Everybody Happy?

Oh jee, er is een breezer dood. 16 Jaar pas, en nu al vergiftigd na het naar binnen hakken van 52 tequila's. De mensen in het café stonden erbij en keken ernaar, als de berichtgeving klopt.

Enfin, grappen over het ontsmetten van de menselijke genenpoel liggen voor de hand. Ook een zestienjarige kan snappen dat 52 tequila's niet goed voor je zijn. Maar gepast zijn die grappen eigenlijk niet.

Het probleem is namelijk dat alcohol te goedkoop is - en dat kost veel geld. Onze nieuwe minister Ab Klink vindt dat ook, en wil het happy hour verbieden. Jongeren, zo ontdekte Ab, drinken namelijk meer als de drank goedkoop is. Dat had de politiek wel wat eerder kunnen bedenken.

De oplossing ligt dan voor de hand: niet paternalistisch je gaan bemoeien met hoeveel een kroegbaas voor zijn breezers vraagt. Gooi de accijns omhoog. Als de kroegbaas dan nog steeds wil stunten, voelt hij dat in zijn zak. Bovendien hoef je dan ook niet bang te zijn dat de scholieren hun drank voortaan in de supermarkt of slijter gaan halen.

Want dat is nog erger: stel je voor dat iemand 52 tequila's achterover gooit, zonder dat er een kroegbaas is om in te grijpen?

Bioblog: je verwacht het niet

Aan het einde van de negentiende eeuw was natuurkunde een hele elegante, logische en begrijpelijke wetenschap. Toen kwam Einstein, toen Planck, toen Hawking, en nu weten we meer over het universum dan ooit, maar een normale sterveling snapt er geen snars meer van. Het onzekerheidsprincipe, supersymmetrie, snarentheorieën, voor een theoretisch raamwerk dat de realiteit waarin wij leven moet beschrijven is het allemaal wel erg exotisch.

Maar daar is dan ook een reden voor: wij mensen vertrouwen op onze intuïtie. In evolutionair opzicht hartstikke handig, maar minder geschikt voor hogere wetenschap. Intuïtie laat ons namelijk gruwelijk in de steek als we te maken hebben met zaken waar we geen enkele ervaring mee hebben. Zo verzet ze zich in alle hevigheid tegen het idee dat materie is gemaakt van elektrisch geladen wolkjes waarschijnlijkheid, die misschien wel bestaan uit het in drie dimensies waarneembare deel van een tiendimensionale snaar; of zoiets in elk geval. Onze intuïtie associeert materie met dingen als solide, statisch en op één plek tegelijk, en het lijkt wel alsof elementaire deeltjes hun best hebben gedaan om precies niet te zijn wat we eigenlijk zouden verwachten.

Diezelfde fout wordt vaak gemaakt als het over onze hersenen gaat. Stel, je legt honderd verschillende personen onder een hele gevoelige fMRI-scanner en je laat ze allemaal de kleur rood zien. Je gebruikt ingewikkelde statistiek en wiskunde om de resultaten te analyseren, zodat je kunt zeggen: “Als mensen de kleur rood zien, vertonen hun hersenen dit-en-dit soort activiteit”.

En toch zullen hele volksstammen vervolgens vragen: “Maar wat zorgt er nu voor dat we rood als rood zien? Wat is de essentie van de ‘roodervaring’?” Er is zelfs een hele tak van filosofie die zich er mee bezig houdt.

Dat terwijl het heel goed mogelijk is dat het antwoord luidt: “Niks.” Rood licht bereikt je netvlies, dat stuurt een signaal verder de hersenen, en daar zitten neuronen die hun ding doen. Klaar.

Maar zoals onze ervaringen met materie zich beperken tot de schaal van alledaagse objecten, zo beperkt onze ervaring met mensenhersenen zich tot ervaringen met mensen. En zoals de quantumfysica niets heel laat van onze ideeën over de aard van materie, zo maakt de neurobiologie korte metten met onze opvatting over intelligentie. En dat is voor sommige mensen zo moeilijk te verstouwen, dat ze gaan hopen dat ergens in onze hersenen tóch stiekem iets verstopt zit, een soort van intelligent, héél klein kaboutertje, dat wél voldoet aan onze intuïtieve verwachtingen.

Vroegâh

Het schijnt dat liberalen vroeger slimme, betrokken mensen waren, die van mening waren dat de beste samenleving er eentje is die individuele vrijheid hoog in het vaandel heeft staan. Moralisme en repressie, daar hadden de liberalen een broertje dood aan.

Misschien is het waar, maar dan nog hebben we het over vroeger. Tegenwoordig ben je pas liberaal als je minstens één keer per maand een nieuwe manier verzint om moslims te pesten. Iedereen heeft namelijk de vrijheid om te doen wat hem gezegd wordt en te vinden wat gevonden mag worden. Wie zich niet aanpast in woord en daad, moet gestraft worden. Want voor de moderne liberaal zijn wetten er om mensen te vertellen wat ze niet mogen, niet wat ze wel mogen.

Als een VVD’er zegt dat het eigenlijk strafbaar zou moeten zijn om mensen op te roepen geen belasting te betalen, zijn de tijden duidelijk veranderd. Hoewel, het ging Henk Kamp natuurlijk niet om een witte boord die de inwoners van Wassenaar opriep hun geld in beheer te brengen bij de nationale bank van Vanuatu, maar om een moslim. Die werkte met zijn oproep de integratie tegen, en dat, vindt de VVD’er, zou verboden moeten worden.

Integratie volgens de VVD betekent blijkbaar dat iedereen met een gummiknuppel de Leitkultur in gerost moet worden. Iedereen heeft zich maar te gedragen zoals hij zich hoort te gedragen, en wie afwijkt van de norm is een crimineel. Wie die norm bepaalt? De overheid natuurlijk.

Natuurlijk, het is allemaal omdat ze bij de VVD alleen nog maar kijken naar die negen zeteltjes van hun grote rivaal Geert. Die zetels moeten en zullen ze hebben, en dus gaan ze gekke dingen roepen. Om te scoren bij het volksdeel dat graag hoort dat moslims achterlijk zijn.

Maar je zult het maar zijn, ouderwets liberaal. D66 is kreupel en halfdood en de PvdA te linksig, maar de VVD vindt je duidelijk niet belangrijk genoeg.Waar stemt zo iemand eigenlijk op? De Libertariërs?

Hoeveel zetels aan zwevende liberaal zouden er momenteel eigenlijk voor het oprapen liggen?

R.I.P.

Ondanks het feit dat haar man fout was in de oorlog, heeft wijlen de weduwe Rost van Tonningen meer dan zestig jaar een weduwenpensioen gekregen van de Nederlandse overheid. Niet zo heel raar, want het was diezelfde overheid die meneer Rost van Tonningen een kogel door de kop had gejaagd.

Niet verwonderlijk dus, dat de Zwarte Weduwe niet veel ophad met de na-oorlogse politiek in Nederland. Ze is altijd extreem-rechts gebleven, en was ooit van plan om mijn geboortedorp op te sieren met een ‘museum ter ware nagedachtenis aan de Tweede Wereldoorlog.’ Want nu horen we uitsluitend de propaganda van de overwinnaars, begrijpt u.

In Velp vertelden sommige ouders hun kinderen dat Rost van Tonningen ze zou komen halen als ze nu niet stil werden. Puberjongens fietsten langs haar huis om strijkers naar haar ganzen te gooien. Op straat of in de supermarkt heb ik haar nooit gezien, en ik vraag me ook af of ze zich daar had kunnen vertonen.

Behalve door de vermeende morele superioriteit van de Velpenaren, werden haar laatste jaren ook ontsierd door een bejaardentehuis dat haar weigerde op te nemen terwijl ze zorg nodig had, en hijgerige journalisten die het oudje voor hun karretje spanden. Haar huis was een nest voor extreem-rechts volk - maar ik vraag me af of ze zonder die gasten wel veilig was geweest voor antifascisten, per slot van rekening niet te beroerd voor levensgevaarlijke brandstichting.

Natuurlijk: dat mens was zo fout als de neten. En ja, een voortvarender Nederland had haar al in de jaren zestig een keer door een AIVD’er onder de trein laten duwen. Maar laat ons niet dansen op haar graf. Laat ons herinneren dat het zelfvoldane gezicht van de overwinnaar net zo lelijk kan zijn als de onverdraagzaamheid van de verliezer.

Doe es politicus zijn

“Welkom op ermoetbroodgebakkenworden.nl. Wij van de Nederlandse Vereniging van Bakkers vinden dat er brood gebakken moet worden, en hebben daarom het initiatief genomen tot het oprichten van een comité voor het bakken van brood. Wij roepen alle broodetende Nederlanders op om deze actie te steunen.”

Of jullie gaan gewoon je werk doen. Dat kan natuurlijk ook.

En deze mensen, zes medewerkers en lokale bestuurders van de PvdA, ook: “Wij vinden niet dat de Wildersen moeten worden doodgezwegen, wel dat ze glashelder en zonder meebuigerij moeten worden tegengesproken.”

Helemaal mee eens. Regel dat.

De enige Wilders die ik ken werkt niet alleen in hetzelfde gebouw als de Tweede Kamerleden en bewindslieden van de PvdA, hij vergadert er zelfs regelmatig mee. Dus als die lui nog niet doorhebben dat ze hun collega glashelder en zonder meebuigerij kunnen, mogen en misschien wel moeten tegenspreken, zou je met een interne memo naar de landelijke partijtop een heel eind moeten kunnen komen.

Het is zo simpel: een partij heeft een programma, legt dat voor aan het electoraat, krijgt de voorkeur van een X aantal kiezers en probeert deze vervolgens te vertegenwoordigen. Je bouwt geen speciale website, om dezelfde reden dat je niet bij mensen langsgaat om een porseleinen laaf in hun tuin te zetten: mensen die daar behoefte aan hebben, kunnen dat prima zelf regelen.

En natuurlijk loopt Geert Wilders alweer te piepen. Hij heeft namelijk vrijheid van meningsuiting, maar wie hardop zegt dat de politicus een enge fascistoïde haatzaaier is legt het fundament voor een nieuwe moordaanslag. En zeggen dat terrorisme het nieuwe communisme is, en de PVV-leider de Nederlandse McCarthy, is natuurlijk een schandalige insinuatie.

Wilders kan de pot op met zijn gedram, en de zes tegenhaatzaaiers mogen hem gezelschap komen houden. Maar niet voordat ze hebben uitgelegd waar ze in vredesnaam het idee vandaan haalden dat het stemvee zonder hun hulp onmogelijk had kunnen inzien dat de leider van de PVV een xenofobe naarling is.

Kut met Keukenhof

Nou hoera, het is weer lente. Korte rokjes waar je niet onder mag voelen, plebs op de terrassen, dikke walmen hooikoorts in de lucht en dan gaat de Keukenhof ook nog eens open.

Het gaat al jaren kut met de Keukenhof, en dat is natuurlijk niet zo gek. De mogelijkheden met bloembollen zijn toch wat beperkt, en de stromen bejaarde Chinese toeristen zijn - ook al lijkt dat soms anders -niet oneindig.

Tijd voor uitbreiding. Tijd om die andere trots van de Nederlandse land- en tuinbouw eens goed uit te venten. We hebben in Nederland een ontzagwekkende hoeveelheid kennis over en variëteiten van de hennepplant verzameld. Maak daar eens een mooie expositie van!

Grote planten, kleine planten, kleurige bladeren, etc. Het is allemaal net zo doodsaai als die tulpen natuurlijk, maar - let op - hier komt een geheel nieuwe groep toeristen op af. Giet een paar klompen in beton, zodat ze daarin kunnen staan, met links tulpen en rechts de Cannabis sativa hollandica. Dat doet het beter dan zo'n suffe Scandinavische prinses, geloof me.

Bioblog: nee, natuurlijk niet

Wat hebben homo’s, vegetariërs, abortus, huisdieren en natuurbeheer gemeen? Er zijn nogal wat mensen die het onnatuurlijk vinden.

Het mooie van dat woord is dat het negatief klinkt: bij de natuur denken we aan bossen, heidevelden en oceanen, aan sereniteit en balans. De Westerse wereld mag dan niet meer zo religieus zijn als hij ooit was, sommige denkbeelden zitten vastgekaasd in ons collectieve bewustzijn. Bijvoorbeeld het idee dat de wereld vroeger een paradijselijk oord was, totdat de mens kwam er een bende van maakte.

Maar die scheiding is kunstmatig. Ten eerste zijn er tientallen miljarden vroegers, en niet eentje, en ten tweede is er maar één constante in de geschiedenis van onze planeet: verandering. Bovendien zijn mensen net zozeer het product van ‘de natuur’ als ieder ander organisme op Aarde. Het begrip ‘onnatuurlijk’ is door ons bedacht om een onderscheid te maken tussen dingen die door ons zijn gemaakt en dingen die dat niet zijn. Een handig woord om in je vocabulaire te hebben, maar niet meer dan dat, want uiteindelijk is al het ‘onnatuurlijke’ ook gewoon ‘natuurlijk’.

De zin ‘het is goed, want het is natuurlijk’ is te vertalen als ‘het is goed, want het hoort zo’. Mensen die ergens tegen zijn omdat het onnatuurlijk zou zijn, zeggen eigenlijk: ‘Ik ben er tegen, want ik vind dat het niet zo hoort.’ Conservatisme, wordt zoiets ook wel genoemd.

Maak kennis met Knut, een ijsberenjong in de dierentuin van Berlijn. Hij werd geboren in december 2006, verstoten door zijn moeder en vervolgens grootgebracht door een oppasser. Een schande, vond dierenrechtenactivist Frank Albrecht, omdat het dier veel te afhankelijk zou worden van mensen. En dat is natuurlijk onnatuurlijk. En een schending van de dierenrechten bovendien.

Blijkbaar hebben beesten het onvervreemdbare recht om te leven op een manier die mensen als ‘natuurlijk’ beschouwen. Niet omdat een ijsbeer gelukkiger is als hij over een poolvlakte zwerft (want er is helemaal geen aanleiding om te denken dat dat zo is) maar omdat dierenrechtenactivisten er gelukkiger van worden. Net als alle conservatieven willen ze namelijk niets liever dan een wereld die overeenstemt met hun onwrikbare ideaalbeeld.

Zout in de wonden

Natrapperij is het - eerst zo'n juryrapport, en dan ook nog van die smerige apfelgoor. Voor wie er niet bij was een citaat:

Hier valt op dat deze vooral volgend zijn aan de actualiteit en geen eigenstandige opinies of gezichtspunten debiteren.
De jury kan dan ook niet anders concluderen dan dat de ontwikkeling van politieke weblogs het afgelopen jaar is stilgevallen en spreekt de hoop uit volgend jaar weer een moedige weblogger te mogen eren.

Daar konden we het mee doen, de dappere protesten van Stemhok ten spijt. Ook namens onterecht verliezer Retecool ongezien de tiefus met je nep-grannysmithsmaak-sponsor.

We schrijven dan ook niet voor grijsharige jurylullen, we schrijven voor u, de lezer. Bent u het eens met dit rapport? Wat moet er anders, eigenstandiger en moediger? Moeten we niet meer de actualiteit volgen - ook al hebben kranten dikbetaalde columnisten omdat zij het belangrijk vinden dat dat gebeurt, en doen wij het gratis net zo goed? Wat moeten we dan wel? Laat u eens horen in de comments!

Grote kudos natuurlijk voor de terechte winnaars van vanavond: Wiskundemeisjes en Geenstijl.

Zing mee en win!

Een eerdere poging van mij om lezers aan het rijmen te krijgen, is niet echt geslaagd. Nu dient zich echter een nieuwe gelegenheid aan: een SGP-burgemeester gaat een schier onmogelijke prestatie leveren: hij gaat metalteksten proberen te verstaan.

Niet omdat hij zo van metal houdt, maar om te horen of de naam onzes Heeren niet gelasterd wordt. Zoals gezegd: het zal moeilijk worden.

Bovendien is het altijd moeilijk om vast te stellen wat nu godslasterlijk is. Uit het Oude Testament komt een beeld van God naar voren waarbij de puberale lasterijtjes van hierboven verbleken. Bovendien: het allerergste dat je over God kunt zeggen is dat hij niet bestaat. Maar dàt valt dan weer onder de vrijheid van godsdienst, in dit land.

Tijd om de metalbandjes de helpende hand toe te steken, met behulp van ironie. Schrijf een godlovende of godslasterende tekst die door een goede verstaander ook omgekeerd begrepen kan worden. Als die burgemeester dan gaat zeuren, hebben de bands hun verdediging al klaar.
De beste tekst wordt beloond met een bijbel.

Waar is je paard, kut?

'Mode is een zo onuitstaanbare vorm van lelijkheid dat ze elke zes maanden moet veranderen', schreef Oscar Wilde ooit. Het worden een lange zes maanden, vrees ik.

De mode voor dit voorjaar is, als mijn ogen mij niet bedriegen, de net-iets-korter-dan-een-driekwartbroek-maar-langer-dan-een-korte-broek-broek. Ze hebben ongetwijfeld een eigen naam, maar alleen vrouwen weten dat soort dingen.

Lelijk! Onuitstaanbaar lelijk! Ik heb geen verstand van mode, maar ik weet wel wanneer meisjes gewoon voor lul lopen.

De broek is duidelijk afgeleid van de paardrijbroek. Die hoeft niet lang, want dat schuurt allemaal kapot op de zijkant van zo'n paard - vandaar de paardrijlaars. Ook lelijk, maar binnen de context van zo'n paard wel functioneel. Wat we nu echter zien is de lelijke net-iets-kortere-enzovoortbroek, van een stof waar een paard onmiddelijk gaten in trekt, zonder hoge laarzen, en zonder paard.

Tijd voor beperkte actie: Lezeressen die een foto van zichzelf in zo'n paardloze-paardrijbroek insturen, krijgen een gratis IP-ban. We plaatsen de foto niet - we nemen u tegen uzelf in bescherming.

Het is bruin en heeft een snor

Da’s ook niet slim, zeg: heb je honderden vijandelijke strijders tot je beschikking, pik je er eentje uit die een hele trits aan aanslagen en misdaden bekent. Dat terwijl vrijwel niemand nog gelooft dat de bekentenissen van de gevangenen op Guantánamo Bay iets waard zijn, en degenen die het wel geloven kun je alles wijs maken.

Maar zelfs een fatsoenlijke schijnvertoning zit er niet in. Khalid Sheikh Mohammed heeft het allemaal gedaan, van 11 september tot de onthoofding van Daniel Pearl en maar liefst negenentwintig andere aanslagen. Dat Osama bin Laden zo gedegradeerd wordt tot ceremonieel terroristenhoofd is te begrijpen – het staat toch beter als blijkt dat de man die eigenlijk verantwoordelijk is voor alle ellende al jaren achter slot en grendel zit, en dat die rare grottenkruiper alleen de PR doet – maar 31 aanslagen zou je toch economischer kunnen verdelen. Vijf terroristische misdaden is nog steeds veel, en dan kun je al zes schuldigen naar voren schuiven. Dat doet veel meer recht aan het beeld van al-Kaida als een soort terroristische multinational dan één schuldige die zo’n beetje alle ellende in de wereld eigenhandig heeft veroorzaakt.

Misschien is het zelfs wel wáár. Maar ja, hoe zouden we dat moeten weten? De vijandelijke strijders zijn vastgehouden onder onbekende omstandigheden, en zonder juridische bijstand. Onder druk wordt alles vloeibaar, ook de waarheid, en zolang niemand weet hoe hoog de druk is in de zwarte doos waar de Amerikanen hun vijandelijke strijders in opsluiten kunnen we alleen maar gokken of bekennende terroristen wel of niet liegen.

Het doet denken aan de oude Sovjet-Unie, maar in het Rusland van Stalin had men tenminste nog gevoel voor drama. Niet alleen werden er hele toneelstukken opgevoerd, je wist ook nooit wie er morgen in het beklaagdenbankje zou zitten. Het was in zoverre eerlijk dat iedereen, van simpele boeren tot partijtoppers, het slachtoffer kon worden van de grove onrechtvaardigheid van het systeem. De Amerikaanse aanpak zou ook aanzienlijk meer sjeu krijgen als op de briefjes in de grabbelton niet alleen de namen van besnorde Arabieren zouden staan, maar ook die van Bush en de zijnen.

Gratenpakhuis

Nog een paar nachtjes slapen, en dan winnen wij alweer geen bloggie. Ik ga wel naar de uitreiking dit jaar, want hopelijk kan ik dan die lekker geile gratenpakhuizen van Superkuiken ontmoeten. (in Cache, want sinds de nominatie offline)

Voor wie wat beters te doen had, de afgelopen weken: Superkuiken is een zogeheten pro-ana-website, waarin anorexiameisjes afslanktips met elkaar delen, afgewisseld met gejammer over hoe dik ze zijn. Uithongeren als hobby, want ‘inner beauty is for fat people.’

De superkuikens hadden te weinig lezers, maar een jurylid van de Bloggies propte ze alsnog op de shortlist. En daar baalt de organisatie van: nu is er een blog genomineerd waar iets onwelgevalligs staat! Op hun site kronkelen ze wat over ‘we zitten ermee in onze maag’, en ‘onafhankelijkheid van de jury’, maar eigenlijk moeten ze zich schamen.

Wat ze hadden moeten doen, is een grote opgestoken fuck-you naar alle brave zeikerds. Superkuiken is een blog, dat jurylid vond hem goed genoeg, en als de inhoud je niet aanstaat, lees je het lekker niet. Het is niet alsof andere genomineerden allemaal even braaf zijn.

Ik vind niet dat Superkuiken moet winnen. Maar als ze komen, krijgen ze wel een bier- pardon, een spaatje rood van mij.

Volk en vaderland

Hè, gezellig. Terwijl hier in Klein Marokko de bloemen bloeiden, de vogeltjes floten en zelfs het vrolijke gewapper van de boerka’s de lente leek aan te kondigen, was het feest bij de buren. Honderden loyale Nederlanders scholden, vernielden en schopten rel in de Utrechtse volksbuurt Ondiep. Dat is namelijk wat Hollanders doen als ze boos zijn op de politie: het eigen nest aan barrels slaan. Hoewel, eigen nest, landgenoten staan elkaar natuurlijk bij in tijden van nood, dus diverse chapters van het binnenlandse hoelienetwerk stuurden knokploegen ter versterking.

De komende week zal de wijk misschien nog hermetisch afgesloten moeten blijven, maar in het weekend zal het over zijn. Dan is er immers voetbal. De hulptroepen zitten dan allemaal in het stadion van hun kluppie, omdat het vreselijk moeilijk is om ze daar weg te houden, aldus de clubs. Zo moeilijk, dat de gemeenschap eigenlijk maar moet accepteren dat stadions een vrijplaats zijn voor tuig van de richel. En dat voetbalwedstrijden dus een sloot belastinggeld kosten, omdat er altijd een klein legertje ME’ers in de buurt moet zijn.

Maar terug naar de typische volksbuurt, waar steeds meer werkende jongeren en studenten komen wonen. Mogelijk zal een deel van deze veelbelovende autochtonen zich voegen bij de groeiende stroom emigranten, en vervangen worden door Turken en Marokkanen.

Laten we het hopen, want het zal Ondiep goed doen. Blanke volksbuurters en allochtone hangjongeren mengen namelijk niet al te best. Als het contingent kutmarokkaantjes een beetje groeit, dan zal dat een boel gedoe schelen. Breken er dan rellen uit, dan hoeft de ME de wijk niet meer in. Zet er een hek omheen, wacht tot de hoelies en de koelies elkaar hebben afgemaakt en je hoeft er alleen nog maar even met de bezemwagen door. Kost minder ME’ers, minder moeite en dus minder centen, en bovendien ziet de demografie van de wijk er ineens een stuk beter uit.

Het is helemaal niet slecht voor een buurt om verschillende achterstandsgroepen te herbergen, je moet alleen zorgen dat je er van elke groep precies genoeg hebt.

Andere tijden

Ik kan het besluit van de Rooms-Katholieke Kerk om het celibaat in stand te houden alleen maar toejuichen. Er zijn al veel te veel christelijke geestelijken zonder dat ze zich ook nog eens voortplanten.

Ook het besluit om meer missen in het Latijn te houden, kan op mijn warme sympathie rekenen. De dogma’s van het christelijk geloof zijn fundamenteel onbegrijpelijk – daarom heet het ook geloof. Er is dan ook geen enkele reden waarom je ze in je eigen taal zou moeten aanhoren. Latijn klinkt veel stoerder.

Het verzet tegen het homohuwelijk is natuurlijk al helemaal begrijpelijk. Het hele celibaat heeft een duidelijke reden: als een priester doodgaat, heeft hij geen kinderen die iets kunnen erven. Zo gaat alles naar Rome. Bij gebrek aan een vrouw doen priesters het met kleine jongetjes, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat diè geld krijgen. Laat de kindertjes tot mij komen, was het devies; niet andersom.

Vooral ook mooi dat er prioriteiten gesteld worden: vergeet AIDS, malaria, armoede, nucleaire dreiging en klimaatopwarming: het is immers tijd om krampachtig te doen over seks! Kortom, ik ben dik tevreden met de nieuwe pauselijke exhortatie, omdat ik atheïst ben. Als ik katholiek was, zou ik me kapot schamen.

Toeval

De Deventer moordzaak is veruit de meest mediagenieke misdaad uit de recente geschiedenis. Een rijke weduwe die met messteken om het leven gebracht wordt, en een verdachte die het misschien wel of niet gedaan heeft (uit de bewijzen die voor ons, gewone mensen beschikbaar zijn, is niet zomaar het één of het ander af te leiden) maar die in elk geval in eerste instantie het slachtoffer is van een schijnproces. En dan de bekende Nederlander, die niet alleen voor detective speelt, maar die ook nog eens iedereen die het horen wil vertelt wie het volgens hem wél heeft gedaan.

Het is een regelrechte thriller. Heeft Ernest Louwes de moord wel of niet gepleegd? Hoe kan het toch dat het eerste proces zo’n aaneenschakeling van gerechtelijke dwalingen is? Zijn het wel fouten? Of wilde iemand hem gewoon heel graag achter de tralies hebben? En waarom dan? Wilde men de verdachte politieman (pdf) de hand boven het hoofd houden? Was het maar een boek, dan konden we tenminste achterin spieken hoe het nu eigenlijk in elkaar zit.

Een goede tweede is de zaak tegen Lucia de Berk, de verpleegster die volgens de rechtbank diverse patiënten heeft vermoord. Het probleem was alleen dat er nauwelijks bewijs was: een dagboek en het feit dat er tijdens haar diensten opvallend veel mysterieuze sterfgevallen plaatsvonden.

En dus moest het OM z’n toevlucht nemen tot statistiek: de kans op toeval was wel zo miniem, liet de aanklager uitrekenen door een getuige-deskundige, dat het eigenlijk niet kon zijn.

Je zou bijna kunnen zeggen dat de kans dat een rechter dergelijk bewijsmateriaal toelaat wel zo klein is, dat er eigenlijk geen sprake van toeval kan zijn. Het is een akelig idee dat De Berk op dit moment een levenslange gevangenisstraf uitzit, zelfs als niet inmiddels gebleken zou zijn dat de berekening niet eens deugt, omdat er met de data is gesjoemeld. Want als zij veroordeeld kan worden op basis van statistisch gegoochel, kan dat iedereen overkomen. En veroordeeld worden op basis van statistiek komt wel akelig dicht bij veroordeeld worden op basis van complete onzin.

Baren, kreng!

Hallo, lezeresjes, waar zijn wij nu helemaal mee bezig? Beetje blogjes lezen op Internet, terwijl uw biologische klok doortikt? Dat is allemaal reuze slecht voor uw kinderen, als die er überhaupt nog eens van gaan komen.

De overheid maakt zich zorgen over die kids. U moet nù al baren!

Daar heeft de overheid op zich gelijk in. Laat kinderen krijgen is slecht, en de problemen stapelen zich per generatie op. De overheid kiest echter de verkeerde oplossing.

Het is natuurlijk onzin om eerst de huizenmarkt zo te verneuken dat het godsonmogelijk is om voor je dertigste aan kinderen te beginnen, en daarna te zeiken dat mensen pas na hun dertigste aan kinderen beginnen. De regering heeft dus sowieso geen recht van spreken.

Maar om nu ervoor te zorgen dat er eerder kindertjes uitgepoept worden, dat is onzin. Er zijn helemaal niet te weinig kinderen. Dat is namelijk een contradictio in terminis. De overheid moet gewoon een campagne voeren dat laat baren slecht is voor je kind, net als roken tijdens de zwangerschap. Kost nog een stuk minder dan al die stimuleringsmaatregelen ook.

Kiezen

Hoera, een meerderheid van het
Utrechtse provinciebestuur is sinds gisteren voor dan wel tegen het onder water laten lopen van Groot Mijdrecht. Bij deze wil ik de voor- of tegenstanders feliciteren met deze overwinning, en de andere partij mijn deelneming betuigen.

Wat gaat er nu gebeuren met Groot Mijdrecht? Geen idee, maar alle partijen die meededen aan de Utrechtse verkiezingen voor de Provinciale Staten hadden een uitgesproken mening over het dorp, de polder, of wat voor soort topografische unit het dan ook is waar mensen die naam voor gebruiken. En dat betekent dat na gisteren een meerderheid de ene uitgesproken mening heeft, en een minderheid de andere.

Ik heb gisteren op de Sjekkiesrokende Paupers gestemd, en ik heb geen idee wat die precies vinden van de kwestie, of wat ze verder met de provincie willen gaan doen. En het interesseert me ook geen reet.

Het probleem is namelijk dat ik, net als vrijwel iedereen, twee soorten politieke meningen heb: meningen over politieke thema’s, en de vraag hoe dit land er nu en in de toekomst uit moet zien, en meningen over zaken waarbij ik belanghebbende ben. ‘Denk aan het milieu’ valt in de eerste categorie, ‘waarom moet ik in het centrum altijd tien minuten zoeken voordat ik een plekje voor m’n fiets heb gevonden?’ in de tweede. Voor het eerste soort meningen hebben we landelijke verkiezingen, voor het tweede soort gemeentelijke.

En de provincies? Die houden zich bezig met Groot Mijdrecht, en verwachten dat ik daar een mening over heb. Als de Grootmijdrechters zich zouden bemoeien met fietsenparkeerprobleem in Utrecht Centrum zou ik dat strontvervelend vinden, en ik neem aan dat dat omgekeerd niet anders is.

En ze kiezen natuurlijk de Eerste Kamer, het instituut dat eigenlijk zou moeten doen wat de Raad van State prima zelf zou kunnen, maar dat zich steeds vaker manifesteert als een soort B-parlement. Het ene overbodige instituut wordt samengesteld door het andere, dat weer wordt verkozen door nog niet de helft van de bevolking. Reden genoeg, zou je denken, om er eens wat aan te doen.

Weg met Vrouwen!

Morgen is het Vrouwendag. Die dag verloopt volgens een vast ritueel: boze vrouwen slingeren een persbericht de wereld in dat ze nog zo achtergesteld zijn. Witte mannen in pak zeggen dat het inderdaad heel erg is. Plas, glas, alles blijft zoals het was.

Met name de universitaire wereld blijkt een verstokt mannenbolwerk. Coaching, affirmitive action, vrouwennetwerken, het helpt allemaal voor geen reet.

Tijd voor een nieuwe aanpak. Je moet vrouwen zien als een soort Fries: niemand snapt er iets van, maar je mag er niets onaardigs over zeggen. Het Fries bloedt langzaam dood, mede omdat de overheid het erkent als taal, en er lessen in geeft.

Wat je natuurlijk moet doen als je zo’n taaltje wil behouden, is een keihard verbod invoeren. Moet je eens zien met hoeveel enthousiasme de Noorderlingen zich dan op hun taal gooien.

Dat zou met vrouwen ook moeten helpen. Niks kinderopvang en lokbeleid, laat staan hun eigen dierendag, dat willen vrouwen helemaal niet. Dat soort maatregelen zegt bovendien dat vrouwen zwakke wezens zijn die niet zonder hulp van de mannen kunnen, en dat horen vrouwen niet graag.

Zeg als universiteit gewoon dat je vrouwen stom en ongeschikt vindt – zoals nu al laat zien in het aanstellingbeleid. Beetje brallen over dat je zeker een vrouw in het College van Bestuur zou willen, als er ook maar ééntje was die dat zou kunnen.

Vrouwen staan voor zo’n universiteit in de rij. Let maar op.

Hoer

“Goedemorgen meneer, ik ben van Dela Uitvaartverzekeringen. Mag ik u iets vragen?”
“Wie is er dood?”
“Eh, niemand. Denk ik. Maar ik wilde u vragen of u een uitvaartverzekering heeft.”
“Nee.”
“Het is namelijk zo dat als u dood gaat, de nabestaanden vaak de kosten van de begrafenis voor hun rekening moeten nemen.”
“Wacht even. Je hebt bij me aangebeld omdat je me een uitvaartverzekering wil verkopen?”
“Nou, verkopen… U bent natuurlijk tot niets verplicht.”
“Echt waar? Nou, dat is fijn om te horen, van iemand die ongevraagd bij me langskomt. Dat het feit dat ik de deur open doe in plaats van de mijnen te activeren me tot niets verplicht. Zeg, bied je toevallig ook je lichaam te koop aan?”
“Wat??”
“Nou zie je, ik heb niet zo’n behoefte aan een uitvaartverzekering, maar een lekkere wip op z’n tijd vind ik niet verkeerd. Alleen, er komt hier van alles langs – de ECI, Jehova’s, Dela – maar nooit een keer een lekker hoertje. Als ik gepijpt wil worden door een prostituee, moet ik helemaal naar de rosse buurt. Dat is een kwartier fietsen.”
“Pardon?”
“Nou, blijkbaar is het volkomen acceptabel om langs de deuren te gaan om mensen boeken, God en begrafenissen aan te bieden. Terwijl dat alles bij elkaar nog niet half zo goed verkoopt als seks. Dan denk ik, als het toch geen probleem is om bij mensen aan de bel te hangen om je spullen aan de man te brengen, bied dan ook iets aan waar behoefte aan is. Je weet wel, wet van vraag en aanbod en zo.”
“Noemt u mij nou een hoer?”
“Nee, ik zeg dat ik het jammer vind dat je er géén bent.”

Zucht. Waarom ben ik in het echt zo veel beleefder dan ik eigenlijk zou willen zijn? Waarom zou ik überhaupt beleefd zijn tegen verkopers die vinden dat hun winstbejag voldoende rechtvaardiging is om mensen in hun eigen huis lastig te vallen? En waarom zijn er eigenlijk geen hoertjes die ’s avonds langs de deuren gaan?

Festival

In Engeland vechten ze elkaar de keet uit. Morissey deed het toch maar niet, en nu gaat de competitie tussen de zanger van The Darkness en de Zangeres van Atomic Kitten. Zelf heb ik die laatste band er altijd van verdacht oorspronkelijk 'Nuclear Pussy' te hebben geheten, maar de naam te hebben veranderd om meer platen te verkopen.

Maar goed, we dwalen af, terwijl het over iets heel belangrijks gaat: het Eurovisie Songfestival. In Finland dit keer, want Lordi had, mede dankzij onze oproep, gewonnen. Helaas heeft dat niet tot het opheffen van het festival geleid.

Het heeft er, nog verbazingwekkender, ook niet toe geleid dat Nederland eens ophoudt met het afvaardigen van homo-vriendelijke nontalentjes. Dit jaar sturen we Edsillia Rombley. Wie? Toch niet dè Edsillia Rombley?

Er komt best goede muziek uit dit land, al hoor je er maar een klein gedeelte van op de radio. Waarom niet De Jeugd van Tegenwoordig? Waarom niet het nog zo onbekende Zea? Waarom niet Zzz? Waarom niet wat-dan-ook; anders dan die standaard songfestival shit? Ik kan maar één reden bedenken: als we winnen, komt dat hele festival hierheen.

Anders

Mijn bank vindt het tijd voor een bank die het anders doet. In december 2006 had het bedrijf borden langs de weg geplaatst, met teksten als “Gelukkig Nieuwjaar, mevrouw Schouten” en “Prettige Kerstdagen, Peter de Wit”. De Rabobank wil zichzelf het imago aanmeten van een bank die zijn klanten een persoonlijke, menselijke benadering garandeert.

Iemand heeft hard nagedacht over een nieuwe slogan voor de bank, kon niks beters verzinnen dan “het is tijd voor een bank die het anders doet” en heeft daar waarschijnlijk nog geld voor gekregen ook. Mijn geld, want ik ben klant bij die bank.

Net als iedereen geloof ik er natuurlijk geen ruk van dat klanten van de Rabobank op een meer persoonlijke benadering kunnen rekenen dan de klanten van de concurrent. Sterker nog, ik wil het niet eens. Ik moet er niet aan denken dat ik de bank binnen loopt, en dat het vriendelijk glimlachende streepjespak achter de balie zegt: “Ah, meneer Iknik. Welkom! Hoe is het met u?” Ik zou me onmiddellijk afvragen waarom die volslagen vreemdeling mijn naam kent, en waar hij de brutaliteit vandaan haalt me te behandelen als een bekende, in plaats van als een nummer in de database.

Het is inderdaad tijd voor een bank die het anders doet. Zo is geld versturen met de post anno 2007 nog steeds een snellere manier om het bij de ontvanger te krijgen dan geld overboeken. In de ene database een getalletje aftrekken en het er in een andere database bij optellen duurt bij elke bank drie werkdagen, pinnen in het buitenland kost bij elke bank ongeveer evenveel geld, en de rente op spaartegoeden is overal ongeveer even hoog. En óf het tijd is voor een bank die het anders doet.

Maar ja, van een bedrijf dat het plaatsen van reclameborden al ‘anders’ vindt, hoeven we natuurlijk niet iets revolutionairs als ‘concurreren om klanten’ te verwachten.