geld, en voor prestigeprojecten als de Russisch-Amerikaanse ruimterace voelen we al helemaal niets. Als we internationaal aanzien belangrijk vonden dan ha
dden we Balkenende… – maar enfin, ruimtevaart dus.

Er zit weer wat vaart in de laatste tijd, ruimtevaart. Marsrobotjes, Huygens-Cassini, en binnenkort eindelijk de verkenning van de Jupiter-maan Europa. Voor de nog verdere toekomst staat een bemande reis naar Mars gepland. Er wordt al gemord over de kosten. De Sjekkiesrokers Partij is tegen, en dan ben ik welhaast bij voorbaat vóór.

Niet omdat dat zo goed zou zijn voor de wetenschap, daar zijn wetenschappers het onderling nog niet over uit. Ook qua technologie verwacht ik weinig van marsreizen. Er zullen ongetwijfeld spin-offs uit voortkomen, net als van de eerdere ruimtevaartprogramma’s. Maar als het ons om de anti-aanbakpan was gegaan hadden we beter een anti-aanbakpan dan een ruimteschip uit kunnen vinden.

We moeten naar Mars omdat dat een nieuw wereldwonder zou zijn. Een avontuur waarbij Kuipers’ rondje ISS bij verbleekt. Een inspiratie voor iedereen, en een symbool dat mensen meer doen dan hun nest bevuilen, neuken en elkaar de kop inslaan. We geven als mensheid miljarden uit aan kunst en sport, omdat die ons leven verlichten. Een reis naar Mars zou de ultieme fusie van topsport en topwetenschap zijn – alleen al het organiseren van de in-flight meals wordt een krankzinnige puzzel, en daarmee automatisch topkunst.

Duizenden wetenschappers zijn nu al bezig met technologiën en kennis die de uiteindelijke reis mogelijk moeten maken. “Het zou jammer zijn als we alleen robots de Mount Everest op hadden gestuurd”, zei één van hen laatst, als rechtvaardiging van een bemande reis naar de Rode Planeet. Een passende vergelijking.

Belspelletjes

Belspelletjes. We kennen ze allemaal, en zeg eerlijk: hoeveel van ons hebben er niet stiekem een keertje aan meegedaan, al was het maar uit nieuwsgierigheid? Het is lucratieve business, maar het wordt tijd dat iemand het belspel naar een hoger niveau tilt. Spannender, grensoverschrijdender, winstgevender. Het belspel is toe aan een nieuwe impuls.

Enter Rita Verdonk. Haar plan is even simpel als doeltreffend: vervang de sherrydrinkende huisvrouwen die uit pure verveling meedoen door buitenlanders die graag willen emigreren. Verhoog de kosten van anderhalve euro per minuut tot 350 euro per keer. En geef winnaars geen duizend euro, maar het recht om zich in Nederland te vestigen.

De onzekere factor is de computer aan het andere eind van de lijn die bepaalt of de deelnemers onze taal voldoende beheersen. Iedereen die wel eens heeft gebeld met een bedrijf dat gebruikt maakt van zo’n vervloekte machine, weet dat die dingen even betrouwbaar zijn als een éénarmige bandiet. De onzekere factor, in combinatie met wat er voor de deelnemers op het spel staat, betekent gegarandeerde dikke winst.

Het gemiddelde jaarsalaris in Marokko bedraagt zo’n 1.000 euro, dus alleen al elke Marokkaan die graag naar Nederland wil komen kan per jaar drie keer meedoen aan deze fantastische loterij. En potentiële immigranten komen niet alleen uit Marokko maar uit de hele wereld, dus de kassa van de staat zal er de komende jaren lustig op los rinkelen. We hebben Wilders helemaal niet nodig om voor een nieuwe Gouden Eeuw te zorgen, we hebben Rita al.

“Goedemiddag, buurvrouw.”

“Godmieddag, buuffrau.”

“Helaas, dat is niet correct. U bent gezakt voor het inburgeringexamen. Druk op 1 om het nogmaals te proberen, en houd uw bankrekeningnummer gereed.”

-

“Goedmiddag, buurvrouw.”

“Goedmieddag, buuffrau.”

“Dat is correct. Beantwoord de volgende vraag: wat heb je nodig om met de bus te mogen reizen?”

“Striepkart”

“Helaas, het juiste antwoord was: een strippenkaart. U bent gezakt voor het inburgeringexamen. Druk op 1…”

-

“Beantwoord de volgende vraag: wie is Rita Verdonk?”

“Mniester.”

“Helaas, het juiste antwoord was: de bedenker van deze creatieve manier om u eens flink te naaien. Druk op 1…”

Wilders

Nou vooruit: het nieuwe partijprogramma van Geert Wilders. Hoewel ik er van overtuigd ben dat de man over vier jaar ongeveer even relevant zal zijn als Herman Heinsbroek nu. Ik hoop van harte dat de Limburgse politicus de laatste stuiptrekking is van de nieuwe politiek, niet dat de oude zo geweldig was, maar eerlijk gezegd heb ik het wel een beetje gehad met die patjepeeërs en hun fashion statements.

Oké, daar gaan we dan: Wilders wil een vlaktaks, en hij wil de hypotheekrenteaftrek behouden. Goed nieuws voor de rijken dus. Langere bescherming van patenten, om grote bedrijven te plezieren. Subsidies en ontwikkelingshulp verdwijnen, het ontslagrecht moet versoepeld en CAO’s mogen niet meer algemeen bindend worden verklaard. Dit komt allemaal rechtsreeks uit de Onafhankelijkheidsverklaring (ook die naam komt niet uit mijn koker) dus waag het niet om het demonisering te noemen.

Oh, het zijn niet de enige punten uit het pamflet, maar het is wat je er gratis bij krijgt als je Wilders gaat stemmen.

“De uitbreiding van preventief fouilleren naar heel Nederland.”

“De invoering van heropvoedingskampen.”

“Waar nodig wordt ook het leger ingezet voor de openbare ordehandhaving.”

Allemaal dingen waar best over te discussiëren valt, maar zo samen in één program riekt het verdomd veel naar totalitarisme, en bijzonder weinig naar veiligheid. Laat staan naar vrijheid. Wilders is slecht nieuws, maar ga bij de volgende verkiezing vooral op hem stemmen als je me niet gelooft. Kom alleen niet klagen als je achteraf ontdekt dat niet alleen anderen last hebben van het versoepelde ontslagrecht, de vlaktaks of preventieve fouilleerfeestjes, maar jij ook.

En als blijkt dat het ontslaan van de helft van alle ambtenaren je probleempjes niet oplost, dat het allemaal nog net zo kut is als toen het ministerie van Onderwijs nog bestond en dat ook de ingevoerde tuchtscholen geen paradijs hebben gemaakt van Nederland? Misschien kom je er achter dat je al die tijd gewoon een zeiksnor was, maar waarschijnlijk stem je bij de volgende verkiezing weer vrolijk op de nieuwe flavor of the day.

Het zou me niets verbazen als Geert Wilders nul zetels haalt, of veertig.

Ghostbusters

Vroeger, in de goeie ouwe tijd, keek ik nog wel eens televisie. Mijn favoriete serie was The x-files, dat for all I know nog best zou kunnen bestaan.Voor degenen die jonger zijn dan ik of al eerder de kijkbuis de wacht aanzegden: de serie ging over een tweetal FBI-agenten die waren belast met bovennatuurlijke zaken.Heel politiek correct was de vrouw van het tweetal de rationele wetenschapper die niets geloofde, terwijl de man een grote poster met 'I want to believe' aan zijn muur had hangen.Wat minder politiek correct was het dat de man altijd gelijk had: er was altijd sprake van iets onverklaarbaars, mysterieus, etc.

Net als Fox Mulder heb ik, ondanks een gedegen wetenschappelijke opleiding, altijd een fascinatie gehad voor het bovennatuurlijke. Spontane menselijke ontbranding, graancirkels,klopgeesten, een overgebleven dinosaurus in een groot meer: de wereld zou zoveel mooier zijn mèt al dit moois dan zonder. Binnen de hoogopgeleide bètakringen waarin ik mij begeefis het not-done om in zulke zaken te geloven. Ik doe dat ook niet, hoe graag ik dat ook zou willen.

De kringen die wèl in zulke zaken geloven en er 'onderzoek' naar doen, hebben namelijk nog veel meer last van het Fox Mulder-syndroom. Ze willen te graag.Een wetenschapper die iets wil bewijzen, doet dat door uit alle mogelijke macht te proberen te bewijzen dat het niet zo is. Pas als dat niet is gelukt wordt er eens voorzichtig een balletje opgegooid over de mogelijkheid dat niet uit te sluiten valt dat etc. Zo hoort het ook.

Het kleine groepje mensen dat zich bezighoudt met paranormaal onderzoek pakt het niet zo aan; net zoals creationisten op tranentrekkende wijze tevoorschijn komen met muurschilderingen van Azteken als een bewijs dat mensen en dinosaurussen samen leefden, ontbreekt het vaak aan een gedegen wetenschappelijke aanpak. Juist omdat echte wetenschappers zich niet bezighouden met graancircels, wordt het grote publiek gevoerd met mensen die erop wijzen dat deze en gene compositie van platgevouwen graanstengels toch wel verdomde moeilijk in elkaar zit.

Mijn voorstel: vanwege de grote belangstelling voor 'bovennatuurlijke fenomenen' bij het grote publiek, dient de overheid te voorzien in een budget voor 'ghostbusters'. Een gedegenwetenschappelijk team van mensen die verhalen over paranormale genezingen, klopgeesten, spontane menselijke ontbrandingen etc te lijf gaan met alles dat de wetenschap maar in de schaal kan gooien. Een soort stichting Skepsis, maar dan met geld, tijd, apparatuur en, als het puntje bij het paaltje komt, het vermogen om eerlijk toe te geven dat de wetenschap geen uitsluitselgeeft in sommige gevallen. En een mooiere website, nu ik erover nadenk.

Door zich af te keren van fenomeengevallen, maakt de wetenschap het de kneusjes alleen maar makkelijker: zij krijgen geen tegenwicht, en kunnen roepen dat de elitaire wetenschap een complot heeft om dit soort zaken dood te zwijgen. Ik zal het nu alvast verklappen: mijn ghostbusters zullen vrijwel zeker niets vinden. Daar gaat het echter niet om. 'Paranormale zaken' zullen eindelijk de wetenschappelijke aandacht krijgen die ze in de ogen van het publiek verdienen. De populariteit van dit soort onderzoek zal een mooie gelegenheid zijn om het grote publiek meer te vertellenover wetenschappelijke onderzoeksmethoden, de scalpel van Ockham, falsificatie als onderzoeksmethode en zo meer. En als de sceptici, die soms net zulke zware oogkleppen ophebben als de allesgelovers, eens in het wetenschappelijke stof moeten bijten, zal dat de wereld ook al een beetje mooier maken, dinosaurus of niet.

Brinkhorst

Softwarepatenten. Ik heb het er al zo vaak over gehad, en toch moet het nog een keer. Het mooie aan het verhaal over softwarepatenten is namelijk dat het eigenlijk allang niet meer over softwarepatenten gaat. Inmiddels is het een verhaal over de EU, over Laurens-Jan Brinkhorst en over liegen. Want dat iemand heeft gelogen, staat inmiddels vast.

Om het nog maar eens kort samen te vatten: de softwarepatentenwet moet eerst goedgekeurd worden door de Europese raad van ministers, voordat het Europarlement er iets over mag zeggen. Brinkhorst heeft er alles aan gedaan om de wet niet bloot te stellen aan democratische controle, en het aantal keren dat gepoogd is de wet als hamerstuk door een ministersvergadering te jassen, is niet meer te tellen. En iedere keer stak Polen er een stokje voor.

De Denen zijn inmiddels ook tegen softwarepatenten. De Deense minister Bendt Bendtsen beweert dat hij heeft verzocht een B-item van het onderwerp te maken. Een B-item mag niet worden afgehamerd als een lullig formaliteitje, maar er moet over gediscussieerd worden. Dat Brinkhorst debat maar een stom concept vindt is leuk en aardig, maar de Kamer had hem opgedragen zijn steun te verlenen aan iedereen die zou vragen de softwarepatenten als een B-item te behandelen.

Brinkhorst zegt dat de Deense minister niet heeft gevraagd om een B-item, maar Brinkhorst zegt wel vaker wat. Hij heeft al zo vaak glashard lopen liegen, dat we er gevoeglijk vanuit kunnen gaan dat meneer Bendtsen de waarheid spreekt.

Politici die om de vijf zinnen het woordje “verantwoordelijkheid” in de mond nemen, kunnen natuurlijk niet anders dan een voorbeeld maken van Brinkhorst. Hij had allang zijn ontslag moeten krijgen – zonder wachtgeld of gouden handdruk – en een verbod om zich ooit nog op het Binnenhof te vertonen. Brinkhorst zal er niet slechter van worden, want het is duidelijk genoeg dat één of ander groot bedrijf dat voorstander is van softwarepatenten hem een zachte commissarisstoel in het vooruitzicht heeft gesteld. En de democratie is er alleen maar mee gediend, als een autocraat als Brinkhorst de zak krijgt.

Burgemeester

Arme Balkenende. Het leek zo’n mooie deal: in ruil voor één serieuze ministerspost, een staatssecretaris en een speelhoek voor Thom de Graaf kregen hij en Gerrit 77 zetels, genoeg voor een kabinet. De invoering van de gekozen burgemeester was een offer dat hij nog wel op kon brengen, en de rest van de tijd zou Thom wat met het kiesstelsel fröbelen.

Maar de gekozen burgemeester ontpopt zich als een heuse splijtzwam. Hans Wiegel, nog steeds verreweg de beste politicus van dit land, sprak zich uit tegen een te snelle invoering. Hij staat hiermee tegenover Van Aartsen, die, mocht het tot een confrontatie komen, geen partij is voor de Machiavelli van de VVD, en Gerrit Zalm, die zijn beste tijd gehad heeft.

De Eerste-Kamerfractie van de PvdA wil tegen gaan stemmen, en dat zou betekenen dat de benodigde tweederde meerderheid er niet gaat komen, Balkenende had al eens geopperd het iets langzamer aan te doen en tot overmaat van ramp hebben D’66-ers Van Ham (Tweede Kamer) en Schuyer (Eerste Kamer) ook op- en aanmerkingen op het plan.

Het zijn geen makkelijke tijden voor De Graaf, maar hij heeft het er ook zelf naar gemaakt. De gekozen burgemeester moet en zal in 2006 worden ingevoerd, alsof er iets verschrikkelijks gebeurt als het wat langer duurt. Hij heeft geen poot om op te staan: alle regeringspartijen zijn verdeeld, er zijn vier oppositiepartijen die gemeten naar aantal zetels meer recht van spreken hebben dan D’66 en volgens vriend Maurice is ook het volk verdeeld.

Jan-Peter zal misschien iets minder lekker slapen. Aan de andere kant, over zijn kabinet hoeft hij zich weinig zorgen te maken: D’66 is een partij die, als het puntje bij het paaltje komt, overschakelt op realpolitik. Er zal wat geblaft, gegromd en gemokt worden, en wie weet slaan Thom en Boris eens driftig met de vuist op tafel. Maar na wat snoepgoed en een aai over de bol zullen de sociaal-liberalen uiteindelijk weer braaf opzitten en pootjes geven. Want wat kun je anders, met een kunstgebit en zonder ruggengraat?

Monsters

Op 12 februari 1993 werd Jamie Bulger, een tweejarige Engelse peuter, ontvoerd, gemarteld en vermoord door twee jongens van tien jaar oud. Robert Thompson en Jon Venables namen het jochie mee naar een treinstation, af en toe pauzerend om hem te martelen. Ze schopten en sloegen hem, wreven verf in z’n ogen, stopten batterijen in z’n anus en lieten hem uiteindelijk dood achter op de rails.

Ze waren tien jaar oud!

Soms worden onze ideeën over straf en verantwoordelijkheid danig aan het wankelen gebracht. Konden Thompson en Venables verantwoordelijk gehouden worden voor hun daden? Als de twee jongens voorbijrijdende auto’s met sneeuwballen hadden bekogeld, zou het antwoord op die vraag precies hetzelfde zijn geweest, om de simpele reden dat verantwoordelijkheid niets te maken heeft met de ernst van een misdrijf.

Ik moest er gisteren aan denken nadat ik The Woodsman had gezien, en me afvroeg of mijn opvattingen over verantwoordelijkheid, schuld en boete ooit eerder zó op de proef waren gesteld. Ik kon alleen aan Jamie Bulger denken.

De hoofdpersoon in The Woodsman is Walter, een veroordeelde pedofiel, die na twaalf jaar in de gevangenis op proef weer in de echte wereld mag wonen en werken. Regisseuse Nicole Kassell maakt het de kijker niet gemakkelijk: Walter wekt sympathie. Als hij in z’n eentje uit het raam zit te kijken (dat, oh ironie, uitkijkt over het plein van een basisschool) als hij aan z’n psychiater vraagt hoe lang het nog gaat duren voor hij normaal is, als hij wordt gekleineerd door de rechercheur die langs komt om hem te controleren.

Kunnen we van Marc Dutroux nog vrij eenvoudig een monster maken, bij Walter lukt dat niet. Hij is geen egoïstische psychopaat, maar iemand die moet leren leven met een enorme last. Hij wordt niet neergezet als een willoos slachtoffer van de omstandigheden (dat is niet de bedoeling van de film) maar evenmin krijgt de kijker een excuus om hem te beschouwen als een monster, als iets onmenselijks.

Monsters bestaan niet, we maken ze zelf, en het is goed om daar af en toe aan herinnerd te worden. Ga The Woodsman kijken.

Iran (2)

Waarom zou één van de olierijkste en zonrijkste landen ter wereld per se een kerncentrale willen hebben? Zo graag zelfs, dat het liever ruzie zoekt met de machtigste landen te wereld dan zonnepanelen of oliecentrales aan te leggen? Teheran heeft gedreigd haar dikke oliepijpen dicht te draaien als er sancties tegen Iran zouden gaan gelden.

Amerika vreest dat er in het geniep aan een atoombom wordt gewerkt, en dat zou best wel eens waar kunnen zijn. Iknik mag dan vol optimisme zijn over de hervormingen in het land, voorlopig is het nog een enge theocratie waar mensen worden opgepakt om hun mening en daarna verdwijnen of gemarteld worden. Het soort land dat graag atoombommen wil, maar waarvan het zoveel beter zou zijn voor iedereen als ze ze niet zouden krijgen.

Natuurlijk zou elk land ter wereld kerncentrales moeten mogen bouwen, maar dan wel graag met de hete adem van het Internationaal Atoomagentschap in de nek.

Waar ik mij veel meer zorgen om maak is dat dit soort dreigementen vaak helpen. Saddam bleef jarenlang aan de macht omdat hij zijn olie aan Frankrijk verkocht. Niemand trekt meer zijn scheur open over de mensenrechtensituatie in China, nu dat land bezig is de dot.com hype voorbij te streven. Wie trekt er nog zijn scheur open als China straks de ‘afvallige provincie’ Taiwan weer gaat dissen?

Onze Westerse hebzucht-economie heeft ons gruwelijk afhankelijk gemaakt van dubieuze regimes, met name als die regimes toevallig op een plas olie wonen. Er zijn meer redenen om Iran sancties op te leggen dan alleen een dubieuze kerncentrale. Het zou mooi zijn als het Westen zich daar niet van liet weerhouden omdat we allemaal zo graag aan goedkope vliegreizen doen.

Deurwaarder

Als je zo’n pauper bent als ik, is het praktisch onontkoombaar dat je in de loop der tijd geld- en schuldgerelateerde kennis opdoet. De meeste schuldeisers bluffen er flink op los, omdat dat werkt tegenover mensen die niet weten wat er in de wet staat.

Een populaire blufmethode vormt de deurwaarder die tegelijkertijd incassobureau is. Een deurwaarder mag over het algemeen pas in aktie komen nadat er een gerechtelijk vonnis is geweest, en hij heeft de bevoegdheid om je spullen in beslag te nemen. Een incassobureau mag precies hetzelfde als iedereen, en niets méér.

Dat weerhoudt incassobureaus er vaak niet van om te dreigen met inbeslagname. Is het bureau tegelijkertijd deurwaarder, en staat er groot “De Vries Deurwaarders en Incasso BV” bovenaan de brief, dan zou je zomaar kunnen vergeten te bellen om even te vragen of meneer De Vries optreedt als incassobureau (en dus helemaal geen spullen in beslag mag nemen) of als deurwaarder (en er dus ergens een gerechtelijk vonnis moet liggen, dat jij mag inzien). En denk maar niet dat het bedrijf je ongevraagd vertelt wat je rechten zijn.

Overheidsinstellingen vormen een uitzondering op de regel: in sommige gevallen mogen ze een deurwaarder direct een dwangbevel laten sturen. Als je niet betaalt, mag hij je spullen in beslag komen nemen, en dit alles zonder vonnis. Is het ten onrechte, dan moet je maar proberen om je geld of spullen terug te krijgen.

En laat de IB-Groep, de instantie die over studiebeurzen gaat, nu net een overheidsinstantie zijn. Studenten die wel eens gebeld hebben met het Groningse instituut, weten wat een zootje het er is. Mijn vermoeden is dat iemand eens in de paar weken op de grote rode knop drukt, waardoor alle wijzigingen die in de tussentijd zijn doorgevoerd weer worden teruggezet.

Tegenover de bevoegdheid om naar hartelust met dwangbevelen te strooien, staat geen enkele prestatie-eis (tenzij je overheidsinstelling zijn een prestatie noemt). Dat is jammer, want als dat wel zo was geweest dan had de klunzenclub uit Groningen die bevoegdheid allang niet meer gehad.

Tsja, de werkelijkheid is anders. En ik zit met de gebakken peren.

Paus (2)

De lucht boven het Vaticaan is strakblauw. Paus Johannes Paulus de Tweede is door zijn naast medewerkers in een comfortabele stoel gezet, in de schaduw van een majestueuze eik, met uitzicht op de binnentuin van de pauselijke residentie. Zijne Eminentie overziet de tuin, de prachtige heesters, de kleurige borders, de vogels die verkoeling zoeken in het marmeren vogelbadje.

Plots doorklieft een bliksemschicht de hemel, en verstoort een harde knal de rust. De geschrokken medewerkers van de Paus snellen naar hun baas, die uit zijn stoel is gevallen. Op zijn gewaad zijn schroeiplekken zichtbaar, en derdegraads brandwonden ontsieren zijn handen en gezicht. Maar, de Heer zij geloofd en geprezen, hij ademt nog!

Er wordt groot alarm geslagen, en enkele minuten later wordt Zijne Eminentie met loeiende sirenes afgevoerd naar het beste ziekenhuis van de stad, waar de beste doktoren van het land al klaar staan om zijn leven te redden. De lucht is nog even egaal blauw als vóór de inslag, en de tuin weer even vredig.

Het verhaal gaat verder in een ziekenhuis, waar de Paus aan de hartbewaking ligt. In coma, en zonder uitzicht op verbetering, maar zolang de stekker in het stopcontact zit technisch gesproken nog levend. De witte rook zou nog jaren op zich kunnen laten wachten.

Paus Johannes Paulus II (die ik dit overigens niet toewens) heeft zich een paar jaar geleden al eens uitgesproken tegen extreme maatregelen om terminaal zieken in leven te houden. Maar hij vertelde er niet bij wanneer maatregelen extreem worden, en de doctrine van de katholieke kerk is helder: euthanasie is moord, en Onze Lieve Heer heeft heel duidelijk te kennen gegeven hoe Hij daar over denkt.

Dat doktoren vechten tegen de kwalen die de Heer mensen (waaronder Zijne Eminentie) toebedeelt, strookt blijkbaar met het Plan Gods. Maar zodra een patstelling is bereikt, en de geneesheren een patiënt met twee koperen draadjes in het rijk der levenden hebben verankerd terwijl het dodenrijk uit alle macht aan hem trekt, eist het Vaticaan plots dat ze zich nergens meer mee bemoeien. Want de dood, dat is toch zeker een zaak van God.