Prison-Wiki

In de Filippijnen scheren ze gevangenen kaal, omdat haar blijkbaar heel geschikt is om olievlekken mee op te ruimen. In Nederland is zoiets ondenkbaar: iemand opsluiten is oké, maar haren afknippen gaat vééél te ver.

Maar toch: we hebben in Nederland meer dan tienduizend gevangenen, daar moet je iets mee kunnen. Die mensen kosten geld (meer dan honderd euro per dag!), en ze vervelen zich te pletter.

Als we nou eens een project opzetten waarbij we de gezamelijke denkkracht van Nederlandse gevangenen gaan benutten? Consultancy-bureaus die een vraag voorleggen, waarna via een Wiki de oplosing gezocht wordt. Sure, de meeste gevangenen in Nederland zijn niet overdreven intellectueel, maar dat is het mooie van wiki's: een grote groep niet-specialisten die samen denkt komt tot een betere oplossing dan één supergespecialiseerde deskundige.

Het consultancy-bureau betaalt de overheid, dus gevangenissen worden minder duur. De gevangenen zelf kunnen meedoen aan opbouwend en uitdagend werk, en breiden hun CV uit. De klanten van de consultancy-bureaus krijgen betere oplossingen. Iedereen wint! Ik wilde dat ik zelf op het idee was gekomen.

Poortjes

Geert Wilders is een xenofobe engerd. Een schreeuwlelijk, een moslimbasher, een populist. Bovendien heeft hij zijn Kamerzetel gepikt van de VVD.

Moslimfundi’s kunnen Wilders wel schieten. Daarom zwermen er voortdurend mannen in pak om hem heen, met zonnebrillen op en oortjes in. Lijfwachten die hem moeten beschermen tegen aanslagen, en die betaald worden door de overheid. Terecht, want Wilders is behalve eng en akelig ook Kamerlid.

De beveiligers van Wilders hebben de man het dringende advies gegeven detectiepoortjes te plaatsen in zalen waar hij spreekt. Maar die moet hij wel zelf dokken, want de Staat betaalt alleen de kosten van persoonsgebonden beveiliging. En in de strikte zin van het woord vallen metaaldetectors daar niet onder.

Er valt wat voor te zeggen om Geert Wilders in zijn sop gaar te laten koken. De overheid is niet verantwoordelijk voor de verkiezingskas van politici (afgezien van de subsidies die partijen, terecht, pas krijgen als ze zetels hebben gewonnen) en wie geen geld heeft om vijftig campagneavonden te houden, houdt er maar wat minder. Of hij gaat met de pet rond bij de leden van de partij.

Aan de andere kant: doneer Wilders het geld voor die poortjes niet, en hij zal, met enig recht, beargumenteren dat Nederland te weinig doet om de vrijheid van meningsuiting te beschermen. In minder gunstige gevallen wordt hij vermoord door een fundi, al dan niet op een manier waarvan ook omstanders het slachtoffer worden.

En het zou ook vreselijk konterig staan: de ene na de andere compleet onzinnige antiterrorismewet in het leven roepen, maar tegelijkertijd te beroerd te zijn om vijftig mille te lappen voor iemand die waarschijnlijk echt gevaar loopt. Bovendien wordt het misschien tijd om wat te doen aan het imago van Nederland als land waar critici van de islam worden omgelegd of weggepest.

Geef die gast z’n poortjes en laat hem zijn nare ideeën spuien. Alles beter dan een overheid die te krenterig is om politici hun recht op meningsuiting te garanderen.

Propaganda

Het is een beetje de islam-standaardbehandeling van ontvoerde Westerlingen: plotseling zien ze het licht, bekeren ze zich tot het Ware Geloof en snappen ze niet dat ze ooit zo enthousiast voor de Westerse wereld waren.

Het is mij nèt iets te toevallig. Ik heb niet zo'n hoge pet op van mensen die andere mensen ontvoeren, en hoewel ik heilige openbaringen niet uitsluit, gok ik erop dat de meeste van deze plotselinge bekeringen vooral met behulp van marteling zijn afgedwongen. Vervolgens maak je een triomfantelijk filmpje om de Zionistische varkens je gelijk te laten zien.

In het Westen trapt natuurlijk niemand daarin, en wekken zulke filmpjes alleen weerzin op. Ze zijn een product van een denkwijze waarin ik mij maar moeilijk kan verplaatsen. Echter, blijkbaar sluit dit soort propaganda wel goed aan op de Arabische mindset.

Misschien moeten wij eens zo'n filmpje maken. We zetten Mohammed Bouyeri op zo'n CIA-martelvlucht, en geven hem een camera mee. Na twee jaar duimschroeven zal hij met plezier voorlezen uit Voltaire en de geneugten van een open samenleving met scheiding tussen kerk en staat verkondigen. Het zal mij benieuwen wat de Arabische televisiekijker daarvan vindt.

Paspoortcontrole

Eindelijk is de toekomst er dan: onze nieuwe paspoorten bevatten een chip. Dat maakt de documenten een stuk moeilijker te vervalsen, want de data op de chip moet niet alleen gelijk zijn aan de gedrukte informatie in het identiteitsbewijs, maar het moet ook nog eens op de juiste manier gecodeerd zijn. Moeilijk, als je bedenkt dat je een apparaat van 1500 euro nodig hebt om de paspoortchips uit te kunnen lezen.

Dus ook om er achter te komen wat er op je eigen paspoort staat.

Dat is op zich best logisch, want als iedere lulhannes een paspoort uit kan lezen heeft zo’n chip weinig zin. Wat je kunt lezen, kun je immers ook kopiëren. Weg extra bescherming tegen vervalsers. Maar toch, maar toch, maar toch. We kunnen niet controleren of er toevallig meer op die chip staat dan de overheid beweert.

Het is niet dat ik denk dat de Nederlandse Staat een geheim masterplan heeft om het land te veranderen in een autoritaire, Big Brother-achtige samenleving. Maar om nu te zeggen dat onze regering veel waarde hecht aan transparantie en privacy, nou nee. En van SDU Identification, maker van de nieuwe paspoorten en volle dochter van SDU NV (inderdaad, die van de stemmachines) hoeven we op dat gebied waarschijnlijk ook niet te veel te verwachten.

Het is natuurlijk wel zo makkelijk: elke soepjurk die door de AIVD wordt verdacht, krijgt een paspoortchip met een extra stukje data. Gaat zo’n potentiële terrorist op Schiphol door de douane, dan begint de paspoortlezer te piepen. Geen gezeik met databases, maar gewoon een brandmerkje op het paspoort.

Ondenkbaar? Misschien. Maar we hebben geen manier om te controleren welke informatie er volgens onze overheid allemaal op een paspoort hoort.

Natuurlijk, mijn bezorgdheid is meer principieel dan praktisch en daarmee hopeloos uit de tijd. “Je hebt toch niks te verbergen?” is tegenwoordig de standaard reactie van de meeste mensen. Want alleen wie een duister geheim heeft, heeft behoefte aan privacy.

En ik maar denken dat het veel logischer is om te vragen: “Waarom zouden we de overheid niet mogen controleren? Ze heeft toch niets te verbergen?”

Steuntrekkers

Ze stinken. Ze zitten meestal met z’n velen opgepropt in kleine ruimtes, en er zijn hele gebieden in Nederland waar het er van krioelt. Ze zijn onhygiënisch, ze verspreiden ziektes en ze doen hele dagen niets anders dan maar een beetje rondhangen. En ze leven op kosten van de Staat.

Want denk niet dat de intensieve veehouderij dankzij de vele efficiencyslagen die het de afgelopen jaren heeft gemaakt ineens rendabel is. Welnee. Kippen die ploffen, kuikens die versnipperd worden, varkens die zonder verdoving gecastreerd worden, het zijn natuurlijk lovenswaardige bezuinigingsmethodes, maar ze dienen enkel om de kosten te drukken. Zonder staatssteun zouden intensieve veehouders zouden zichzelf nooit kunnen bedruipen.

Gelukkig hebben we een overheid die prioriteiten weet te stellen. Gezondheidszorg, milieu en onderwijs, daar kan best op bezuinigd worden. Maar melk en vlees? Dat moet en zal gesubsidieerd. Want stel je toch eens voor dat de staatssteun voor de intensieve landbouw zou vervallen! Dan zou, dan zou…

…dan zouden we melk en vlees uit het buitenland halen, waarschijnlijk zonder dat het significant duurder wordt. Dan zou een enorme lap Nederlandse grond ineens beschikbaar komen voor recreatie, bewoning en bedrijvigheid. Dan zouden we de miljarden subsidie-euro’s kunnen besteden aan iets anders.

We zouden een deel van de boeren de mogelijkheid kunnen bieden in ruil voor staatssteun extensieve veeteelt te bedrijven, een boerderijcamping te bestieren, een mooi oud graangewas te telen, en andere functies te vervullen om het cultuurlandschap in stand te houden. Op die manier maken we van tien procent van het landbouwarsenaal een mix van toeristisch gebied en gespecialiseerde (biologische) veeteelt en akkerbouw, terwijl de rest van de grond wordt gebruikt voor andere zinnige dingen.

Het is allemaal luchtfietserij natuurlijk, zolang boerenpartij CDA het voor het zeggen heeft, maar het zou zo’n prachtige win-win situatie zijn. Bijkomend voordeel is bovendien dat onze tere zieltjes dan niet meer blootgesteld kunnen worden aan akelige beelden van Nederlandse veemarkten. Want onzichtbare massaslachting okee, maar expliciete beelden van een koe die geschopt wordt? Dat gaat natuurlijk veel te ver.

Jeugdsentiment

Groot nieuws! Er komt een speelfilm van de Thundercats aan. Nadat McGyver, Miami Vice, the Dukes of Hazard en talloze oude films en stripboeken herkauwd zijn, gaat Hollywood zijn tanden zetten in jaren-80-tekenfilms.

Een Transformers-film kan niet lang op zich laten wachten: volgens het plot hadden de decepticons verleden jaar al de aarde aan moeten vallen.

Als ik zeg dat er hier jeugdsentiment misbruikt wordt, moet ik dat wel verduidelijken. Het is niet dat moderne filmmakers de geniale series uit de jaren tachtig verkrachten voor commercieel gewin. Die series waren niet geniaal. Zoek maar na op Youtube, de bijna-dertigers onder u: He-man, Turtles, Thundercats, Dungeons & Dragons (mijn favoriet, indertijd), je schaamt je dat je het aan kon zien als kind.

Er was niets geniaals aan de tekenfilms van de jaren tachtig. Het waren lelijk getekende reclamespotjes voor speelgoed. Het genie zat in je kinderhoofd: zelfs de meest verschrikkelijke troep werd een spannend verhaal.

Door smakeloos alle ouwe troep te recyclen laat Hollywood niet alleen zien dat ze zelf talent verloren hebben: ze wrijven het er ook nog eens in dat bij jou hetzelfde is gebeurd. Maar ja: als ze een remake van Labyrinth maken sta ik wel weer in de rij voor een kaartje...

PwN!

'Hallo, met Miepje van Minerva'
- Ha Miepje, leuk dat je belt. Mijn collega wilde graag weten hoe het staat met jullie inschrijvingen.
'240 zijn dat er nu, maar de inschrijving staat nog open.'
- Maarreh, Miepje, nu ik je toch spreek over jullie eerstejaars...
'Vertel me niet dat jullie dat verhaal op Geenstijl gelòven!'
- Nou, we geloofden eigenlijk vooral niet dat Taida lid zou willen worden van Minerva.
'Wat?! En dat van dat tapen geloofden jullie wel?'

- Och, je hoort wel raardere verhalen over ontgroeningen...
'Er is helemaal niets van waar!'
- Is Taida aspirant-lid van jullie?
'Nee'
- En juffrouw Verdonk?
'Ook niet'
- Dankjewel, Miepje.

Beste medereiziger,

U heeft jonge kinderen. Dat is leuk voor u, en ik hoop van ganser harte dat ze u veel levensgeluk zullen bezorgen.

U reist met de trein. Goed zo. Dat is goed voor het milieu, en alleen daarom al is het niet verkeerd om kinderen vertrouwd te maken met dit vervoermiddel.

Uw kinderen zijn het gevolg van een keuze die u hebt gemaakt. Met andere woorden: de treinreiziger die in een vrijwel lege coupé een boek zit te lezen, heeft niet voor uw kinderen gekozen. Sterker nog, het feit dat hij een open boek op zijn schoot heeft liggen, betekent waarschijnlijk dat hij aanzienlijk meer behoefte heeft aan het lezen van een boek dan aan uw kinderen.

Dat kinderen lawaai maken, en dat u daar niet altijd iets aan kunt doen, dat snapt de lezer waarschijnlijk wel. Jonge kinderen zijn nu eenmaal levendig en speels, en dat is niet erg.

Waar hij echter meer moeite mee heeft, is het feit dat u met uw kroost plaatsneemt in de stoelen naast hem. Alsof uw kinderen doorsnee reizigers zijn, in plaats van de aartsvijanden van iedereen die een boek probeert te lezen.

Uw kinderen zijn ongetwijfeld schatten. Lief, grappig, aandoenlijk, en wat dies meer zij. Maar ze maken herrie. Dat u dat niet altijd kunt voorkomen, ontslaat u niet van uw verantwoordelijkheid. Het is werkelijk helemaal nergens voor nodig om in een vrijwel lege coupé uzelf en uw lawaaifabriekjes naast een argeloze reiziger te parkeren. Sterker nog, het is helemaal nergens voor nodig om in een coupé plaats te nemen. Uw kinderen zitten waarschijnlijk net zo lief in het tussenstuk.

Als u de geërgerde blik van uw medereiziger ziet, schaamt u zich voor het lawaai dat uw kinderen maken. Dat is een foute respons: u moet zich niet schamen voor het feit dat uw kinderen nu eenmaal kinderen zijn, maar voor het feit dat u ze niet meeneemt naar een plaats waar anderen geen last van ze hebben.

En u zou dankbaar moeten zijn voor kinderkorting. Als het aan uw medereiziger lag, zou er op kinderkaartjes een forse heffing zitten.

Bommetjesslikkers (2)

Ryanair is het eens met mijn stelling over veilige vliegvelden: 'New airport security measures put the fun back into flying.' (Via boingboing)

Ongeschikt

Meer dan vier jaar na dato durf ik het wel toe te geven zonder angst voor een steen door mijn ruit: ik had het voor geen meter op Pim Fortuyn. Xenofobe relnicht, nare populist, veel te dikke maatjes met het bedrijfsleven en met name griezelige vastgoedbaasjes.

Op één punt was ik het echter roerend met hem eens: arbeidsongeschiktheid. De FNV is deze week boos over een vrachtwagenchauffeur die nu gekort wordt op zijn uitkering omdat hij zich keer op keer verrot liet schoppen. Zijn werkgever moet nu nog steeds 70% van zijn salaris betalen.

Wat heeft die werkgever er nou mee te maken dat iemand zaalvoetbalt in zijn vrije tijd? Als iemand door zijn werk arbeidsongeschikt wordt, zou je nog kunnen zeggen dat er enige verplichting geldt, maar zo toch niet? Waarom zouden risicosporten, drugsgebruik of ongezond eten het risico van de werkgever moeten zijn?

Waarom geen arbeidsongeschiktheidsverzekeringen? Het komt toch allemaal uit dezelfde pot, dus het maakt helemaal niet uit of de werkgever dat betaalt of de werknemer, maar voor de werkgever is dat een veel eerlijker deal. De werknemer heeft als voordeel dat de baas niet meer zeikt over je motorfiets, je barebacking-feestjes of je nieuwe belangstelling voor krokodillenworstelen. Pim had het zo gewild, dat weet ik zeker.

Lowlands-evaluatie

Lowlands 2006 in twee woorden:
Te Druk.

Beste optreden:
Corvus Corax met begeleidende koren, orkest, danseressen, operazangeres en dirrigent.

Grootste tegenvaller:
Zero 7. Maar Pennywise bakte er ook niks van.

Grootste ontdekking:
The Noisettes. Vuiger dan de White Stripes, met een zwarte engel als zangeres.

Grootste verandering:
Vierduizend Engelse bezoekers. Een duidelijk aanwezige minderheid.

Grootste ontbrekert:
Iknik. Iemand vroeg zich af of hij wel echt bestaat...

Huishoudelijke mededeling

Iknik, Bart en vermoedelijk ook nooitposter Kevin zitten dit weekend op Lowlands. Hippe en mooie mensen kijken. Als de internetcapaciteiten er zijn vertienvoudigd, èn er treedt toevallig heel even niets op, is er eigenlijk nog steeds nauwelijks kans dat we hier iets gaan posten. Tot snel!

Kassa

Ik ben aan de beurt bij de kassa. Het kassameisje lijkt het niet door te hebben.
'Goedenavond', zeg ik.
Langzaam haalt ze mijn Lowlands-overlevingspakket langs de pieper.
Eva, heet ze, volgens haar naambadge. Een achternaam is niet nodig, blijkbaar. Vroeger heette Eva's functie 'kassajuffrouw', tegenwoordig zijn het kassameisjes. Je merkt het verschil.

Ze is klaar met piepen. Glazig staart ze voor zich uit.
'Dat is dan zeventien euro éénentwintig', lees ik voor. Iemand moet haar toch het goede voorbeeld geven?
Even draait ze zich om naar haar collega. Ze lachen niet naar elkaar, en zeggen niets.

'Dat wil ik graag pinnen.'
Stilte.
'Nee hoor, de bon hoef ik niet.'
Stilte, glazige blik.
'Prettige avond verder', volhard ik.
De volgende klant is al aan de beurt. Hij probeert niet eens meer om 'Goedenavond' te zeggen. Hij komt hier blijkbaar vaker.

Over drie weken ga ik verhuizen. Mijn nieuwe buurtsuper heeft ombemande robotkassa's, waar je alles zelf mag doen. Een hele vooruitgang.

Alfabet

Een sneeuwpop gemaakt van tieten, een holbewoner die een dinosaurus doodslaat met zijn erectie, een uitleg hoe je het beste vrouwen bij de borsten kunt graaien tijdens popconcerten - en dat zijn alleen nog maar de plaatjes.

Maddox, eigenaar van de beste pagina in het heelal, heeft zijn eerste boek uit. Jarenlang heeft hij krom gelegen om helemaal gratis zijn website te draaien, en nou wil hij eindelijk eens geld verdienen aan de miljoenen bezoekers die om hem konden lachen.

Terecht, terecht. Support your local blogger, enzo. We zouden wel kunnen opmerken dat 204 pagina's Maddox wat veel van het goede is; normaal schrijft hij eens in de twee maanden een update. Zinnen als "Het kind begon te huilen, dus deed ik wat ik dan altijd doe: ik stopte het in de vuilnisbak" en "Als je vrouw eenmaal zindelijk is, kan je haar vrij in huis rond laten lopen. Hou wel je medicijnkastje op slot, want sommige vrouwen krijgen depressieaanvallen waarbij ze al je paracetamol opeten. Dat kan geen kwaad, maar paracetemol is duur" zullen niet iedereen evenveel plezier doen, maar dat zijn we van Maddox gewend.

Al met al is The Alphabet of Manliness minder leuk dan The best page in the universe. Maar jullie moeten het wel kopen: jarenlang hebben jullie gratis van Maddox kunnen genieten, nu is het tijd om wat terug te doen.

Bommetjesslikkers

"Meneer, wilt u even een slokje van uw 'contactlenzenvloeistof' nemen? Je weet immers maar nooit of het niet een vloeibare bom is." Na de arrestaties in Londen vorige week is de security op vliegvelden nog verder opgeschroefd, met alle ergernissen en vertragingen van dien.

Gaat het helpen? Nee, want terroristen lezen ook de krant. Als er ooit weer eens eentje een vliegtuig binnenkomt, heeft hij vanaf nu de explosieven in zijn anus, of in zijn maag.

En zelfs als de vliegtuigen ooit terreur-proof worden (voorlopig worden bagage en bagagepersoneel slechter gecontroleerd dan de passagiers), dan is er nog niets gewonnen.

Een volle Arena, carnaval in Maastricht, het zijn allemaal prima doelwitten. Bij de Vierdaagse gaan de mensen zelfs al dood zonder dat je wat doet, dus dat is helemaal een inkoppertje. De geslaagde aanslagen in Europa vielen aan boord van treinen. Gaan we daar ook bagage controleren? Anale visitatie elke keer als je de intercity pakt?

Terroristen kunnen vrijheid alleen aanvallen; het zijn overheden die het afpakken.

Wij zullen moeten accepteren dat er af en toe mensen doodgaan bij een aanslag, op dezelfde manier dat onze vrijheid van verplaatsing gepaard gaat met bijna duizend verkeersdoden per jaar. Dat halen die terroristen nooit.

UPC en het Brein

Goed nieuws voor klanten van UPC: het bedrijf verstrekt alleen persoonsgegevens aan de Brein als er sprake is van “zorgvuldig administratief onderzoek”. Mensen hoeven dus niet bang te zijn dat hun privacy wordt geschonden zonder dat de provider en de muziekwaakhond in een achterkamertje overleg hebben gepleegd. Tussenkomst van de rechter? Niet nodig, natuurlijk. Wat kan die nu helemaal dat twee bedrijven niet onderling kunnen regelen?

Omdat internetproviders banger zijn voor rechtzaken dan voor weglopende klanten, regelen ze zaken meestal onderling met de belangenvereniging van platenmaatschappijen. Die stuurt een lijstje op met IP-adressen, en de provider stuurt een lijstje met de namen die daar bijhoren terug. Soms met wat gesputter, maar zelden weigert de provider botweg de gegevens te verstrekken zolang Brein geen dwangbevel heeft.

Moeten we vraagtekens zetten bij het “zorgvuldige administratief onderzoek” dat volgens UPC is gedaan? Niet per se, al geeft de reputatie van het bedrijf te denken. Het probleem zit hem in het feit dat een bedrijf vindt dat het zoiets zelf wel kan bepalen. Alsof het de enige eigenaar is van de privacygevoelige informatie van zijn gebruikers.

XS4All, de provider die in de regel wél zorgvuldig omgaat met persoonsgegevens (wat natuurlijk een belangrijk onderdeel is van het corporate image van het bedrijf) is om die reden stinkend duur. Alleen maar omdat het zichzelf en piratenjagers niet boven de wet plaatst. Als een supermarkt die duur is omdat hij zich, in tegenstelling tot de concurrenten, aan de warenwet houdt.

Als Brein kan bewijzen dat een bepaald IP-adres zich schuldig maakt aan piraterij, dan kan het met die bewijzen naar justitie stappen en aangifte doen. Zo hoort het, en met reden: Brein is een belangenvereniging van bedrijven, en hoewel het dolgraag opsporingsbevoegdheid wil, heeft het die godzijdank nog niet. Bedrijven horen niet voor rechter te spelen, zelfs niet als het gaat om gruwelijke misdaden als het verspreiden van MP3’tjes.

Bauhaus is dead

Zo graag had ik ze willen zien, de goden van Bauhaus. Na jaren weer bij elkaar voor een grote tournee, zodat jongetjes zoals ik ze ook eens konden zien. Tijdens hun hoogtijdagen was ik nog te klein om naar concerten te gaan.

In the Guardian had zanger Peter Murphy al duidelijk gemaakt waarom ik zou moeten komen: 'Niet U2 was dè band van de jaren '80, maar wij.'
Een band met zoveel ervaring, zo'n repertoire, zo'n geschiedenis, dat moest wel goed worden. Als ik me niet in de dag had vergist, had ik ze nog kunnen zien ook.

Het bleek achteraf wat tegen te vallen. Guns 'n Roses kwam niet eens opdraven voor hun reünie-concert eerder dit jaar. Volgende week treedt het herenigde Urban Dance Squad op op Lowlands. Ik houd mijn hart vast.

Deprivatisering

Meestal als mensen privatisering terug willen draaien, zijn het eigenlijk helemaal geen mensen maar Sjekkiesrokende Paupers. Dat is jammer, want het geeft de praktijk waarin organisaties staatseigendom worden een ontzettend slechte naam.

Denk je bijvoorbeeld eens in hoe cool het zou zijn als alle studentenverenigingen voor vrouwen eigendom zouden worden van de Nederlandse overheid. Niet alleen levert het een indrukwekkende hoeveelheid onroerend goed: de geluidsoverlast in alle studentensteden zal drastisch afnemen, en het van dikke koor-aarzen vergeven straatbeeld gaat erop vooruit.

De dames kunnen na wat eenvoudige hersenspoeling (gezien hun beschikbaarheid voor ontgroeningen zijn ze er zeer vatbaar voor) verkocht worden aan rijke Arabieren en Chinezen. Na twee weken zijn die erachter dat ze een kat in de zak hebben gekocht, maar dan is het al te laat – koorkutten worden uitsluitend verstrekt met een vliegticket, enkele reis.

Na verloop van tijd zal de markt voor Nederlandse koormeisjes inzakken, maar dat is geen ramp: nadat ze in de hersenspoelingskampen zijn overleden van de honger, kunnen we ze nog gebruiken om akkers mee te bemesten. Er valt, kortom, alleen maar te winnen.

Op de kleintjes letten

Als iemand mij zou vragen hoe vaak Geert Wilders in de media komt, zou ik antwoorden: “Te vaak”. Goed, ik ben geen fan van de man, maar voor iemand die volgens de peilingen tussen de één en zes zetels gaat krijgen, heeft Wilders niet te klagen over exposure. Misschien wordt mijn blik vertroebeld door een overgevoeligheid voor waterstofperoxide, maar ik heb het idee dat de Limburger veel vaker in het nieuws is dan Groen Links en de ChristenUnie, twee partijen die momenteel veel groter zijn dan de PvdV en in de peilingen ongeveer even groot.

Geert Wilders zelf vindt dat hij vaker met zijn kop op televisie zou moeten. De NOS is van plan om alleen de lijsttrekkers van de zes grootste partijen aan bod te laten komen, en dat vindt hij niet eerlijk. En verhip, hij heeft een punt.

De NOS, een publieke voorziening, heeft namelijk zeeën van zendtijd. En wat doet de omroep daarmee? Vijfentachtig journaals per week, twintig uur sport, en drie lullige debatjes.

Natuurlijk moet het aantal deelnemers aan zo’n debat beperkt blijven, en natuurlijk kies je dan voor de lijsttrekkers van de grootste partijen. Maar naast deze Champions League van de politiek kan natuurlijk best tijd worden ingeruimd voor een UEFA-cup, een Eerste Divisie en de zaterdagamateurs.

De topdebatten zijn exclusief, dus op prime time en met niet teveel lijsttrekkers: CDA, VVD, D66 en PvdA. Ze worden voorafgegaan door de subtop, die bestaat uit SP, LPF, Groen Links, ChristenUnie en SGP. ’s Avonds laat is er een uurtje voor de grotere kleintjes: de PvdD, de PvdV, de PNVD, Nieuw Rechts en de partij die Joost Eerdmans ongetwijfeld gaat oprichten. En de nachtprogrammering? NCPN, de Libertarische Partij, de Groenen, Nederland Mobiel, de Ouderenunie, de Partij van de Toekomst, noem maar op. Late opblijvers en thuisgekomen kroegtijgers kunnen kijken hoe obscure politici elkaar verbaal, en bij voorkeur ook zo nu en dan fysiek, in de haren vliegen.

Uren aan politiek entertainment liggen voor het oprapen. Alleen een omroepdirecteur zonder visie zendt liever vijf keer per dag Studio Sport uit.

PvdZ

We hebben een verzoeknummer! Onze vaste lezer Arjen (zie foto) vroeg of we niet wat wilden schrijven over de Partij voor de Zapruders.

Nou, Arjen, eigenlijk niet. Allereerst omdat een partij die in de aanloop van de verkiezingen bijna een maand lang haar site niet update, er zelf weinig vertrouwen in heeft.

Ten tweede omdat hun voornaamste programmapunt (als we een enkele alinea tenminste als programma mogen bestempelen) ballen zuigt.
'Heropening onderzoek 9/11.' De mensen van de PvdZ hebben daar namelijk wat vragen over.

Laten we het, analoog aan de PvdZ-beginselen, puntsgewijs aflopen.
1) De VS, die er maar liefst 600 keer niet in slaagden om Fidel te vermoorden, die geen ziektekostenverzekering voor hun inwoners kunnen regelen en waar de politiek er niet in slaagt om meer stemmen te trekken dan Idols, weten de grootste terroristische aanslag aller tijden te faken? Yeah right.

2) Vervolgens lekt niet één van alle betrokkenen, en krijgen conspiracy theorists alle ruimte? Yeah Right. Er is domweg geen 9/11 samenzwering, lutsers.

3) Maar stel dàt. En stel dat de PvdZ ondanks enige inzet straks wat kamerzetels haalt. En stel ook nog dat ze hun programmapunt erdoor krijgen. Dan moet premier Wouter Bos naar Washington. 'Meneer Bush, in Nederland wonen een paar honderdduizend conspiracy nuts die willen dat u het onderzoek naar 9/11 heropent.'

Oh nee! Onmiddellijk zal samenzweerder Bush, nu zijn spelletje uit is, bekennen. In het eerste onderzoek (450 pagina's text) heeft NWO alles onder het tapijt kunnen vegen, dat lukt ze vast niet nog een keer!

Kortom, als u bij de letters NWO in de vorige zin dacht aan de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek, is dit niet de partij voor u. Als de Arjens langskomen voor een zapruder-handtekening, moet u die natuurlijk wel geven. Hij heeft het al zwaar genoeg

Selectie

Internet is een zegen voor de mensheid. Natuurlijk, omdat mensen hun creativiteit kunnen ontplooien, met elkaar kunnen communiceren, et cetera et cetera. Maar vooral omdat het medium er voor gaat zorgen dat de mensheid er stukken slimmer van gaat worden. Vooral dankzij sites als YouTube en Google Video.

Voordat videosites groot waren, was Internet al een dankbaar platform voor kandidaten voor de Darwin Awards: individuen die de menselijke genenpool een dienst bewijzen door zichzelf eruit te verwijderen. Brandon Vedas (chatnaam ripper) wilde zijn chatbuddies laten zien hoeveel drugs hij wel niet op kon, en kwam best ver. Scott Millett (skOt) pochte in een chatroom dat hij een straatlantaarn uit ging zetten door de draden door te knippen met een tang, waarna hij zichzelf elektrocuteerde. Het ging dus wel, maar mondjesmaat.

Sinds kort kan echter elke flapdrol een filmpje maken en op het Internet zetten. Natuurlijk zijn op de grote videosites jammer genoeg geen filmpjes te zien van mensen die hun eigen stommiteit met hun leven moeten bekopen, maar het is geruststellend om te zien waartoe kneuzen bereid zijn om de nieuwste Internethype te worden. En dankzij Internet gaat het niet meer om kleine, geïsoleerde groepjes stoere eikels die slechts elkaar proberen te imponeren, maar om één grote, wereldwijde community van miljoenen idioten.

Soms zijn dat mensen waar we simpelweg zonder kunnen, maar vaak gaat het zelfs om mensen waarbij iedere dag dat ze leven de kans vergroot dat ze iemand anders om zeep helpen. Videosites versnellen het proces van opschoning van de genenpool door eliminatie van ongewenste artefacten. Wat YouTube en Google Video doen is pure eugenetica.

Maar het vergt wel wat inspanning van het mentaal stabiele deel van de mensheid. Het “kijk eens wat ik kan”-effect werkt optimaal als zoveel mogelijk mensen kijken wat het individu in kwestie kan, en positieve feedback geven zoals “pWnage!!1!” en “u rOxxXx”. Dus ook als je het niet leuk vindt om idioten stomme dingen te zien doen, ga af en toe even langs YouTube. Doe je het niet voor jezelf, doe het dan voor de mensheid.

Boekhouding

Op mijn vijftiende kreeg ik mijn eerste financiële verantwoordelijkheid. Ik mocht boodschappen doen voor het avondeten. Mijn bonnetje mocht ik na afloop inleveren, en dan kreeg ik het geld terug.

Mijn stiefmoeder kende mij, natuurlijk, en liep het bonnetje zorgvuldig af. Van mijn uitgegeven elf gulden kreeg ik de 79 cent voor een blikje cola niet terug.

Dat is eigenlijk altijd zo gebleven in mijn ervaring met boekhouders. Kantoorartikelen gekocht voor de studievereniging? Zonder bonnetje mag je ze niet declareren. Treinkaartje voor je werk kwijtgeraakt? Jammerrrr.

Het rare is dus, dat als het niet meer om kleine bedragen gaat, maar om grote bedragen, de mierenneukende boekhouder nergens meer te vinden is. Veerman en zijn ambtenaren die vliegreisjes declareren, een gedeputeerde die zijn huis-electronica laat pimpen op kosten van de belastingbetaler, Van Oudenallen die zichzelf inhuurt als adviesbureau; mijn stiefmoeder zou er wel raad mee hebben geweten. Ook een Bram Peper, die dan blijkbaar niet fout maar alleen slordig was geweest met zijn bonnetjes, was nooit zo in de problemen gekomen.

Als de boekhouders bij onze overheden nou eens zèlf kritisch de declaraties aflopen, in plaats van dat door de media te laten doen?

Op rapport

Juli 2006. Jeroen Kremers, de Nederlandse bewindvoerder van het Internationaal Monetair Fonds (IMF), zit in zijn kantoor te werken aan een essay over de onafhankelijkheid van zijn organisatie. Dan gaat de telefoon.

“Met Jeroen.”
“Hé Jeroen, met Gerrit. Ik heb net het voorlopige rapport gelezen over de stand van de Nederlandse economie. Ik wilde je even een compliment geven. Puik werk, hoor.”
“Goh, dank je Gerrit. We hebben…”
“Maar ik wil nog wel een paar dingetjes aanstippen. Heb je even?”
“Nou…”
“We zijn het niet helemaal eens met jullie analyse over de hypotheekrenteaftrek.”
“Dat kan.”
“Dus of je dat even zou willen schrappen.”
Het is even stil.
“Schrappen? Waarom zou ik dat doen?”
“Omdat we afschaffing van de hypotheekrente niet zo zien zitten.”
“Ja, maar, wij schrijven onafhankelijke rapporten. Met objectieve analyses, waar jullie dan weer over kunnen debatteren, en zo.”
“Zeker, zeker, dat is precies wat de bedoeling is. Maar dat zou allemaal een stuk makkelijker gaan als in dat rapport wat minder over de hypotheekrente zou staan, en wat meer over, pak hem beet, de verhoging van de pensioenleeftijd.”
“Maar onze conclusie is dat het een goed idee is om de hypotheekrente geleidelijk af te schaffen. En over de pensioengerechtigde leeftijd hebben we niet eens een paragraaf.”
“Oh, mijn stagiair is bijna klaar met die paragraaf. Tien minuten, dan heb je hem op de mail. Als je hem over de paragraaf over de hypotheekrenteaftrek heen plakt, ben je meteen klaar.”
“Ik weet het niet, Gerrit. Is het niet de bedoeling dat wij gewoon opschrijven wat wij vinden, en dat dit soort discussies in de Tweede Kamer worden gevoerd?”
“Ja, dat kan ook, maar dat is meer gedoe en het duurt langer. Wij pakken problemen bij de bron aan.”
“En wat als iemand er achter komt dat jij invloed hebt gehad op de inhoud van het rapport?”
“Wie dan? Die lui van de SP zeker? Die zetten we gewoon weg als een stelletje linkse zeurpieten, die niet weten hoe zaken geregeld worden in de grotemensenwereld. Dat doen we al jaren zo, en het werkt elke keer weer.”

Discriminatie

'Mensen die hun kinderen een naam met een W erin hebben gegeven, zijn niet welkom bij dit bedrijf. Ook hondenbezitters, vechtsporters, abonnees op Telegraaf en mensen die wel eens een sudoku oplossen hoeven niet te reageren.'

Het mag, van Eurocommisaris Vladimir Spidla. Roken valt niet onder het rijtje zaken waarop je niet mag discrimineren. Het is een keuze, en werkgevers mogen mensen die die keuze maken weigeren.

Goede zaak, en een prima uitspraak. Het is jouw bedrijf, en als jij geen rokers, oud-corpsleden of wat dan ook over de vloer wil, is dat je goed recht. Ik rook als een schoorsteen, maar kan hier onmogelijk tegen zijn.

Maar eigenlijk, eigenlijk is het dan gek dat je die andere werknemers wel door je strot geduwd krijgt. Iemand weigeren omdat je de kleur van zijn auto niet mooi vindt is oké, maar iemand weigeren omdat ze zwanger is - wat jou aantoonbaar geld en moeite kost - mag niet.

Er zijn goede redenen om rokers niet als werknemer te willen, maar iemand kan ook goede redenen hebben om geen vrouwen, Marokkanen of Jehova's Getuigen aan te willen nemen. Het is eigenlijk een soort discriminatie.

Meeuwen

Ik heb mij altijd met hand en tand tegen de term verzet, maar als je krant als belangrijkste nieuws op de voorpagina zet dat het vandaag tien jaar geleden is dat Nederland Olympisch kampioen volleybal werd, is het toch wel echt komkommertijd.

Een goed moment, dus, om eens te kankeren op de plaag die mijn toekomstige woonplaats teistert. Meeuwen. Leiden was ooit de uitvalsbasis van Niko Tinbergen, die een Nobelprijs kreeg voor zijn onderzoek naar het gedrag van de kutbeesten. Het kan niet anders of het academiestadje gaat nieuwe ethologische hoogtes bereiken - aan een gebrek aan meeuwen ligt het in elk geval niet.

Enkele duizenden van die dieren cirkelen boven de stad. Ze maken herrie, ze schijten de boel onder, ze vallen soms mensen aan, ze rukken vuilniszakken open en verspreiden de inhoud over de straat, en je mag ze niet eens vergiftigen want ze zijn beschermd.

'Beschermd' betekent niet per se dat het slecht gaat met een soort: alle beesten waar je niet zomaar op mag schieten zijn beschermd. Op welke dieren mag je wel schieten? Kraaien, houtduiven, ratten - beesten die slecht zijn voor de landbouw. Beesten die slecht zijn voor het stadsleven zijn blijkbaar minder erg.

De gemeente Leiden kleutert vanwege de beschermdheid een beetje aan met nestverplaatsingen, maar echt opschieten doet het allemaal niet. Balkenende had gelijk: de maatschappij, dat zijn wij. Waar de overheid faalt, moet de burger actie ondernemen. Gebruik auto's, gebruik gif , neem een kat, een luchtbuks of een roofvogel, doe iets!

Wie een nog slimmere manier weet om van de vliegende ratten af te komen, verdient wat mij betreft een Nobelprijs.

Normaal?

Mag een religieuze school van zijn vrouwelijke leerlingen eisen dat ze rokken dragen? Ja, dat mag, net zoals een islamitische school de meisjes mag verplichten een hoofddoek op te hebben, en een hypothetische atheïstische school zijn leerlingen zou mogen verbieden religieuze symbolen te dragen.

Maar zou de hypothetische atheïstische school van ouders mogen eisen dat ze geen Bijbel in huis hebben? Dat ze niet naar de kerk gaan, nooit bidden en dat ze ook niet stiekem een beetje agnost zijn? Nee, natuurlijk niet. Een school moet zijn plaats kennen. Wat leerlingen en hun ouders in hun vrije tijd doen en vinden, is hun zaak.

En dus mag het Hoornbeeck College in Veenendaal best van zijn leerlingen eisen dat ze zich onder schooltijd aan bepaalde regels houden, maar heeft het geen zeggenschap over hun privéleven. Zo zou het in elk geval moeten zijn. Toch wilde het een leerling weigeren omdat er thuis televisie en Internet is, omdat zijn zus soms broeken draagt en omdat de opvattingen van zijn ouders niet honderd procent overeenstemmen met die van de school.

Vorige week deed ik een poging uit te leggen waarom het begrip van de samenleving voor christelijke argumenten afneemt. Zie hier opnieuw een deel van het antwoord: artikel 23. Dat wetsartikel staat in dienst van een diverse samenleving, waarbinnen mensen een eigen religieuze identiteit kunnen hebben.

Als scholen en ouders bereid zijn binnen de grenzen van het redelijke te blijven, is daar niets mis mee. Maar artikel 23 zou ook gebruikt kunnen worden om van een school een moralistische vesting te maken, waar leerlingen pas worden toegelaten als hun familie is gescreend door de gedachtepolitie. Dat gaat veel te ver, maar blijkbaar zijn er scholen die dat niet willen inzien, en die zich beroepen op de letter van de wet.

En dat is een goede reden om nog eens goed na te denken over die wet, die in de geest best deugt, maar bij verkeerd gebruik kan veranderen in een pro-religieus, ongelijkheid creërend misbaksel.

Stemmen is van ons

Het bedrijf Sdu, dat de stemmachines aan de gemeente Amsterdam heeft geleverd, is boos. De gemeente heeft namelijk informatie verstrekt aan wijvertrouwenstemcomputersniet, nadat die een beroep op de Wet Openbaarheid Bestuur (WOB) had gedaan. Volgens Sdu zit daar gevoelige bedrijfsinformatie tussen.

Het is vreemd dat gegevens over stemcomputers pas openbaar worden nadat iemand een beroep doet op de WOB. Stemmen is een essentieel onderdeel van een democratie, en je zou kunnen zeggen dat iedereen te allen tijde toegang moet kunnen hebben tot informatie over de machines waarmee gestemd wordt. Hoe ze in elkaar zitten, hoe ze werken, wat ze gekost hebben, wie waarvoor verantwoordelijk is, wanneer en waarom.

Als de transparantie van het stemproces eventueel in het geding zou kunnen zijn, hoort een volwassen democratie commerciële belangen te vertrappelen en voor dood achter te laten. Het idee dat Sdu meer recht zou hebben op sommige gegevens dan de kiezer, is te idioot voor woorden. De jammerklacht “Maar onze informatie ligt op straat” kan maar op één manier beantwoord worden: “Ja, dat klopt, en dat hoort zo. Als dat je niet bevalt, dan zoek je maar een andere branche.” Hetzelfde geldt voor Nedap, dat mekkert dat de gemeente Amsterdam ook een offerte van dat bedrijf openbaar heeft gemaakt.

De vraag blijft wie het brein achter de PR van Sdu is. Wijvertrouwenstemcomputersniet.nl kreeg de afgelopen tijd wel wat aandacht in de media, maar erg spetterend was het niet. Dankzij het geklaag van de stemcomputerboer echter, weten de lezers van onder anderen de Kutkrant, de Telegraaf en Geenstijl dat de website bestaat en dat er documenten op te vinden zijn waarvan Sdu niet wil dat ze gelezen worden. Goed, het is geen boeiende lectuur, en de waslijst aan PDF’jes nodigt niet bepaald uit tot lezen, maar het is natuurlijk onmogelijk geworden om de openbaarmaking terug te draaien. Er zijn gegarandeerd mensen die alle documenten hebben gedownload.

En terecht. Eigenlijk zou iedereen die vandaag een halfuurtje over heeft even die PDF’jes moeten downloaden. En bij voorkeur meteen delen met z’n favoriete filesharingprogramma, natuurlijk.