Vertier met nier

Hoe minder Nederlanders bereid zijn na hun dood organen af te staan, hoe hoger het sterftecijfer in ons land.

Dat is ontzettend niet indrukwekkend, want een sterftecijfer is maar een cijfer. En een term als ‘het aantal donoren’ slaat ook al op een grootheid, niet op individuen. Het klinkt gewoon niet alsof een persoon die zijn beide nieren per se aan de wormen wil voeren, daarmee direct de dood van iemand anders op zijn geweten kan hebben.

En als er iets wordt bedacht dat wel de nadruk legt op dat directe verband, dan noemen we dat smakeloos.

En smakeloos zal de Grote Donorshow, mocht hij ooit doorgaan, zeker worden. Maar dat is irrelevant: het is niet verboden om geen smaak te hebben, getuige negentig procent van alle televisieprogramma’s. Mensen die problemen hebben met het nierfestijn, hebben dat natuurlijk om een andere reden: sterven doe je achter de schermen, in een donker hoekje, en niet en plein public. Dat is onfatsoenlijk.

En als we praten over donorschap, dan hebben we het over cijfers en statistieken, niet over creperende dialysepatiënten. Mensen die hun organen niet af willen staan, hebben het recht om niet geconfronteerd te worden met de gevolgen van die keuze. Dat is namelijk ellendig, en ellende mag alleen op televisie als het ver weg is, of lang geleden. Verder willen we alleen maar fluff en onzin op de buis.

Ondertussen heeft BNN in één klap het hele land laten nadenken over het donorschap, op een manier waar geen tien SIRE-campagnes aan kunnen tippen. Dat is de meest zinnige besteding van belastinggeld in jaren.

Kunt u ervoor zorgen dat deze Marrokkanen met hun tandenborstel het stadion schoonmaken? Zo nee, waarom niet?

Nee, Geert. Omdat in dit land niet de Minister van Justitie, maar de rechter over straffen gaat. Over deze zogeheten Trias Politica heb je geleerd op de basisschool, en hij is belangrijk voor de vrijheid waar jou partij zo vóór is.

Kunt u ervoor zorgen dat de politie met scherp mag schieten op relschoppers? Zo nee, waarom niet?

Dat mag de politie al, Geert, als ze zich ernstig bedreigd voelt. Zoals je weet.

Kunt u ervoor zorgen dat het NOS-journaal mijn partij-ideeën beter ondersteunt?

Nee, Geert. In dit land bepaald de overheid niet vantevoren hoe media-uitingen in elkaar zitten. Vrijheid van pers, weet je wel?

Kunt u -

Nee, Geert! Kun JIJ er anders eens voor zorgen dat jij en je partijgenoten hun huiswerk doen voor ze op kosten van de belastingbetaler domme vragen stellen, uitsluitend om in de krant te komen?

Huishoudelijke mededeling: dit is de laatste keer dat ik op mijn website aandacht zal besteden aan stompzinnige kamervragen van de PVV.

Toorn

Wat is Google Library? Volgens het Reformatorisch Dagblad niets minder dan “één van de jongste projecten die pogen de Toren van Babel weer in de steigers te zetten”. Net als Esperanto, de mislukte universele taal.

Het verhaal van de Toren van Babel staat in Genesis, het eerste boek uit het Oude Testament, en gaat over een groep mensen – in Babel – die, jawel, een toren willen bouwen. En dan niet zomaar een toren, maar een enorme wolkenkrabber, die tot in de hemel reikt.

De moraal van het verhaal is dat hoogmoed voor de val komt. God, die zeker in het begin van het Oude Testament behoorlijk van de tough love is, maakt de toren stuk. Maar dat niet alleen: de mensen die aan de toren van Babel bouwden, en die elkaar prima konden verstaan, spreken plots allemaal een andere taal. Dit alles is om de mensen te leren dat ze niet zonder God kunnen leven.

De grote vraag is: waarom moest die toren stuk? Waarom kon de Heer dat ding niet gewoon even in een nachtje afbouwen? Daarmee zou Hij dezelfde boodschap hebben gezonden, maar dan zonder de nare bijsmaak - “Als jullie samenwerken, dan maak Ik jullie hartstikke kapot” - die het beeld schept van een tiran die verdeelt en heerst. Nogal hard, als je toch al oppermachtig bent.

En blijkbaar loopt de mensheid opnieuw het risico zich de goddelijke woede op de hals te halen, dit keer dankzij Google Library. Een doorzoekbare, virtuele kaartenbak van alle boeken in alle talen, dat klinkt misschien als een goed plan; maar een mensheid die zonder hulp van de Vader probeert op eigen benen te staan, daar zal diezelfde Vader vroeg of laat een stokje voor steken, om de mensen te laten zien dat ze niet zonder Hem kunnen. Het is de ultieme self fulfilling prophecy.

Bioblog: eindexamens

Na het grote succes van onze vorige eindexamenpost (NSFW) storten we ons nu op de Havo-examens van vandaag. Het CITO een mooi werkje gemaakt: genetica, ecologie, mensje plantje, beestje, inzicht- en leervragen.

De enige vraag waar ik echt niet uitkom is vraag drie:

Het teruglopen van de konijnenstand wordt vooral veroorzaakt door een nieuwe virusziekte (VHS). Konijnen die besmet worden met het VHS-virus, krijgen na 24 tot 48 uur hoge koorts en sterven dan binnen enkele uren. Leg uit waardoor het afweersysteem van het konijn na infectie met dit virus, de dood van het konijn niet kan voorkomen.

Ligt het nou aan mij? Ik geloof niet dat de specifieke ziekmakende eigenschappen van VHS onderdeel zijn van de examenstof voor de Havo. In een afweerreactie komt pas na een paar dagen komt productie van antilichaampjes pas goed op gang Tot die tijd beschikt het afweersysteem uit een hele barrage van allerlei truukjes om ziekteverwekkers te stoppen of in elk geval onder de duim te houden. Die werken hier blijkbaar niet, om één of andere reden.

Maar hoe moet een havo-scholier nou weten wat die reden is?

Of heb ik het helemaal mis? Ik krijg graag hulp van de bioloog in u!

Schat, wat houd je toch goed je bek vandaag

Vandaag hebben we speciale aandacht voor onze vrouwelijke bezoeksters. Die zijn namelijk heel zielig: ze krijgen te weinig complimentjes.

Mannen vinden dat ze te weinig triootjes krijgen, maar daar zeiken ze verder ook niet over.

Get over it, dames: jullie nieuwe kapsel ìs gewoonweg niet zo opvallend als jullie denken. Waarschijnlijk staat het jullie slecht, en is vriendlief juist heel aardig en attent door er geen kutopmerking over te maken.

Ook nieuwe kleren vallen niet op: vrouwen hebben kàmers vol kleren en trekken vier, vijf keer per dag wat anders aan. Als het net zoveel van je lichaam bedekt als je andere kleren, zien we het echt niet.

Maar dat betekent allemaal niet dat je vriendje niet van je houdt. Verschil in interpretatie, man-vrouw, Mars-Venus, u kent het wel. Ter vergelijking: net zoals jullie je ergeren aan een gebrek aan complimentjes, ergeren jongens zich over gezeik dat ze te weinig complimentjes geven. Als je de hele tijd complimentjes wil, moet je vaker langs fluitende bouwvakkers lopen. Of je vriendje tracteren op een triootje, natuurlijk.

Bioblog: anus?

En omdat het vandaag eindexamentijd is, een extra bioblogje. Gisteren hadden de VMBO'ers hun eindexamen biologie. Met daarin een interessante vraag - al zal hij voor pubers niet heel moeilijk zijn geweest: welk gaatje is de anus?

Voor ons is nu de vraag: Hoe moeilijk kan het plaatje geweest zijn?

Update: na een overdosis klachten heb ik het originele plaatje maar verwijderd. Wie echt brandt van nieuwsgierigheid kan kijken op www.goatse.fr, maar geloof me, NSFW dekt de lading nog maar amper.

Bioblog: Foutdenken

Niets is zo slecht voor de wetenschap als gezond verstand. Je gezonde verstand vertelt je dat de wereld plat is, het licht onmiddellijk en diersoorten onveranderlijk.

Juist omdat het tegen de intuïtie ingaat, hebben veel mensen, met name Amerikanen, een hekel aan wetenschap. Is dat erg? Jazeker, met name in landen waar ze met juryrechtspraak werken (angstaanjagend voorbeeld). Zodra het allemaal een beetje ingewikkeld wordt, heeft je intuïtie het fout.

Speciale aandacht voor dit verschijnsel leeft vooral onder biologen, die op moeten boksen tegen de autoriteit van de kerk als het gaat om de evolutietheorie. Geen wonder dat juist onder biologen de meest rabiate atheisten voorkomen.

Helpen doet al dat atheïsme niet: slechts één op de acht Amerikanen is aanhanger van de evolutieleer. Ik denk dat het geloof in dat land toe is aan een nieuwe uitdaging: het ontkennen van de lichtsnelheid.

Regelneven brengen u en anderen rondom u ernstige schade toe

Het Over Betuwe College in Bemmel heeft een tijdje geprobeerd een algeheel rookverbod in te voeren voor zijn leerlingen. Maar wat bleek? In plaats van zich braaf te schikken naar de voorschriften van de grote vertegenwoordiger van Het Systeem, gingen de rokende pubers de Wijde Wereld in. En daar zat men natuurlijk niet op dat schorriemorrie te wachten.

Dus nu heeft de school iets nieuws bedacht: de rauchweis, al noemen ze het zelf om de één of andere reden liever een rookpas. Leerlingen die willen roken, kunnen daar een speciale pas voor krijgen. Ten minste, als ze zestien of ouder zijn en als de ouders toestemming hebben gegeven. De omwonenden zijn gerustgesteld: voortaan wordt de overlast buiten de school enkel nog veroorzaakt door rokende vijftienminners, en door pubers die roken terwijl het niet mag van hun ouders. Een minderheid dus.

Maar goed, helemaal ongelijk heeft de school niet: roken is vies en ongezond, en hoe vroeger je ermee begint hoe groter de kans dat je doodgaat aan kanker.

Seks daarentegen is lekker, goed voor je zelfvertrouwen en hoe vroeger je begint met oefenen, hoe meer plezier je er later aan zult hebben. Maar ook seksen mag pas vanaf je zestiende. De grote vraag is dan ook: wanneer durft het Over Betuwe College de volgende logische stap te zetten door de neukpas in te voeren?

Ergens in het gebouw moet toch een ruimte zijn waar geile scholieren zich even kunnen terugtrekken om lekker te rampestampen. Het zijn allemaal beginners, dus aan één tussenuur hebben ze meer dan genoeg – waarschijnlijk komen ze een heel eind in een halve middagpauze – en een neukende puber is tenminste geen kliko’s in de fik aan het steken. En als je bedenkt dat het al een band schept als je samen met je docent in het rookhok staat, hoe gezellig moet het dan wel niet worden met een neukpas?

Of de school houdt gewoon op met bedilzuchtige pasjesregelingen. Dat kan natuurlijk ook.

Pesten

Het is natuurlijk een vorm van natuurlijke selectie: dierentuindieren die wraak nemen op treiteraars. Gorilla Bokito, de Litouwse giraffe, ijsbeer binky en nog vele honderden collega's.

Dierentuinen houden het vaak stil, maar zelfs in de beste dierentuinen valt niet te voorkomen dat één of andere mongool de dieren lastig valt. Het merendeel van de tijd kunnen de dieren niet terugpesten.

Relativeren is natuurlijk makkelijk: zelfs met gekken en gillende kinderen om zich heen heeft een Nederlands dierentuindier een beter leven dan zijn collega's in de bio-industrie. Toch stel ik een alternatief voor.

Voortaan stellen we de Nederlandse gevangenissen open voor het publiek. Voor gedragsbiologen net zo interessant, voor steentjesgooien nog veel leuker, en als je er eten naar gooit heb je een redelijk idee of ze wel of niet doodgaan daarvan. Het educatieve aspect dat geldt voor dierentuinen, gaat natuurlijk ook op voor gevangenissen: kijk hoe aso's in hun natuurlijke omgeving natuurlijk gedrag vertonen!

En als er ooit eentje uitbreekt, is de kans op een bloederige wraak ongeveer even groot. Voordeel: een ontsnapte gevangene bijt je niet in je kont.

Offers

Leon de Winter staat aan onze kant. In de strijd tussen het westen en de radicale islam heeft hij partij gekozen voor ons. Dat niet alleen, hij heeft ook door wat nodig is om te winnen: offers. De Winters column in de Elsevier van afgelopen donderdag doet denken aan de toespraak van heer Farquaad in de tekenfilm Shrek: “Many of you may die, but that’s a sacrifice I am willing to make.”

“De geschiedenis leert ons dat de sterkste wint,” vindt de columnist, en hij wil dat wij dat zijn. En alleen een enorme dosis gruwelijk geweld kan er voor zorgen dat we niet verliezen van de moslimfundi’s.

Op zich is dat idee zo vreemd niet, maar wel een beetje misleidend. Het is waar dat je met spierballen een eind komt, maar alleen als je ook een plan hebt dat ergens over gaat.

Zorgen dat iedereen bang voor je is, is bijvoorbeeld een plan. Het regime van Stalin was gebaseerd op angst, en hij heeft het een hele tijd uitgehouden. Maar je moet het wel precies goed doen, want tenzij je een klimaat creëert waar werkelijk iedereen bang is voor iedereen en niemand een ander echt vertrouwt, werkt het averechts. Leon de Winter meent dat mensen angstig maken een goede manier is om te voorkomen dat ze tegen je vechten, maar dat werkt alleen als alle lagen van de samenleving helemaal doordrenkt zijn met angst. Als de buren bang zijn voor elkaar dan zit je gebeiteld, maar als ze samen bang zijn voor jou dan vraag je om problemen.

We zijn niet meer bereid om offers te brengen, aldus De Winter, en ik denk dat hij ernaast zit. De afgelopen jaren is een patroon zichtbaar geworden: de mensen die het hardst roepen dat we niet zo moeten zeuren, zijn stuk voor stuk schoften. Rumsfeld, Wolfowitz, Cheney, de architecten van het neoconservatisme zijn allemaal asociale nepotisten, die behalve om macht nergens ene donder om geven. We willen best offers brengen, maar het moet wel om een betere reden zijn dan dat een stelletje rednecks zo graag oorlogje wil spelen.

De vooruitgang is stilstand

En dan nu de fileverwachting voor de komende dertig jaar:

tussen Den Helder, Duitsland en België staat file in alle richtingen. Het aantal auto's zal flink groeien, en rekeningrijden gaat daar voor geen reet tegen helpen.

Nee, natuurlijk niet.

Want de V in VROM staat dan misschien voor Verkeer, de RO staat voor Ruimtelijke Ordening. En de ruimtelijke ordening in Nederland is voor 100% gebaseerd op het gegeven dat iedereen met de auto komt. Zelfs als een Vinex-wijk al aangesloten is op het treinnetwerk, kan je vervolgens wandelen langs een stuk nieuwbouw ter grootte van Leeuwarden.

Half Nederland is onbereikbaar met het openbaar vervoer, en die andere helft doe je ook liever met de auto. De trein is vies, duur, er zit steeds meer lawaaierig en agressief tuig en steeds minder conducteurs. Geen wonder dat de Nederlander liever in de file staat.

In de uitgelekte nota staat niet wat VROM wil gaan doen aan het dichtslibben, de geluidsoverlast, de stank en de ergernis die ons allemaal te wachten staat. Ik adviseer om het rekeningrijden toch maar gewoon in te voeren. Van het geld dat het oplevert, gaan we het tegenovergestelde van de reiskostenvergoeding invoeren: de dichtbijwoonvergoeding. Dan worden de mensen die wèl aan verstandige ordening van hun ruimte doen tenminste beloond.

Geef ook eens wat

Het is officieel: we worden steeds egoïstischer. Eén op de vier Nederlanders is niet bereid na zijn dood zijn organen af te staan. Drie jaar geleden was dat nog maar dertien procent.

Nivel, het instituut dat het onderzoek heeft uitgevoerd, zegt niet te weten waarom dat getal zo gegroeid is, dus het zal wel iets te maken hebben met allochtonen.

En, ongetwijfeld, met religie. Veel gelovigen schijnen ervan overtuigd te zijn dat ze een reprimande krijgen als ze incompleet voor de hemelpoort staan (tenzij ze van dat ene geloof zijn, natuurlijk, en compleet in stukken liggen; dat levert juist weer bonuspunten op). “Ik heb hier toch heel duidelijk staan, meneer de Vries, dat u een hart in bruikleen heeft gekregen. Wel, waar is het dan? Wat? WEGGEGEVEN?!? NIET MEER NODIG?!? EEN LEVEN GERED??? Wat dacht meneer? ‘Oh, die dingen groeien daar aan de bomen, eentje minder maakt niks uit’? Mooi is dat. Alsof we niet al meer dan genoeg derving hebben zonder dat mensen hun organen ook nog eens gaan weggeven.”

Maar de reliweigeraars mogen een excuus hebben waar anderen niet in geloven, het is niet alsof het onredelijk is. Als er daadwerkelijk een omnipotent wezen is dat na je dood kan besluiten om je voor eeuwig in de hel te laten branden, en zijn stemming wordt mede beïnvloed door de compleetheid van je lichaam, dan is het een redelijk slimme keuze om dan maar alles eraan te laten zitten.

Die gedachtegang is in elk geval te volgen. Maar waar ik nu echt benieuwd naar ben, is de rest; vijfentwintig procent, dat zijn niet louter hardcore gelovigen. Waarom willen die andere mensen niks afstaan? Omdat ze geen postume littekens willen, die er lelijk uitzien in de kist? Omdat ze bang zijn voor een sterfbed waar likkebaardende dokters omheen staan, loerend naar de hartmonitor en met de scalpel in de aanslag? Of als een soort verzekering, voor het geval dat de fundi’s het toch stiekem bij het rechte eind hebben?

En waarom heeft Nivel die vraag eigenlijk niet gesteld?

Klinker vs. Naaldhak

In de jaren zeventig was Utrecht nog een fijne stad. De Uithof bestond uit een enkel gebouwtje en studenten zorgden voor nog meer gezelligheid in de binnenstad. Men was vrij, ongebonden, had kernbommen om tegen te demonstreren en een huisje kocht je voor 30.000 gulden. Een gloednieuw, supermooi en modern overdekt winkelcentrum zorgde voor winkelplezier voor heel Nederland en over de grachten kon je fatsoenlijk lopen en fietsen, want er lag asfalt op.

Jaren later realiseerden we ons dat asfalt misschien niet de mooiste bestrating is in een historische binnenstad. We kozen ervoor om het materiaal op de grond te leggen waar we al eeuwen huizen mee bouwen: bakstenen. De klinkers ogen mooi, hebben weinig onderhoud nodig en het past dus meer bij de oude binnenstad met zijn grachten, steegjes en de McDonalds.
Na het leggen van de bakstenen en het verwijderen van al het asfalt, wat verplaatst werd naar de Catharijnesingel, was iedereen tevreden. We hadden weer asfaltvrije winkelstraten en een historisch ogende binnenstad.

Goed, iedereen tevree, totdat er weer eens nuttig onderzoek gepubliceerd wordt in de kranten; de Oudegracht staat in de top 3 van ‘hakonvriendelijkste’ winkelstraten van Nederland.

Hakkendragers blijven hangen in de gaatjes tussen de klinkers. Het gevolg: struikelde shoppers, dames die hun schoen verliezen, of nog erger: de hak breekt af. Dit schijnt vooral de laatste jaren een groot probleem te zijn, want sindsdien is de hak weer in opkomst.

Gelukkig zitten er genoeg schoenenwinkels op de gracht om het euvel van de afbrekende hak op te lossen. Misschien ook het hele ‘probleem’: koop nieuwe schoenen en dan geen naaldhakken. We kunnen echter ook, net zoals bij huizen, cement tussen de klinkers gieten...

Bioblog: afvalrace

Als kind deed ik ooit mee met een balonnenrace. Mijn ballon is nooit teruggevonden. Van bijna niemand in mijn basisschoolklas, nu ik erover nadenk.

Wat zou er toch met die dingen gebeuren? Britse biologen weten het: die komen in zee. En daar eten dolfijnen en schildpadden ze op.

Je zou denken dat het allemaal wel meevalt met het troep in de zee. Vergeleken met bijvangst, stroperij en habitatvernieling maakt wat plastic niet meer uit, toch?

Mwah. 98% van de stormvogels - de enige beesten waar het ooit goed van is onderzocht - heeft plasticresten in de maag. 0,1 procent van hun lichaamsgewicht, gemiddeld. Vergelijkbaar met twee plastic tassen in een mensenbuik.

Voor mensen geldt zwerfvuil als de grootste ergernis, maar iedereen flikkert het gewoon op de grond, op het strand, of in het water. Misschien moeten overtreders wat vaker gedwongen worden hun troep op te eten?

Beste veteranen en oud-verzetsstrijders,

Laat me vooropstellen dat ik jullie ontzettend dankbaar ben. Jullie hebben meer gedaan voor mijn vrijheid dan ik, en al was dat niet persoonlijk bedoeld, ik stel het toch bijzonder op prijs. Jullie hebben je leven op het spel gezet, zijn misschien wel dierbaren verloren, wie weet hebben jullie goede vrienden in je armen zien sterven. Dat maakt jullie helden.

Maar afgelopen zaterdag, toen ik door het vrijheid vierende Wageningen struinde, vroeg ik me toch iets af.

Zoals ieder jaar kende het festival een podium met de sprekende naam Kabaal am Gemaal, met onder andere de spetterende act De Tarrels, over wie de aankondiger niets beter wist te zeggen dan dat de gemiddelde leeftijd van de bandleden zeventien jaar was.

De gemiddelde leeftijd van een 87-jarige invalide die levend opgegeten wordt door vijf hondsdolle kleuters is ook zeventien, en het zou een stuk minder aanstootgevend zijn geweest als dat was ingeprogrammeerd in plaats van dit punkthrashspeedmetalcollectief. Als dikkedarmkanker een band was, zou hij klinken als De Tarrels.

De metalheads, met hun piercings, hun Antichrist-shirts en, schijnbaar de laatste rage, hun kilts, waren best te spreken over de band. Enthousiast zwaaiend met hun Schotse vlag stonden ze vooraan te schreeuwen en te hopsen.

En een eindje verderop wisten stand-up comedians nog steeds niet veel beters te verzinnen dan grappen over Jezus die aan het eind van de twintigste eeuw al een baard hadden, wat doet vermoeden dat een cabaretvoorstelling tegenwoordig weinig anders meer is dan een wedstrijdje mensen beledigen.

Nu heb ik daar persoonlijk niet zoveel problemen mee. Vrijheid blijheid, mensen moeten doen wat ze niet laten kunnen, enzovoorts. Maar ja, ik heb mijn leven dan ook niet op het spel hoeven zetten voor de vrijheid die afgelopen zaterdag zo uitbundig gevierd werd.

En wat ik me dus afvroeg, was dit: als jullie, veteranen en oud-verzetsstrijders, rondlopen op zo’n bevrijdingsfestival, heb je dan niet, heel af en toe, een héél klein beetje spijt?

Pis op Pim

Het idee is eigenlijk van Iknik, maar hij durfde de grap niet te maken. Iets met goede smaak en piëteit enzo. Pah.

Maar het zou wel wèrken: Pis op Pim Travels b.v. Speciale busreizen voor links kraakvolk, politiek-correcte elite, radicale moslims en homofobe neo-nazi's, helemaal naar Italië.

Eenmaal aangekomen kan iedereen zich in rijen opstellen, en massaal pissen over het graf van Fortuyn. Lichamelijke en geestelijke opluchting.

Ik denk dat nu, vijf jaar na dato, de tijd rijp is om zo'n reisburo op te zetten. Smakeloosheid kan nu geen bezwaar meer zijn. Vergeleken met die brief van Balkenende stelt gewone echte pis niet veel meer voor.

McJob

Nog heel even mag ik van mezelf kieskeurig zijn, en alleen solliciteren op banen die me echt leuk lijken. Maar met elke afwijzing die ik binnen krijg, komt de McJob dichterbij. Eén voordeel: ik hoef dan niet meer voor elke vacature mijn sollicitatiebrief aan te passen, maar kan het gewoon doen met één generieke brief. Ik heb er nu al zin in.

Geachte mijnheer, mevrouw,

Onlangs zag ik uw vacature voor één of ander administratief baantje, en ik dacht: “Ach, het is beter dan niks.” Ik raak er niet bepaald opgewonden van, maar ja, ik wil toch eigenlijk wel een keer een baan. Desnoods deze.

Tijdens mijn studie heb ik het reuze naar m’n zin gehad, en allerlei leuke dingen gedaan. Ik heb vooral veel gedronken en gefeest, en ik heb er veel te lang over gedaan en ik heb er geen moment spijt van. Ik weet nog goed dat ik tijdens een vakantie een tijdje full time bij de contractadministratie van een groot bedrijf werkte, en dat ik binnenkwam met een joekel van een kater. Er kwam die dag werkelijk niks uit mijn handen. Man, dat was lachen!

Ik hoop dat u mij uitnodigt voor een gesprek, om me te vragen naar mijn goede en slechte kanten en dat soort onzin. Ik heb geoefend, dus ik weet zeker dat ik precies het soort antwoorden zal geven dat u al honderd keer gehoord hebt. Als ik me niet vergis, zijn sollicitatiecommissies daar gek op. Mocht u mij niet uitnodigen voor een sollicitatiegesprek, dan hoop ik dat u sterft.

Hoogachtend,

Iknik

Babynaam

Ik heet Bart. Geen afkorting van Bartholeüs of zo. Geen andere voornamen. Vier letters, that's it. Zonde: hoe meer namen, hoe meer vreugd. Zelf zou ik best een lijst aan voornamen willen hebben.

Nu heb ik iets bedacht om ervoor te zorgen dat andere kinderen wél flink veel namen krijgen.

Het levert gemeentes ook nog eens geld op:

De eerste voornaam naam is gratis, elke naam daarna kost vijfhonderd euro.

Kakkers die hun kinderen toch altijd al Klaas-Jan-Willem noemden, zullen nu kiezen voor nog langere namen als statussymbool. Paupers gaan elkaar aftroeven met tiendelige voornamen. De nieuwe Bling-Bling wordt een paspoort op A5-formaat omdat anders al je voornamen er niet inpassen. En al die namen besparen kinderlozen belastinggeld!

Als bedenker van dit idee dacht ik aan een eenvoudige beloning: alsnog twintig gratis voornamen.

Leve de koning

Prins Harry gaat, op eigen verzoek, uitgezonden worden naar Irak. Het kostte wat moeite, want bloed vergieten is één, maar blauw bloed laat je toch niet zomaar wegsijpelen in het hete woestijnzand. Toch gaat de koninklijke tankcommandant uiteindelijk naar Basra. Hij wel.

Ik kan me niet herinneren dat Willem-Alexander riep “Geef mij een paard!” toen er Nederlanders werden uitgezonden naar Afghanistan, of dat hij in legertenue bij de kazerne verscheen toen we politieke steun gingen verlenen in Irak. Dat terwijl hij het jaarlijkse zakloopfestijn wel mooi zou kunnen ontlopen door een paar jaar in een schuttersputje te gaan zitten.

Goed, voor zijn populariteit hoeft de prins het niet te doen – vraag me niet waarom, want ik ben die ene republikein in de groep van zeven Nederlanders – maar het zou toch een mooi gebaar zijn. Het Koninklijk Huis heeft sinds Maurits niets dan lafbekken voortgebracht, die met de staart tussen de benen vluchtten zodra er stront aan de knikker was.

En waar ben je nu eigenlijk prins voor? Zijne Koninklijke Hoogheid is ongetwijfeld bijzonder intelligent en capabel, maar dat zijn wel meer mensen. Zijn unique selling point is dat hij symbool staat voor een heel land; hij is bijna net zo’n icoon als Johan Cruijff, alleen heeft die er iets voor moeten doen.

En Willem-Alexander zal in zijn jeugd toch de nodige geschiedenislessen hebben gehad. Het kan haast niet anders dan dat hij als jongetje droomde van veldslagen waarbij hij, geharnast en gezeten op een fier ros, zijn mannen aanspoorde de vijand te vermorzelen, voor volk en vaderland. Goed, in je met hillbilly armor versterkte Humvee door de woestijn crossen heeft misschien niet dezelfde romantiek, maar het principe is hetzelfde: je vecht voor je land, en met een beetje mazzel verdien je eeuwige roem door te sterven in het harnas.

Nog een reden om tegen het koningshuis te zijn: alle dingen die het vroeger nog een beetje sjeu gaven, zijn verdwenen.