Kraken

Krakers. Vetharige, werkschuwe bijstandstrekkers die niet alleen prinipieel veganistisch eten, maar die ook nog eens denken dat je pas een anarchopunker bent als je dat woord schrijft als veganisties. Extreem links geteisem dat parasiteert op de welvaartsstaat onder het mom van verheven idealen, die zelden meer om het lijf hebben dan narcisties, hedonisties nihilisme met als dat zo uitkomt een vleugje hippie.

Zoiets, in elk geval. De hierboven beschreven categorie mensen bestaat, en is ongetwijfeld ook vertegenwoordigd in kraakpanden. Misschien zelfs licht oververtegenwoordigd.

Lijst Vastgoed ergert zich al jaren aan dat linkse schorem, dat huizen bezet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het nieuwe plan van minister Dekker van VROM, kraken geheel verbieden, zal de partij dan ook als muziek in de oren klinken. Bij de VVD zijn ze blijkbaar van mening dat kraken weinig liberaal is, en erg christelijk is het ook al niet. Ten minste, dat lijkt het CDA te vinden.

Eén woord: antikraak. Als een kraakpand voornamelijk illegalen en criminelen huisvest, zoals CDA’er Jan ten Hoopen beweert, dan moet je voorkomen dat het een kraakpand wordt. Met andere woorden: je moet voorkomen dat er een heel jaar lang helemaal niks mee gedaan wordt. Dat kan al, dat gebeurt al, en er is geen reden om meer maatregelen te nemen.

Liever niet zelfs, want kraken is één van de mooiste vormen van marktregulering die er bestaan. Strikt gesproken is het niet verboden om panden leeg te laten staan teneinde de prijs op te drijven. Maar hoe langer een huis niks staat te doen, hoe groter het risico dat een kudde linkse, ongewassen krakers het in bezit neemt. Voor de gemiddelde vastgoedhandelaar moet dat wel een nachtmerriescenario zijn.

En hoewel we allemaal weten dat vastgoed één van de meest bonafide en gezonde branches in ons land is en voornamelijk bestierd wordt door respectabele zakenlieden als Gerard van As, kan niet uitgesloten worden dat er huisjesmelkers zijn die enkel aan hun eigen portemonnee denken. En in een land met zoveel woningschaarste als het onze, mag de overheid die mensen niet de vrije hand geven.

Comments

Huishoudelijke mededeling: Om onduidelijke redenen vraagt Blogger nu ineens om onze toestemming voordat er comments geplaatst kunnen worden. Ik weet nog niet hoe dat komt en wat ik daaraan kan doen - uiteraard zal ik regelmatig even kijken en zo snel mogelijk al jullie opmerkingen online gooien. Tot die tijd: geen paniek als Blogger zegt dat je commentaar niet geplaatst is. Wij houden u op de hoogte.

Alles kan

Ik ben er nog steeds niet uit of ik de nieuwe campagnes van de Staatsloterij nou geniaal vind, of oerstom. Eerlijk zijn ze in elk geval wel. Voor degenen onder u die nooit op straat komen omdat ons blog u maar blijft boeien: het gaat hier om posters met dromerige mensen. Boven hun hoofd zweeft een gigantisch hoge prijs: “Pakt u die jackpot van € 10 miljoen?”, en dan onderaan, in verschrikkelijk reclamemakerdialect, de pay-off: “Alles kan.”

Misschien zijn het mijn roots in het Oost’n, maar voor mij heeft de term ‘Alles kan’ niet bepaald een heerschende connotatie. “Alles kan: Theekan, koffiekan...”, zo grapten mijn klasgenootjes altijd. Maar er kan nog meer: “IJsselmeer, Veluwemeer..” De boodschap was duidelijk: tussen droom en daad staan natuurwetten in de weg, en statistische bezwaren. Tien miljoen winnen? Het kàn. Maar het gaat mooi niet gebeuren.

Dat weten die mensen van de Staatsloterij natuurlijk ook. Van elk tientje dat u aan staatsloten uitgeeft, gaan zes euro’s terug naar de spelers – de rest wordt verdeeld tussen de Staatsloterij en Gerrit Zalm. Elke maand spelen miljoenen mensen mee, en slecht één van hen krijgt uiteindelijk die jackpot van tien miljoen. Wat de Staatsloterij verkoopt, is dus niet zozeer de kans op grof geld. De kans dat je sterft aan een blikseminslag is ongeveer even groot als de kans op zo’n prijs, en geen hond die elke maand € 13,50 gaat betalen om minder kans op blikseminslag te krijgen.

Wat elke loterij verkoopt is hoop. Dromen. Als ik tien miljoen zou hebben, wat zou ik daar dan wel niet mee kunnen doen? Een reusachtig spaarvarken kopen? En er is een kans: de kans dat ik tien miljoen op mijn rekening krijg als niet meespeel is 0, en de kans dat dat gebeurt als ik wèl meespeel is aanwezig, en dus oneindig veel groter. Mensen winnen zulke prijzen, dus het kan. Sure. Alles kan.

Weekendblog: writer's blog

In onze immer voortdurende strijd om het Utrechtse bloggers te promoten teneinde hun overstap naar RVU te voorkomen, gaan we deze week op bezoek bij Anne-Marie Mineur (37) , beter bekend als Ace. Ze doet iets letterigs en iets journalistieks, dus is het niet verwonderlijk dat er een hóóp op haar site te vinden is. Wat is het toch met vrouwen en schrijven over hun poezen? Maar gelukkig is er ook ruimte voor politiek, opinie, recepten en wat dies meer zij. Ze is net als Iknik lid van de Sjekkiesrokende Paupers, maar laat dat jullie er niet van weerhouden om even langs te gaan!

on-Donners

Vandaag heb ik alle tijd om dit stukje voor u te tikken. Mijn favoriete televisiezenders zijn namelijk uit de lucht gehaald door Donner. Ik moest al wat behelpen, want eerder al mocht Al Manar niet meer via de Nederlandse satelliet naar mijn schotel. Ik heb altijd gedacht dat die Donner niet zoveel voorstelde, maar zijn invloed reikt tot in de ruimte! Niet alleen moet ik dankzij hem voldoen aan de identificatieplicht, ik mag ook al niet meer zelf bepalen naar welke televisieprogramma’s ik kijk.

Okee, ik geef het toe. Ik spreek geen Arabisch, ik had nog nooit van die drie zenders gehoord, en ik heb niet eens een televisie. Als de radicaliserende naffers eens achter hun schotelschimmel vandaan kruipen en wat zonlicht krijgen, is dat helemaal geen ramp.

Mijn bezwaar zit ‘em bij die Donner. Ik wil helemaal niet dat iemand anders bepaalt welke televisieprogramma’s ik mag kijken, en welke boeken ik mag lezen – en ik wil allemaal niet dat hìj degene is die dat bepaalt. De achterliggende gedachte – dat ik door het lezen van on-Donnerse boeken het risico loop te veranderen in een staatsgevaarlijke Hofstadgroeper of neonazi, staat me al helemaal niet aan.

Gelukkig werkt censuur tegenwoordig twee kanten op: zodra we onze eigen url hebben (is al aangevraagd), gaan we Donner’s IP-adres bannen. We krijgen nu al regelmatig bezoek van het Ministerie van Justitie, misschien gooien we ze allemaal wel op één hoop.

Wat zegt u? Dat Piet-Hein alsnog thuis naar onze teksten kan kijken? Tsja, met Internet is wel meer te omzeilen. Zo zullen de ècht radicale naffers gewoon via hun ADSL’etje verder kunnen kijken naar Osama TV. Onze minister van Justitie liet zich daar ook niet door tegenhouden.

Initiatief

De Tweede Kamer is nagenoeg fifty-fifty verdeeld over het plan van Frans Weisglas voor invoering van het burgerinitiatief. Burgers zouden, vindt Weisglas, de mogelijkheid moeten hebben om zelf voorstellen in te dienen bij het parlement. Mits er voldoende handtekeningen zijn ingezameld natuurlijk.

Ik vind het een sympathiek plan van de doorgaans vrij onsympathieke drammer die Weisglas is. Toch gaat het wat mij betreft niet ver genoeg: het probleem van de post-Fortuynistische politiek is niet dat de burger geen invloed heeft op de politieke agenda. Integendeel, het zou af en toe wel wat minder mogen. En toch blijft de burger cynisch, en de overheid zoekende.

Enter: het burgerinitiatief dat dient om wetten af te schieten.

Nadat een wet door de Eerste Kamer is geloodst, hebben de burgers een maand de tijd om een miljoen handtekeningen te verzamelen. Lukt ze dat, dan komt er een referendum waarin de kiezer zich vor of tegen de conceptwet kan uitspreken. Komt meer dan de helft van de kiezers opdraven, dan is de uitslag van de stemming bindend.

Het plan van Weisglas maakt van burgers ideeënbussen. Een controlerend burgerinitiatief maakt van de burger een waakhond, en dwingt beleidsmakers om zich te verantwoorden. Niet tegenover een dualistische regeringspartij die toch wel weer bijdraait als het spannend wordt en niet in algemene bewoordingen als “het land heeft dit nodig”. Maar heel helder: als je vindt dat Nederland beter wordt van je wetsvoorstel, leg dan maar eens uit waarom. Is de meerderheid van de bevolking het niet met je eens, ondanks je verantwoording, dan is er geen enkele reden om de wet toch in te voeren.

Bezwaren tegen dergelijke vormen van burgerinitiatief komen meestal in de vorm van “bestuurders moeten hun werk kunnen doen”. Gelul. Ministers kunnen hun werk prima doen, ze kunnen alleen niet rücksichtlos wetten doorvoeren en machtspolitiek gaan bedrijven als een coalitiepartij hun plannen niet ziet ziten. En als de drempel hoog genoeg is, vragen de burgers echt niet voor elk wissewasje een volksraadpleging aan.

Pechtold

Tegen ons gebruik in wil ik nu even alleen maar een linkje dumpen naar een ander blog. Ik had in de trein een minachtend stuk opgekookt over Alexander 'Ik wist niet dat een schildpad tanden had' Pechtold. Maar de jongens van het onvolprezen Sargasso hebben mij de woorden uit de mond genomen. Voor wie het blog niet kent: aanrader, bijna net zo goed als wij :)

Harige afwijzing

Toen mij zes jaar geleden als eerstejaars verteld werd dat je met een bètaopleiding binnen 'no-time' een baan zou vinden stemde me dat redelijk positief. Toen ik enkele maanden geleden begon met solliciteren, viel dat echter toch zwaar tegen.

Om rond te komen ga je dan toch maar uitzendwerk doen. Saai, meestal eenzijdig werk, maar je moet wat. Zo kon ik afgelopen maand gaan werken in de Primafoonwinkel in het centrum van Utrecht. Ik moest wel eerst op gesprek komen (jaja, voor een verkoperbaantje) en werd uiteindelijk afgewezen om het feit dat ik ‘te harig’ was. In normaal Nederlands: ik had een sik en bakkenbaarden en dat vond men niet representatief. Het zou de klanten bang maken. Zou ik het allemaal afscheren mocht ik wel komen werken (hele 6 weken).

Vorige week toch maar eens het meldpunt discriminatie gebeld of dit een legitime reden was om iemand af te wijzen. Men was bijzonder geïnteresseerd in mijn verhaal en het klonk eigenlijk of men meestal niet al te veel te doen had. Ik zou teruggebeld worden. Dit geschiedde gisteren.

Het verlossende antwoord was: een vraag. Heeft u uw bakkenbaarden om religieuze redenen? Omdat ik geen beharing van religieuze aard had, was het onmogelijk een klacht in te dienen tegen de onwetende Primafoonmanager.

Toch blijf ik met de vraag zitten hoe dit kan? Niemand heeft mij ooit gevraagd waarom ik een bakkenbaard heb? Kennelijk heb je meer kansen op de arbeidsmarkt als je religieus bent...

Voor de geïnteresseerden: ik heb vandaag mijn handtekening onder een jaarcontract gezet, en niet eens als winkelmedewerker!

Smeltkroes

Ik heb ze zelf niet bewust mee mogen maken, maar de jaren zeventig en de eerste helft van de jaren tachtig moeten boeiende tijden zijn geweest. Hans Wiegel was nog het boegbeeld van de VVD, er werd heftig gedebatteerd over kruisraketten en D66 duikelde van zeventien naar zes zetels. En onze allochtone medelanders in “smeltkroes Amsterdam” werden nog gewoon doodgeknuffeld, want iedereen was multiculti. De toekomst was een wereld vol koffiebruine smeltkroeskindertjes met prachtig smeltkroeshaar.

Ik ben gek op metaforen. In een smeltkroes wordt van twee of meer metalen een nieuw, homogeen materiaal gemaakt. Onder extreme hitte welteverstaan, want bestaande verbindingen verbreken en nieuwe vormen lukt alleen met van buitenaf opgelegd grof geweld. Het is eigenlijk een wonder dat zo’n gebrekkige metafoor zo lang heeft standgehouden.

Op de redactie van de Kutkrant wordt de term zelfs nog gebezigd. Het artikel van Stieven Ramdharie ademt een aartsconservatief socialisme uit van het soort waar de Sjekkiesrokende Paupers nog een puntje aan kunnen zuigen.

De journalist heeft zijn geitenwollensokken uit het vet gehaald, en presenteert een selectie van interviews met mensen die zeggen wat in zijn straatje past. Dit alles naar aanleiding van het niet bestaande plan van minister Verdonk om mensen te verplichten op straat Nederlands te spreken. “Surinaams heeft gewoon meer sjeu”, citeert Ramdharie een passagier van een Amsterdamse tram.

Sjeu, schmeu. Als je Nederlands beheerst, en dat zou moeten als je Nederlander bent, is het onbeschoft om in het openbaar in een andere taal te praten. Of het verboden moet worden is vraag twee. Of eigenlijk ook niet, want niemand is van plan om het te verbieden. Feit blijft dat er een plek is waar je je lol op kunt als je Surinaams zo’n sjeuiige taal vindt, en de Amsterdamse lijn 3 komt er niet. Of eigenlijk ook wel.

Zie je wat je gedaan hebt, beste Stieven? Je dwingt mij, een sympathisant van de Sjekkiesrokende Paupers, om de Kutkrant rechts in te halen. Omdat je linkerspatbord langs de vangrail schraapt, omdat je alleen maar in je binnenspiegel kijkt, maar vooral omdat je achteruit rijdt. Op weg naar de jaren zeventig.

Stem weizer!

Ik ben dol op stemwijzers. Net zoals pubermeisjes vol belangstelling de zelftest in hun tienerblaadje invullen (“Welk type pijpsletje ben jij?”), klik ik enthousiast de vakjes aan. Zo enthousiast ben ik, dat ik vannacht al even ben gaan kijken, terwijl woensdag de stemwijzer voor Utrecht pas online komt.

Bij gebrek aan Utrecht koos ik voor Wageningen. Dichtbij, ook een universiteit, vast gedeelde problematiek, dacht ik zo. En inderdaad: coffeeshops, preventief fouilleren, meer woningen of meer bedrijven? Alle complexe kwesties gereduceerd tot een simpel ja of nee. Net zo makkelijk als het eindoordeel van zo’n tienertest (“Je bent type 2: de doorslikslet. Jij houdt van sperma en zou het het liefst in literpakken bij de supermarkt kopen.”)

Maar toen! Stelling 3: “Alle collegeonderhandelingen dienen openbaar te zijn, behalve als ze over personen gaan.” Paniek! Als ik het oneens ben, steun ik dan een partij die vindt dat collegeonderhandelingen ook openbaar moeten zijn als ze over personen gaan, of een partij die vindt dat collegeonderhandelingen juist niet openbaar horen te zijn? Maakt nogal uit...

Stelling 10: “Sportverenigingen die goed presteren, moeten meer geld krijgen” Van de gemeente Wageningen? Je zou verwachten dat de sponsors en extra leden zich vanzelf wel melden als de club goed scoort. Of bedoel je dat de vereniging goed presteert in termen van sociale cohesie, jongeren van de straat houden en af en toe een beetje bewegen? Waarom zèg je dat dan niet duidelijk in je vraag?

Stelling 11: “Privatisering van het Theater Junushoff moet mogelijk zijn.” Willen ze dat zelf dan? Kan ik niets van vinden op hun website, en geloof ik geen reet van. Theater slurpt nog veel liever uit de subsidiekraan dan popmuziek. Bedoelt u niet gewoon “We gaan het Junushoff privatiseren”? Waarom zegt u dat dan niet?

Twijfel! Vragen! Onzekerheid! En dit is nog maar Wageningen – straks komen er ook zulke brak geformuleerde vragen over mijn geliefde Utrecht. Met alle gevolgen van dien. Hele volkstammen van nauwelijks in de politiek geïnteresseerde mensen laten hun uiteindelijke stem afhangen van dit soort kulsites. De tienermeisjes met hun quiz kunnen wat giebelen en besluiten om hun vriendje wat vaker de lippendienst te bewijzen, maar ik zit straks vier jaar met die gemeenteraad opgescheept. Mensen moeten gewoon zèlf zich verdiepen in politiek, en zèlf tot hun eigen oordeel komen.

Kan ik in Utrecht trouwens op de Stadspartij Wageningen stemmen?

Ondernemerscabaret

Het nieuwe jaar is een maand verder en mijn nieuwjaarsrecepties zitten erop. Voor mijn werk bezocht ik er drie (van de tien). Hoewel ik het vaak merk, blijf ik me verbazen over de verschillen tussen de provincies. In Heiloo gaan de mensen meteen de dansvloer op, trotseren stier Herman (rodeo) en gooien darts. Dit alles in een uitbundig met ballonnen versierde zaal. Voor een gesprek staat de muziek te hard. In Zuid-Holland bewust een band van het conservatorium. De eisen aan eten en bediening zijn hoog; het moet vooral stijlvol zijn. In Assen kwamen de ondernemers bijeen in sport- en evenementencentrum De Smelt. Niet toevallig, want dit centrum is gebouwd door de spreker: Henny van der Most. Van der Most is nogal omstreden. Nu weer in het nieuws door de verkoop van met asbest vervuilde grond aan de gemeente Hardenberg. Een schooier met een betalingsmoraal van lik mijn vestje, zeggen sommigen. En naar hem willen die nuchtere Noorderlingen luisteren, die altijd een inhoudelijk sterke nieuwjaarsreceptie hebben?

Van der Most noemt zichzelf een beunhaas. Zonder afgemaakte schoolopleiding (hij deed twee jaar LTS) klom hij op van ijzerhandelaar tot eigenaar van achttien recreatiebedrijven met 200.000 medewerkers. Zijn verhaal laat zien dat hij telkens kansen greep en zich daarbij niet liet weerhouden door bureaucratische of financiële belemmeringen. Zoals hij zelf zegt: “Bezit is het einde van het vermaak.” Of: “Tegen de tijd dat de gemeente de vergunning had geregeld, was ik klaar met bouwen”.

Zijn eerste ‘onderneming’ was een luxe zwembad in zijn tuin. Al snel kwam de hele buurt langs. De gemeente sloot het zwembad, maar Van der Most had zijn talent ontdekt. In een failliete textielfabriek bouwde hij vrijetijdscentrum De Bonte Wever. De bouw kostte uiteindelijk geen acht, maar 45 miljoen gulden. “Ik kreeg steeds meer fantasie.” Op een veiling in ziekenhuis Almelo ging hij een vaatwasmachine kopen. Twee dagen later was het hele pand van hem en begon hij er een hotel van te maken. Inmiddels is de bezetting 98 procent. Zijn verklaring: “Als je succes wilt hebben, moet je het anders doen. Je moet zelf iets bedenken, niet de concurrentie na-apen.”

Zie ook de watertoren in Nieuwleusen. Voor tuinen kreeg hij toestemming. Niet voor golfbanen. Dus worden het golftuinen. Je kunt zeggen wat je wilt, maar het getuigt van doorzettingsvermogen om vijftien jaar lang met die bouw bezig te zijn. Van der Most weet wat hij wil. Bijna absurd voorval: de overheid wilde geen evenementenhal in Hardenberg omdat er geen station was. Van der Most: “Dan bouw ik er toch een station bij”. Dat er uiteindelijk nooit is gekomen, maar goed. Telkens weer slaagt hij erin iets unieks te verzinnen, zijn zin door te drijven en grote bezoekersaantallen te realiseren.

Ik had er een cabaretvoorstelling voor afgezegd. Ik kreeg er cabaret voor terug. Maar wat zou ik graag willen dat er meer van die creatieve figuren in Nederland rondliepen!

Poen voor Pop (II)

Is het schrijven van blogjes een kunstvorm? Daar kun je over twisten. Is het een baan? Het antwoord op die vraag is makkelijk: alleen als je ervan kunt leven. Ik parafraseer: “Wanneer je een carrière wilt in het bloggen zul je, net als in andere genres, dag en nacht blogger moeten zijn en hiervoor alles opzij moeten zetten. Hoe meer je van semi-professioneel naar professioneel gaat, hoe meer de noodzaak van bijverdiensten gaat knellen. Veel bloggers zien dit ook als een onderdeel van het artiestenleven. Maar voor de meesten is het een situatie die niet te lang moet of kan duren; zij haken dan af.”

Na deze zin komt vervolgens een heel verhaal waarin staat dat bloggers meer overheidssteun moeten krijgen. Onzin? Ada Gerkens van de Sjekkiesrokende Paupers meent het bloedserieus, alleen heeft zij het over ‘popmuzikanten’ in plaats van bloggers. Popmuziek is belangrijk voor onze cultuur, en daarom moet er meer geld heen, aldus Gerkens.

Ik heb in een eerdere post al eens uitgelegd dat het plan van Gerkens stom in elkaar zit, en dat dat geld anders besteed moet worden. Over anderhalve week komt haar nota in de Tweede Kamer, alwaar hij hopelijk gruwelijk afgeschoten zal worden.

Nederlandse podia als Ekko, Doornroosje en De Melkweg kunnen zonder subsidie niet blijven bestaan. Velen van hen worden nu al door bezuigingsdrift met sluiten bedreigd. Dat zou erger zijn voor de Nederlandse popmuziek dan het moeten missen van een fondsje met ambtenaren.
Zulke podia bieden bandjes kans op doorbraak, als ze maar goed genoeg zijn. Voorbeeld waar ik zelf bij was: Zzz kreeg haar eerste platencontract nadat ze in Ekko voorprogramma mochten zijn. Doen het nu hartstikke leuk in binnen- en buitenland.

En als je iets maakt waar te weinig mensen naar willen luisteren of kijken? Waarom zou je dan subsidie verdienen? Je hobby blijft gewoon je hobby en moet je ernaast blijven werken. Dat doen Iknik en ik ook. Uiteraard blijf ik hopen dat deze site ooit zoveel geld op gaat leveren dat wij ervan kunnen leven. Adverteerders en subsidiegevers kunnen zich melden via ikniks.blog@lycos.nl

Advies

Als minister Brinkhorst zijn zin krijgt, wordt de laatste fase van de privatisering van de energiemarkt binnenkort in gang gezet. Het elektriciteitsnet blijft in publieke handen, en de stroomboeren worden commercieel. De energiebedrijven zelf zien natuurlijk liever dat ook het netwerk vermarkt wordt, zodat ze concurrenten van hun stukje netwerk af kunnen pesten.

Daarom hebben ze adviesbureau IMSA in de arm genomen. Het bedrijf, geleid door Wouter van Dieren, publiceerde vorig jaar een manifest, noemt zichzelf onafhankelijk en krijgt van de vier grote energiebedrijven (Essent, Nuon, ENECO en Delta) een bonus van 1,7 miljoen euro als de splitsing van stroombedrijven en netwerk niet doorgaat. Dat is een dubbeltje per Nederlander.

Wat in het manifest staat, laat zich raden. Waarschijnlijk zoiets als dit: “Splitsing [van stroomnet en leveranciers] is een dure operatie”. Dit schrijft Van Dieren in oktober 2005 in het NRC, en ook:”Hoge energieprijzen (…) zijn een zegen voor duurzaamheid.”

Vandaag zegt Van Dieren in diezelfde krant dat zijn mening niet te koop is. In het contract tussen IMSA en de energiebedrijven staat weliswaar dat er geen resultaten gepubliceerd mogen worden die bij de financiers niet in goede aarde vallen, maar dat schijnt er allemaal bij te horen. En het dubbeltje van Van Dieren? Dat is een “investeringsbonus”.

Dat IMSA hoereert voor grote energiebedrijven moet het zelf weten. Dat het ondanks de overduidelijke belangenverstrengeling doodleuk beweert dat er niets aan de hand is, is een belediging voor de intelligentie van de burger, maar zo doorzichtig dat het ook wel weer een beetje lachwekkend is. En dat, in het geval dat de splitsing niet door zou gaan, alle Nederlanders tien eurocent moeten lappen om Van Dieren te belonen voor het feit dat de prijs van hun stroom kunstmatig hoog gehouden wordt is zo schunnig dat het eigenlijk wel weer het soort kutstreek is waar je om kunt lachen.

Maar dat de vier stroomboeren hun lobbyist niet hebben gezocht middels een advertentie of open sollicitatie, dat vind ik echt een rotstreek: ik zou het voor de helft van het geld hebben gedaan.

Weekendblog: Momoniek

Vorige week hadden we mail van RTV Utrecht. Of we gratis op hun site wilden gaan bloggen.
Wat voor iemand gaat dat doen?, vroeg ik me af. Iemand die te weinig bezoekers op zijn eigen site krijgt. Vandaar dus deze wekelijkse rubriek waarin we een Utrechtse blogger in de spotlights zetten. Vandaag gaat de eer naar Momoniek, die hier ook af en toe komt buurten.

Zij houdt echt een levenslog bij: niet van die verheven pretenties en pseudo-intellectuele opvattinkjes als u hier vindt, maar gewoon haar dagelijkse beslommeringen en genoegens, niet zelden met een duidelijke link naar het Utrechtse, vandaar dat we haar even linken.

Niet vergeten in de comments te zeggen dat ze weg moet blijven bij RTVU!


Suggesties voor het weekendblog kunt u kwijt bij ikniks.blog@lycos.com of in de comments. Mede-bloggers die dit idee willen jatten worden daarin natuurlijk aangemoedigd.

Meer!

Vandaag krijgen jullie twee columns voor de prijs van een, om al die mensen te belonen die meerdere keren per dag komen - tegen beter weten in. Mijn commentaar in de Mare van deze week.

Studenten willen altijd méér. Meer geld, meer woonruimte, meer aandacht, meer begrip voor het feit dat ze gisteren tot vier uur in de kroeg hingen. De gevestigde orde is zelf ook student geweest, en kiest er bijna altijd voor de studenteneisen simpelweg te negeren. Terecht, meestal.

Maar als studenten vragen om meer wiskunde, dan is er iets aan de hand. De hardste bètastudies bevatten namelijk nu al veel meer wiskunde dan een gewone sterveling lief is, dus studenten die hard gaan op algebra, formules en modellen zouden hun lol op moeten kunnen. Het tegendeel is waar: vanwege de slechte aansluiting tussen de wiskunde van de middelbare school en die op de universiteit is er juist geen lol aan, en haken veel studenten af.

De open brief van de Nederlandse studenten, onder leiding van De Leidsche Flesch krijgt van wiskundigen dan ook niets dan sympathie. De uit het studiehuis afkomstige studenten hebben inderdaad te weinig bagage, klinkt het bij de verschillende exacte studies. Flink schrappen in het aantal uren wiskunde, terwijl de studenten nu al tekort komen, past niet bij het Nederlandse streven om een kenniseconomie te worden. De aansluitingsproblemen zullen in de toekomst alleen maar erger worden.
Alleen wordt de schuld voor de huidige problemen bij het overstappen van middelbare school naar universiteit wel erg makkelijk bij de onderwijsvernieuwingen gelegd. De universiteiten lijken te weinig besef te hebben gehad dat er een nieuwe lading leerlingen met een andere opleiding aankwam. Ook gaan de klagende bèta’s voorbij dat de wiskunde nieuwe stijl veel toegankelijker is geworden voor die leerlingen die van nature minder affiniteit met de ‘taal der exacte wetenschap’ hebben.Feit is dat het probleem alleen speelt bij een kleine groep studenten: degenen die een écht exacte studie hebben gekozen. Bij psychologie en geneeskunde – waar wiskunde toch ook een vereiste is – speelt de problematiek veel minder.

Wat ligt er dan meer voor de hand dan het invoeren van een nieuw vak? Een extra dosis wiskunde, waarbij de vaardigheden die nog wel in het oude Wiskunde B zaten, onderwezen en geoefend worden. Daar wordt al aan gewerkt: het vak gaat Wiskunde D het heten. Dit voorjaar beginnen de eerste proeflessen al.Voor de universiteiten is hier een mooie rol weggelegd: om te beginnen zullen ze op hun aanstaande studenten moeten overbrengen dat die extra wiskunde op de universiteit straks broodnodig is voor wie een bètastudie wil doen. Het zal voorlopig namelijk niet mogelijk zijn het vak verplicht te stellen.

Daarnaast kunnen ze scoren door actief mee te helpen aan het onderwijs. Slechts een piepklein gedeelte (minder dan tien procent) van alle scholieren gaat informatica, techniek, wis-, schei- of natuurkunde studeren. Scholen zullen hun kleine wiskunde D-klasjes waarschijnlijk moeten bundelen, en dat vereist samenwerken en netwerken. Universiteiten zouden een organiserende rol in die netwerken moeten spelen, en bij moeten dragen aan de invulling van de lessen.

Overigens is het niet alleen met de wiskunde droevig gesteld in Nederland. Op www.lievemaria.nl staan inmiddels tientallen steunbetuigingen van studenten, Kamerleden, wiskundeleraren en professoren. Opvallend is dat slechts een enkeling daarvan een reactie zonder spel- of taalfouten heeft geschreven.

Dagboek van een persvoorlichter, deel II

Lief dagboek,

Mijn weekend was weer veel te kort – slechts vier dagen. Ik blijk een voicemail te hebben, ontdekte ik vandaag. Hij stond vol met journalisten die vroegen of ik ze wilde terugbellen. Amateurs! Die overbodige functie heb ik maar snel uitgeschakeld.

Vandaag werd ik gebeld door een journalist die voor één of andere reportage een foto in een van onze filialen wilde nemen. Uiteraard mogen onze filiaalmanagers daar niet zelf over beslissen, die verantwoordelijkheid kunnen ze niet aan. Ik heb hem uitgelegd dat ons beleid heel eenvoudig is: wie een foto wil nemen van de linkerkant van onze winkel, moet toestemming vragen aan meneer Pietersen. De rechterkant van de winkel valt onder meneer Jansen, en de kassa’s onder mevrouw De Vries. Dit leek hij erg vreemd te vinden.
Na een korte aarzeling vroeg hij of hij dan meneer Jansen kon spreken. Ik heb hem doorgeschakeld naar het zoontje van meneer Jansen – kan die ook eens lachen.

Ik hoorde van de baas dat we dit weekend in het nieuws zijn geweest met onze organisatie. Iets dat hier al tijden aan de gang is, is volgens die kutjournalisten blijkbaar nieuwswaardig. Of ik dat niet doorhad, en waarom ik er niet vorige week al een persbericht over had geschreven. Natuurlijk had ik dat door – ik heb niet voor niets de School voor Journalistiek doorlopen met een dikke zes als eindcijfer! Ik vind het echter al erg genoeg dat journalisten op ons af komen zonder dat ik persberichten stuur.

Oeps, het is alweer lunchtijd! Alles wat ik nu nog schrijf gaat van de schamele twee uur die ik daarvoor heb af, dus ik schrijf een andere keer verder.

Straf

Joepie de poepie. Als ons kabinet besluit geen soldaten naar Uruzgan uit te zenden, worden we niet gestraft door de Amerikanen. NAVO-opperhoofd Jaap de Hoop S. zal in dat geval aan andere landen vragen of ze er toevallig wat voor voelen hun zonen en dochters te laten sneuvelen in een ver land.

In ruil voor deze coulantie zou Nederland kunnen beloven Amerikaanse rechercheurs de vrije hand te geven bij het opsporen van criminelen. Zodat de drugsautoriteit uit de VS zonder toestemming van wie dan ook illegale activiteiten kunnen ontplooien op ons grondgebied, zonder dat minister Donner achteraf “om opheldering moet vragen”. Die heeft hij overigens nog niet gekregen, want van de Amerikaanse wet mag dat pas als de strafzaak is afgerond. En de Amerikaanse wet, die hebben wij natuurlijk maar te respecteren.

Zo zullen Nederlandse soldaten in Uruzgan ook moeten respecteren dat hun Amerikaanse collega’s wel eens langs zouden kunnen komen als hun missie dat vereist. Een interessante vraag is natuurlijk of onze soldaten de hunne kunnen aangeven bij het internationale strafhof als ze toevallig getuige zijn van een Abu-Ghraibje. En of de hunne komen helpen als wij weer eens met een Srebrenicaatje zitten. Als de Nederlandse regering z’n uitgezonden soldaten net zo goed beschermt als z’n overzeese burgers, zou ik er niet teveel op rekenen.

Zo gaan er geruchten dat de militaire inlichtingendienst, de MIVD, helemaal niet onverdeeld enthousiast is over een missie naar Uruzgan. Minister Kamp wil dat rapport eigenlijk niet openbaar maken, want het is tenslotte geheim. En buitenlandse inlichtingendiensten houden er niet van als hun geheime informatie zomaar ter inzage wordt gegeven aan volksvertegenwoordigers.

Je kunt je afvragen waarom dat soort rapporten überhaupt worden geschreven, als het er vervolgens toch op neer komt dat we ministers op hun blauwe ogen moeten geloven. Verzin dan gewoon iets over massavernietigingswapens. Dat is veel goedkoper, en de Amerikanen zullen er geen bezwaar tegen hebben. Die zullen hooguit tevreden constateren dat hun interpretatie van democratie zich over de wereld verspreidt.

Kutwijven!

Het is ook nooit goed of het deugt niet. Zijn al die vrouwen eindelijk aan het werk, poepen ze weer te weinig kinderen uit. Er is ook altijd wat met die kutwijven. Ik heb een eenvoudig spelletje voor u: welke twee voor de hand liggende woorden ontbreken in het zojuist belinkt nieuwsbericht?

Als het een anti-feministische rechtse zak als ik al opvalt dat de woorden 'vader' en 'mannen' hier ontbreken, zit Nederland toch nog ietsje vaster dan ik dacht. Toen Femke Halsema kindertjes begon te werpen, moest ze zich daarvoor verantwoorden, terwijl het van JP en Zalm heel normaal wordt gevonden dat zij een tyfusdrukken baan hebben naast hun vaderschap. Als iemand zegt dat 'vrouwen het krijgen van kinderen niet te combineren vinden met een baan' is de onuitgesproken aanname dat manlief er geen seconde over peinst om af en toe te huismannen.

Er wordt in de discussie over werk en zorg veel geblaat over kinderopvang en de mogelijkheid tot parttime werken, en wat ik daar nooit in hoor zeggen is dat het voor veel mensen domweg niet te betalen is om van één inkomen een huis in de grote stad èn een partner èn een kind te onderhouden. Ook hoor ik te weinig begrip voor de werkgevers, die blijkbaar maar op moeten draaien voor de kinderwens van hun personeel. Ik heb al helemaal niemand horen roepen dat kinderen op woensdagmiddag ook gewoon naar school moeten. Wat is er zo vanzelfsprekend aan die vrije woensdagmiddagen waar ouders - en dus werknemers ook - zo mee in hun maag zitten?

Er moeten kindertjes bijgemaakt worden, zegt men, omdat we anders onze vergrijzende samenleving niet meer kunnen betalen. Kul. Nederland zou er juist verschrikkelijk op vooruit gaan met een paar miljoen inwoners meer, maar dan moeten we wel de tering naar de nering zetten. Ik stel voor:

- Herinvoering van de 40-urige werkweek voor mensen zonder gezin. Als je die carrière belangrijker vond, zul je godverdomme werken ook.
- Afschaffing van de VUT. Had allang gebeurd moeten zijn.
- Afschaffing van het verplichte pensioen bij 65 jaar. De 65-plussers van nu zijn veel fitter en gezonder dan die van dertig jaar geleden. Zij kunnen (en willen!) vaak best langer doorwerken, en juist zij kunnen intellectueel kapitaal en ervaring overbrengen op jongere mensen - we gingen toch een kenniseconomie worden?

Daarnaast wil ik het eens gaan hebben over et bespreekbaarder maken van een gekozen levenseinde. De kosten van de vergrijzing zouden namelijk best wel eens mee kunnen vallen. Met name de babyboomers en de generaties na hen zijn niet meer opgegroeid met een moraal waarvan je moet leven tot het bittere einde. Als de lol er ècht af is, kunnen zij ervoor kiezen om uit het leven te stappen. We gaan zeker NIET de pil van Drion marketen omdat dat zo goedkoop is voor de samenleving! Maar voor iemand die het wel welletjes vindt en niet nog twintig jaar ziek en verrot achter de geraniums wil hangen, moet die pil er gewoon zijn. Ik kom hier in een volgende column nog eens op terug.

Hard gaan!

Hmmm. Maandagmiddag, druk, weinig inspiratie. Wie zullen we vandaag eens aanvallen? D66 maar, voor de verandering?


Het klinkt als een koopje: voor drie tientjes per jaar kun je je bij het Zweedse Bisso verzekeren tegen boetes voor te hard rijden. In Zweden mag dat, en dankzij de Europese regelgeving mag het dùs ook in Nederland. Ik zal het u alvast verklappen: het valt tegen. Wie de kleine lettertjes (nu nog alleen in het Zweeds) doorspit, zal merken dat de Zweden hier helemaal geen geld aan het wegsmijten zijn. Daar zijn verzekeraars veel te goede rekenaars voor.

Dat inzicht weerhield diverse Nederlanders er niet van om toch te piepen. Donner en PvdA-kamerlid Aleid Wolfsen stelden voor snelheidsduivels voortaan celstraffen op te leggen, omdat die niet afgekocht konden worden. Uiteraard zonder die kleine lettertjes gelezen te hebben, waarin onder andere staat dat bij snelheidsoverschrijdingen met meer dan 30 kilometer per uur niet wordt uitbetaald. D66’er Boris van der Ham riep dat “het niet zo kan zijn dat mensen met een dikkere portemonnee op zo'n manier onder boetes uitkomen.”

Allereerst: vette pech voor de mensen in Den Haag. Mede dankzij hen hebben we jarenlang de ene naar de andere Europese maatregel en wet door de strot geduwd gekregen, en nu is er eens iets waar burgers blij van worden, en daar kunnen jullie mooi niks tegen doen.

Wat Boris betreft (ik heb ooit nog eens op hem gestemd, godbetert): mensen met een dikke portemonnee hoeven helemaal niet onder boetes uit te komen. Die kunnen ze namelijk gewoon betalen. Als ik 79 rijd in de bebouwde kom – verzekerbaar! – krijg ik daar een boete voor van 161 euro. Voor mij een flink bedrag, voor Boris van der Ham al een stuk minder. Als Boris vindt dat dikke portemonnees niet mogen sjezen, waarom heeft hij dan nooit voor inkomensafhankelijke boetes gepleit?

Olifant

Elephant van Gus van Sant is een film over een schietpartij op een high-school. De school wordt niet met naam genoemd, maar Elephant gaat natuurlijk over de schietpartij op Columbine High.

Een oosterse parabel zegt dat vier blinden die bij een olifant gezet worden en eraan mogen voelen, nooit tot een conclusie kunnen komen over de aard van het beest. Elephant borduurt voort op die parabel. Het resultaat is een film die vooral geen uitspraken doet over de motieven, of überhaupt het karakter, van de daders.

Het woord parabel alleen al klinkt als iets ontzettend intelligents, maar dit specifieke voorbeeld is kul: als vier blinden die een half uur aan olifant mogen voelen naderhand geen enkele conclusie kunnen trekken, hebben ze niet alleen een visuele handicap. Ze kunnen in een heleboel zinnige uitspraken doen over hetgeen ze bevoeld hebben, of ze nu vaststellen dat het een olifant is of niet. Om dezelfde reden is het onnodig en jammer dat de film Elephant zich zo ontzettend op de vlakte houdt.

Misschien ga ik met de verkeerde mensen om, maar ik kan niet zeggen dat de schutters van Columbine High me volkomen buitenaards voorkomen. Het lijken me pubers die aan uzi’s konden komen voordat ze hun teenage angst waren ontgroeid. Niet meer dan dat, en zeker niet iets dat om oosterse parabels vraagt.

Het NRC meldde gisteren dat nieuw onderzoek aantoont dat gewelddadige computerspelletjes afstompen. Mensen die zich vaak bezighouden met dergelijke games, zouden minder gevoelig worden voor geweld.

Wie weet is het waar, maar ik vraag me af of afstomping altijd slecht is. Zouden de schutters van Columbine wel tot hun daad zijn overgegaan als ze geweld maar zozo hadden gevonden? Was het bloedbad niet een ultieme daad tegen de oppervlakkigheid en domheid die een gezonde, door zichzelf geobsedeerde puber overal om zich heen ziet? En hoe ultiem is zo’n daad eigenlijk nog als je zo vaak games speelt dat geweld gewoontjes is?

Misschien is afstomping voor sommige mensen wel het enige alternatief voor verheerlijking. Hoeveel zelfmoordterroristen zouden in hun jeugd eigenlijk Doom hebben gespeeld?

Weekendblog: Kijkes

In de vorige post kondigde ik aan dat we - tegen Ikniks principes in - gaan linken naar andere blogs uit deze zonovergoten provincie in het midden des lands.

Wie kunnen beter als eerste aanprijzen dan onze eigen nieuwste aanwinst: Kevin?
Zijn website, http://kijkes.blogspot.com/, is vooral een fotolog. Hieruit blijkt dat hij niet alleen een scherpe pen heeft (zoals u hier kunt lezen), maar ook een scherp oog. Hoewel de foto's overal vandaan komen, zien we wel in één oogopslag dat Kevin een echte Utrechter is geworden: hij heeft het over De Neude ipv Het Neude, zoals de provincialen.
Onze bloedeigen Kevin is dus één van de "burgerjournalisten, die met enige regelmaat interessante stukjes kunnen schrijven over het reilen en zeilen in hun buurt, branche, gemeente of regio", zoals Petra Janssen dat noemt.

Als hij overloopt naar de plaatselijke RTV zullen we in elk geval geen linkje plaatsen.

Niet beroemd...

From: Petra.Janssen@rtvutrecht.nl
To: Ons
Re: RTV Utrecht zoekt burgerjournalisten!

Beste heer Braun,
ik spreek u aan als actieve en betrokken inwoner van de provincie Utrecht, niet als journalist.Het is de bedoeling dat bloggende burgers, op vrijwillige basis, onderwerpen aandragen die belangrijk zijn in hun eigen wijk, buurt of gemeente. Dat kunnen onderwerpen zijn die op de politieke agenda van de verschillende partijen staan, of juist thema's die daarop ontbreken. De verplaatsing van een bushalte, veranderende openingstijden van het politiebureau, maar ook uitspraken van gemeenteraadsleden; alles kan op de groepslog besproken en bediscussieerd worden. We verwachten dat deelnemers (bijna) dagelijks de site bezoeken, een bijdrage plaatsen of reageren op anderen. Onderwerpen die sterk blijken te leven onder de deelnemers, kunnen worden opgepikt voor verdere behandeling op televisie of radio. Aan het einde van deze maand willen we beginnen. Als u wilt, houd ik u de hoogte!"

Vriendelijke groet,


Over mijn antwoord ga ik nog even herkauwen, maar de strekking ervan staat al vast. Waarom zou ik gratis content aanleveren voor de site als mevrouw Janssen daarvoor betaald wordt? Na alle tijd, geld en moeite die we in onze eigen site hebben gestoken?
Aan de andere kant: de Kutkrant runt nu ook een project waarbij niet betaalde lezers stukjes schrijven, en het moet gezegd: die mensen krijgen meer bezoekers dan wij. Denk ik: ik kan de cijfers niet vinden. Meteen de eerste post waar ik op klikte was van iemand die door de redactie was gecensureerd, trouwens...

Als je al geen eigen blog hàd, kun je natuurlijk net zo goed gaan bloggen bij RTV Utrecht als bij Blogspot. Maar als je overstapt, kan daar geen enkele andere reden voor zijn dan aandachtsgeilheid, eventueel aangebracht door een tekort aan bezoekers. Wij gaan daar het volgende aan doen: elk weekend zetten we tenminste één Utrechtse blogger in de spotlights.
De Utrechters onder u kunnen even rondkijken, reageren en zich betrokken voelen bij hun provincie. Of niet, natuurlijk. Linktips kunt u alvast kwijt bij ikniks.blog@lycos.com

Aaaargh!

"Jullie schrijven wel erg vaak over D66", merkte één van onze bezoekers (tevens kanshebbende voor het felbegeerde Elsbeth Etty-boekje!) op toen Iknik zijn ergernis niet langer kon ophouden. Het moet gezegd: we hebben de pik op die partij. Er is zelfs een tijdlang overwogen om het domein D66zuigtballen.nl aan te schaffen en daar verder te bloggen - we hebben ervan afgezien omdat hopelijk over twee jaar niemand meer weet wat D66 ook alweer was.

Zoals Iknik al voorspelde: ze werken daar zelf hard aan mee! Ze vragen er gewoon zo hard om!

Voor wie zich er ene flikker voor interesseert: persoonlijk ben ik - in tegenstelling tot de partij waar ik tot mijn grote spijt ooit op stemde - vóór de missie in Afghanistan. Niet omdat die ene partij toevallig tegen is, moet ik erbij zeggen. Want ik ga wèl steeds meer op die manier denken.

Maarreh, stel nou, dat het onmogelijke gebeurt, en het kabinet valt over Afghanistan? Op wie moet ik dan gaan stemmen? Niet op D66 natuurlijk, maar verder? GroenLinks is te links, VVD te rechts, PvdA te Wouter Bos en het CDA is de vijand van alles waar politiek om zou moeten draaien. De ChristenhondenUnie is sympathiek, maar wel in een vechtsport-achtige zin des woords: eerst even respect tonen voor je tegenstander, maar dan ook vòl erin. Zolang hij niets aan zijn haar doet krijgt Geert Wilders mijn stem nog niet als hij zijn lijst omdoopt tot Bart Braun Fanclub Partij.

En de Sjekkiesrokende Paupers? Alleen al om Iknik te pesten krijgen die mijn stem niet.
Stemadvies gevraagd!

Integratie door Al Qaida

In het voorjaar van 2001 kwam de film What to do in case of fire uit.

We bevinden ons in Berlijn. Een radiowekker springt aan en het radiojournaal brengt de mededeling: ‘In Berlijn zijn vanochtend twee atoombommen ontploft’.

De hoofdrolspeler zit meteen rechtop in zijn bed... ‘Ehm, sorry, ik bedoelde: in Berlijn zijn vanochtend twee autobommen ontploft’.

Als er iets in mijn omgeving ontploft, schrik ik daarvan. Een normale reactie, lijkt mij. Als een gebouw in een winkelcentrum ontpoft dan schrik ik daar ook van. Dankzij alle indoctrinatie door de media zal ik, net als het merendeel van de Nederlandse bevolking, snel denken aan een aanslag. Nu komt mijn vraag: hoe komt het dat de bewoners van de wijk Overvecht in Utrecht niet waren geschrokken van het feit dat er een drogisterij
ontplofte in hun buurt?

‘De mensen in het winkelcentrum verlieten rustig het pand’, zo meldt het ANP. Een pand dat overigens na de explosie op instorten stond. Nu is Overvecht een wijk waar relatief veel allochtonen worden. Is het nu zo dat inwoners van een Turkenwijk niet hoeven te vrezen voor aanslagen? Al Qaida wil ten slotte geen moslims opblazen, dat weet iedereen*. Een witte buurt zou dus een logischer plek zijn voor een aanslag...

Door emoties kun je veel verkopen. Nu wil de overheid (zowel landelijk, als regionaal) al decennia voorkomen dat er getto’s ontstaan en streeft men naar een evenwichtige samenstelling van buurten. Is de slogan: ‘Ga in Overvecht of Kanaleneiland wonen en u wordt gegarandeerd niet opgeblazen’ niet een goede?

Dagboek van een persvoorlichter, deel I

Lief dagboek,

Vandaag ben ik begonnen met mijn nieuwe baan als persvoorlichter. Ik heb mijn hele leven al een onverklaarbare tyfushekel aan journalisten, en nu heb ik de ideale baan om hen het leven zuur te maken! Ik zal je zo af en toe op de hoogte houden van wat ik allemaal doe om dat te bereiken.

Dag 1
Ik heb de wachtmuziek op mijn toestel geïnstalleerd: Afternoon Delight van de Starland Vocal Band. Als iemand van de pers mij belt, zeg ik dat ik al iemand aan de lijn heb. Of hij heel even kan wachten? Ik had vanmorgen een journalistje aan de lijn dat het complete nummer heeft uitgezeten!

Dag 2
Iedereen bij mijn instelling heeft van mij te horen gekregen dat ze nooit of te nimmer met de pers mogen praten zonder dat het langs mij is gegaan. Al gaat het om een commentaartje van drie zinnen over iets dat niets met ons eigenlijke werk gaat: ik sta tussen de pers en hun werk! Ik twijfel nog of ik alle journalisten een week laat wachten voor ik iets met hun vraag doe, of dat ik kleine blaadjes niet nog langer op het ijs zal laten liggen. Deadlines, Schmeadlines!

Dag 3
Uiteraard mogen die vieze persmuskieten alleen maar iets over ons schrijven als ik het vantevoren in mag zien, ook al heb ik de ballen verstand van wat er hier in het gebouw eigenlijk gebeurt. Vandaag kreeg ik zo’n stuk onder ogen: ik heb alle zinnen die de tekst interessant maakten gewist, en wat taalfouten erin gezet. Dat zal ze leren.
Omdat het natuurlijk niet de bedoeling is dat wij voor de pers bereikbaar zijn, ga ik straks om elf uur naar huis voor de rest van de week. Volgende week schrijf ik meer!

Tegen echtscheiding

In 2005 eindigden bijna 33.000 huwelijken door echtscheiding. Dat waren er in 2004 nog 2.000 minder. Zoals dat gaat bij cijfers, is interpreteren lastig. Misschien zijn er X aantal jaren geleden minder/meer mensen in het huwelijksbootje gestapt. En hoelang blijven mensen gemiddeld bij elkaar? Het is vast ergens op te zoeken...

Het CBS vroeg gescheiden mensen ook naar de redenen van hun scheiding. Met stip op één (38%): botsende karakters. Je wordt verliefd op jouw tegenpool om vervolgens toch een gelijkgestemd maatje te willen. Bij 37% is er een ander in het spel. Niet zozeer een reden denk ik, maar een gevolg. Op elkaar uitgekeken noemt een kwart van de exen, 18% heeft andere toekomstplannen en 12% gaat scheiden vanwege financiële problemen.

Christenen zijn groot voorstander van huwelijken voor het leven. Eenmaal gehuwd voor de kerk, mag de veilige haven van het gezin niet uiteen vallen. In de landelijke politiek is het geluid af en toe te horen. Met VVD en D’66 in het kabinet, valt de ‘overlast’ mee. Ik ben er niet voor wanneer de politiek zich teveel op privé-terrein begeeft. De ChristenUnie in Veendam trekt zich daar niets van aan en stapt rustig de huiskamer binnen. Echtparen die willen scheiden moeten verplicht relatietherapie volgen, vindt de partij. Zo zouden in crisis verkerende huwelijken te redden zijn.

Argument is dat echtscheidingen grote maatschappelijke gevolgen hebben. Bijstandmoeders en ontspoorde jeugd door echtscheiding zouden Veendam één miljoen euro per jaar kosten. Maar wat kost psychische hulp voor (kinderen van) constant ruziënde ouders? Vermindering van arbeidsproductiviteit doordat echtelijke twisten alle energie opslokken? Ik noem maar iets, even onzinnig als het argument van de ontspoorde jeugd door echtscheiding. Twee allochtone uitgehuwelijkte partners leveren ook niet altijd modelkinderen op dacht ik zo.

Liefde verdwijnt vaak door gebrek aan respect en herhaling van irritaties. Daar kun je met therapie iets aan doen, meent de ChristenUnie. Vooropgesteld: ik ben er niet voor dat mensen het bijltje er gemakkelijk bij neergooien als het even niet zo lekker gaat. Maar ze moeten toch zelf weten of ze hun relatie met externe hulp proberen te redden of niet! En geldt de verplichte relatietherapie ook voor echtparen zonder kinderen?

De fractievoorzitter in Veendam heeft 7 kinderen en is, naar eigen zeggen, gelukkig getrouwd. Hij doet zijn religieuze plicht.

Woorden

Je zult het maar moeten uitleggen aan een buitenlander:

“Eén van de Nederlandse regeringspartijen is tegen deelname aan de NAVO-missie in Afghanistan. De andere twee zijn voor.”
“Dat zijn altijd moeilijke situaties. Wat is eruit gekomen?”
“De regering heeft besloten voornemens te zijn soldaten naar Afghanistan te sturen, maar dat niet te besluiten.”
“Lastig hoor, die taalbarrière. Ik zou zweren …”
“Je hebt me goed verstaan. De regering heeft geen besluit genomen, omdat twee ministers daar niet mee akkoord gingen.”
“Maar de ministers van de andere regeringspartijen zijn vóór?”
“Die wel, ja.”
“En de partij van de twee ministers?”
“Die vindt ook iets. Maar belangrijker is dat de grootste oppositiepartij niet wil praten over een voornemen dat geen besluit is.”

“Maar moeten de plannen van jullie regering niet gewoon goedgekeurd worden door een parlement voordat ze uitgevoerd mogen worden?”
“Jawel.”
“Wat is dan het verschil tussen een voornemen en een besluit?”

“Nou, een voornemen heeft als gevolg dat de twee ministers niet opstappen en dat sommige oppositiepartijen niet willen debatteren. Een besluit heeft tot gevolg dat de twee ministers wél vertrekken, zeggen ze, maar ook dat alle partijen over deelname aan de missie willen discussiëren.”
“Hmmm. Dat klinkt alsof er hoe dan ook een crisis gaat ontstaan. Jullie kranten openen er zeker dagelijks mee?”
“Neu, maar er staat meestal wel wat op pagina drie.”
“Pagina drie? Een onvermijdelijke kabinetscrisis?”
“Ach, ‘onvermijdelijk’ is ook maar een woord, net als ‘voornemen’ en ‘besluit’. Je moet dat een beetje kunnen relativeren, en bij de partij van de twee opstandige ministers zijn ze daar heel goed in. Zo goed, dat één van hun Kamerleden laatst nog ‘Nee is nee’ moest zeggen, omdat de burgers anders niet zouden weten welk van de mogelijke nees hij precies bedoelde. Overigens dachten de meeste mensen dat hij zich vergiste, en dat hij eigenlijk ‘nee is misschien’ bedoelde. Versprekinkje. Hebben ze wel vaker bij die partij.”

“Dus er is eigenlijk niets aan de hand?”
“Nu nog wel, maar het komt wel weer goed.”
“Wat een vertrouwen, zeg.”
“Och, ‘vertrouwen’ is maar een woord. Net als ‘democratie’ en ‘vernieuwing’.”

Here we are now, entertain us

Vroeger was lang niet alles beter. Om maar een voorbeeld te geven: in mijn perceptie viel het absolute dieptepunt in de geschiedenis van de popmuziek samen met mijn puberteit. Bij de meeste mensen schijnt dat andersom te zijn: de muziek die je als puber luisterde, hoort het meest bij je leven. Die muziek vind je dan ook het mooist, en dat zorgt voor de meest weerzinwekkende nostalgie zodra de pubers in kwestie wat groter en kapitaalkrachtiger worden.

Het poppodium waar ik werk speelde ook ooit in op die nostalgie van oudere bezoekers. Onder de naam 80’s Verantwoord werden voor de nostalgisten van de generatie vlak voor mij de liedjes uit hun jeugd weer eens opgezet. Joy Division, Fugazzi, Laibach – de ècht vette muziek uit de jaren tachtig, waar de huidige ouwe lullen toen naar luisterden. Naarmate de feestvreugde en het alcoholpeil stegen kon er ook wel eens een nummertje van Sabrina en andere verschrikkingen tussendoor, maar ook dat hoort bij nostalgie.

80’s Verantwoord was een gigantisch succes, verhuisde naar grotere zalen en Lowlands, en alles dat er ‘verantwoord’ aan was is weg – nu draaien ze alleen nog maar de kutmuziek uit de jaren tachtig, want hahaha, wat was het toen allemaal grappig fout, hè? De muziekliefhebbende nostalgen van weleer blijven nu thuis.We zijn inmiddels een paar jaar verder, en ik ben nu ook een ouwe lul geworden. Zaterdag betrapte ik mijzelf erop dat het meisje waar ik op zat te geilen tien jaar jonger was dan ik. Er zijn nu ook jaren ’90-revival feesten, en het woord ‘verantwoord’ zat er al van het begin niet op.
De horror van verjaardagen, klassefeesten en de alcoholvrije schoolfeesten in een amper omgekatta aula kwamen allemaal weer langs: Captain Jack (hij is dood, trouwens. Doodgemarteld door een muziekliefhebber, opperde één van onze bezoekers), happy hardcore, 2Unlimited, Vanilla Ice, de eeuwige trits van stompzinnige zomerhitjes waarbij de imbeciliteit van Britney en K3 zich afschilderen als toptalent*. In een te hete Tivoli voelde ik de woede in mij opkomen: de Kutmuziek! Die Kut-DJ’s! Die veels te lekkere Kutwijven die allemaal wel sexy staan de zijn, maar niet met mij uit deze muzikale hel willen ontsnappen! De hele KUTWERELD! Ik voelde mij, kortom, weer helemaal puber. Ook dat is natuurlijk een vorm van nostalgie.

* Maar James Blunt is vies en naar en kut en moet dood. Laat dat niet ongezegd blijven.

Ham

“Schrijf anders iets over die vleeswaren van de Appie, en dat het smerige volksverlakkerij is dat de Appie aan elkaar gelijmde vleesresten mag verkopen onder de naam chorizo”, probeerde Bart mij aan een onderwerp voor een column te helpen. Er is de afgelopen dagen weinig columneerbaars gebeurd, en dan is iedere suggestie welkom.

Blijkbaar verkoopt de Albert Heijn aan elkaar gelijmde vleesresten als chorizo.

Zal ik een geheimpje verklappen? Ik weet niet eens wat chorizo zou moeten zijn. Volgens mijn definitie is het rond, donkerrood, gemaakt van beest en smaakt het naar cervelaatworst. Of andersom, want ik weet ook niet wat cervelaatworst zou moeten zijn.

Er is een aflevering van de Keuringsdienst van Waarde, een televisieprogramma over eten, die laat zien hoe men tegenwoordig ham maakt. Stukken varken worden samen met eetbaar plaksel in een apparaat gegooid dat verdacht veel wegheeft van een cementmolen. Na een tijdje draaien poept de machine grote stukken aan elkaar gelijmd vlees uit, waar blokken ham uit worden gestanst. Alles bij elkaar duurt het drie dagen om van een levend varken een eetklare ham te maken.

Ook wordt er uitgelegd hoe het eigenlijk moet: ham maak je uit één stuk. En op z’n ambachtelijks duurt het twee maanden voor een ham zich ham mag noemen.

Het lijkt een hele onthulling, maar eigenlijk is dat kul. Je moet wel heel erg naïef zijn om te verwachten dat de plakjes ham in de supermarkt gemaakt zijn door bonkige slagers die met liefde, zorg en een vleesbijl dag in dag uit hun uiterste best doen om schitterende hammen te maken waar het vakmanschap vanaf straalt.

We weten best dat het productieproces van de ham erop gericht is met een minimum aan inspanning een vlezig stuk eetbaarheid te maken dat voor de meeste consumenten acceptabeler is dan helemaal geen ham. We weten het, en we eten het. En de slager op de hoek is jaren geleden al failliet gegaan.

Underwater Love

Een hele week lang heb ik niets met het nieuwsberichtje gedaan. Mensen spraken me erop aan: als 'onderwaterjournalist' moest ik toch zeker wel iets doen met die vrouw die een dolfijn trouwde? Ik moet bekennnen: ik dacht dat het een hoax zou zijn.

Toen ben ik er verder over na gaan denken: ik weet bijna niks van dolfijnen, maar wel het één en ander van honden. Zou iemand met haar hond moeten mogen trouwen? Honden zijn aanhankelijk, trouw en - zoals bijna iedereen heeft kunnen ervaren - niet te beroerd om sex met mensen te willen.

Als je een hond zou kunnen vragen: 'Wil jij de rest van je leven, in voor en tegenspoed, bij dit baasje blijven?', dan is het haast ondenkbaar dat het antwoord 'nee' zou zijn. Als het bazinnetje zich net zo voelt over de hond, zou je dus kunnen spreken van een wederzijdse liefdesrelatie. Een relatie die bovendien, als het bazinnetje daar behoefte aan heeft, vleselijk geconsumeerd kan worden.

Als het bazinnetje nu de behoefte heeft om deze relatie te bestendigen met een huwelijk, waarom zou dat dan niet moeten gebeuren? Je zou kunnen zeggen dat een hond niet toerekeningsvatbaar is, maar dat is een argument dat opgaat voor de relatie, en niet voor de bezegeling ervan. Het is in Nederland niet verboden om je uit te laten wonen door je hond. Het is zeker niet verboden om van je hond te houden. Maar het huwelijk blijft afgesloten voor dierenliefhebbers.

Waarom is dat zo? Alle argumenten die ik kan verzinnen gaan ook op voor het homohuwelijk, een instituut waar ik erg trots op ben. Gevoelsmatig vind ik heel sterk dat mensen niet met hun hond zouden moeten mogen trouwen. Maar waarom dan niet?

We worden beroemd!

We hebben e-mail van de televisie!

"Beste blogger,

BRTV Utrecht lanceert nog voor de gemeenteraadsverkiezingen in maart www.uvandaag.nl, een website voor en door inwoners van de provincie Utrecht. Het moet een Utrechts nieuws- en discussieplatform worden waarop mensen zelf berichten, filmpjes of foto's plaatsen. RTV Utrecht zoekt in elke uithoek van de provincie en in elke bevolkingslaag burgerjournalisten, die met enige regelmaat interessante stukjes kunnen schrijven over het reilen en zeilen in hun buurt, branche, gemeente of regio. Ik benader u, omdat u al een actief blogger bent en omdat u (en uw medebloggers) niet terugdeinst voor gepeperde meningen. Heeft u interesse mee te werken aan bovenstaand initiatief?"

Hebben we dat? Zijn jullie ook maar in de verte geïnteresseerd in het doen en laten van de Utrechtse politiek? Moet ik mij de beschrijving 'burgerjournalist' laten welgevallen? Waarom zou er niets over betaling in dit mailtje staan? Wie geeft advies?

Arm spaargeld

Armoede in Nederland staat volop in de belangstelling. Ik weet niet zo goed wat ik daarmee aan moet. Nu heb ik natuurlijk makkelijk praten met mijn baan, na een universitaire studie. Maar ik sluit me bij Zalm aan: armoede is een relatief begrip. Vaak is het niet zozeer het gebrek aan geld, maar het gebrek aan eigenwaarde en zelfredzaamheid dat ‘arme’ mensen parten speelt. Veel armoede wordt veroorzaakt doordat mensen zich gigantisch in de schulden steken. Daar kan het stempel armoede weinig aan veranderen. Wél uitzicht op werk, voelen dat jij nuttig bent voor de maatschappij.

Echte armoede kennen ze in Derdewereldlanden. Dacht ik tenminste, totdat ik in Elsevier de uitspraken las van Arthur Arnold, bestuursvoorzitter van ontwikkelingsbank FMO. Ontwikkelingslanden kunnen beter eigen spaarmiljarden inzetten dan lenen van het Westen, zegt hij. Armen sparen zelf ook en dat maakt het mogelijk microkredieten met lokaal geld te financieren.

Mensen in ontwikkelingslanden bewaren hun spaargeld onder het matras, of in een doos in de tuin. In sommige gemeenschappen is er een gezamenlijke pot waaraan mensen doneren. Al dat geld circuleert dus niet in de officiële economie. De bedragen kunnen behoorlijk oplopen. Voor Vietnam is de schatting dat er 2,5 miljard euro onder het matras ligt. Vanuit het Westen maken emigranten jaarlijks zo’n 125 miljard euro over naar familie en kennissen in ontwikkelingslanden. Arnold: “Stel dat er van dat bedrag zo’n 20 procent wordt gespaard, dan kom je al op een veelvoud uit van de 10 miljard euro aan microkrediet die wereldwijd uitstaat. Het zou me niet verbazen als het totaal aan besparingen van armen groter is dan de 50 miljard euro die jaarlijks door overheden wordt besteed aan ontwikkelingshulp.”

Voordat het zover is, moet er nog wel wat gebeuren. In die landen ontbreekt een betrouwbare financiële sector. Banken zijn niet te vertrouwen of arme mensen hebben geen toegang. Daarom wil de FMO plaatselijke banken tijdelijk steunen met leningen, garanties, of door aandeelhouder te worden. Zo kreeg FMO in Cambodja voor elkaar dat de spaartegoeden bij een plaatselijke bank in anderhalf jaar tijd verviervoudigden. “Voor elke euro buitenlands geld, mobiliseerde die bank 4 euro binnenlands spaargeld. Zo maak je jezelf in korte tijd overbodig en dat is het best denkbare resultaat.”

Mij klinkt dit prima in de oren. Banken in ontwikkelingslanden ondersteunen om microfinanciering in eigen land mogelijk te maken. Een mooie manier om de zelfredzaamheid van armen te verbeteren.

Kevin in Rusland

Nog geen drie dagen nadat we onze goede voornemens hadden gepost, verzaakt Iknik al. Geen stukje van hem vandaag, zodat ik na mijn werkdag tot half twaalf 's avonds hier nog zit voor jullie amusement.
Gelukkig heb ik daarbij hulp! Kevin, trouwe bezoeker van onze site, heeft namelijk een column ingeleverd ter onze goedkeuring. Eigenlijk wilde ik hem een wat officielere introductie geven, maar ja. Laat maar horen wat jullie ervan vinden!

Russische vasthoudendheid

De Russen zijn deze week voorpaginanieuws geweest. Zij vonden een prijsverhoging voor hun gas van 500% redelijk. Een geleidelijke verhoging van de prijs was onbespreekbaar, een typisch voorbeeld van Russische vasthoudendheid. Vorig jaar heb ik deze vasthoudendheid zelf mogen ervaren. Terwijl mijn sokken gewassen werden, werd mij verteld dat dat wasbeurtje 50 cent per sok ging kosten - meer dan sokken in Rusland kosten.
De nors kijkende vrouw hield voet bij stuk, pas nadat de hotelmanager haar met ontslag dreigde gaf ze toe. Dit alles heeft verder weinig met gastvrijheid te maken, Russen zijn bijzonder gastvrij, maar ze hebben vaak een andere gedachtegang. Ruslands grootste luchtvaartmaatschappij Aeroflot heeft vandaag besloten een derde klasse in te voeren in hun ‘luxueuze’ toestellen. Ten eerste krijgt men minder beenruimte in deze ‘unieke’ klasse. Vorig jaar mocht ik tweede klas vliegen in een Tupolev van Aeroflot. De beenruimte was al bijzonder mager en ik kan me niet voorstellen dat die verkleind kan worden. De gemiddelde Russische vrouw die ouder is dan 30 weegt zo’n 200 kilo en als je daar naast zit moet jij wel je lichaam in de lengterichting kwijt. Het meest opzienbarende feit is echter dat je niet meer het privilege hebt eten en drinken geserveerd te krijgen in de oude USSR-trots.
Als ik terugdenk aan het bakje dat grotendeels zwart was toen ik dit vorig jaar opende, zou ik eerder meer betalen om dat niet meer voor mijn neus neergezet te krijgen. Hoe dan ook, terwijl de meeste grote maatschappijen in de wereld het gaan proberen met serviceverlening, probeert de grootste Russische het dus met de chartermaatschappijmethode. Je krijgt nog minder, waar al niks meer was, misschien moet de derde klasse ook het vliegtuig inklimmen, in plaats van dat je zo’n moderne rijtrap kan gebruiken...

Bloggies

"Maar Bart", zo vroegen sommige bezoekers mij na mijn post van maandag, "waarom staat er bij jullie goede voornemens niets over het winnen van de Dutch Bloggies?"
Een goede vraag. Kijk, op zich wordt het dit jaar een treurige aangelegenheid daar in Amsterdam. De regels zijn zo aangepast dat er in maximaal twee categoriën gewonnen kan worden. Een Geenstijl dat met zeven van die bokaaltjes naar huis gaat zit er dus niet in.
We spelen dus een nepwedstrijdje en iedereen die straks een bloggie wint zal tot de lengte der dagen moeten horen dat ze alleen maar won omdat de échte winnaar van competitie uitgesloten was.
Iknik vond het allemaal niet zo'n bezwaar: wij zijn toch immers op sommige punten gewoon beter? Ik twijfelde nog steeds: met al die goede voornemens worden we dit jaar nog een stuk vetter, mooier, blinkender en bezoekerstrekkender, maar de bloggies-uitreikingen zijn al in maart. Waarom niet nog een jaartje wachten?
"Ongezien de Tiefus!", bulderde hij mij in Stijlloos dialect toe. "Schrijf er nou maar wat over - Bartjan Spruyt en de Pabo-dozen die niet kunnen rekenen pakken we later nog wel een keer. Dit trekt meer bezoekers naar onze site, en het geeft onze bezoekers de kans om ook eens wat te doén in de baas zijn tijd."
Bij deze dus: u kunt de komende weken op ons stemmen via www.dutchbloggies.nl. Egotrippers als wij zijn hebben we elk drie van onze eigen post genomineerd voor de wedstrijd 'beste post', maar het staat jullie natuurlijk vrij om ons ook in andere categoriën hoog te plaatsen. Over ego-trip gesproken: wat vonden jullie eigenlijk onze beste posts?

Onze concurrentie probeert hun bezoekers over te halen tot stemmen door porno of bier. Zelf werden wij ooit vergeleken met de opiniepagina van NRC, dus wij komen met een saaie prijs voor ouwe lullen. Wie een screenshot mailt naar ikniks.blog@lycos.nl waarin wij kunnen zien dat hij of zij op ons gestemd heeft, maakt kans op een bundel columns van Elsbeth Etty.

Draaikontje (2)

Okee, bij deze is het officieel: Wouter Bos is een onnavolgbare draaikont, die zó bang is kiezers kwijt te raken dat het hem waarschijnlijk ontzettend veel kiezers gaat kosten. Was het zaterdag nog zo dat Bos liever met het CDA in zee ging dan met de twee linkse partijen, vandaag zegt hij een coalitie met Groen Links en SP niet uit te sluiten. Omdat de verschillen tussen PvdA en CDA minstens even groot zijn als die met de linksen: “Er moet heel wat met het CDA gebeuren”, wil Bos er een regering mee vormen.

Op zich is het het summum van politiek: om de ene groep mensen tevreden te stellen beweer je dat het allemaal pikzwart is, en tegen degenen die het daarmee oneens zijn zeg je doodleuk dat het hagelwit is. Er zijn politici geweest die er mee wegkwamen, maar die snapten het spelletje. Dat gaat zo: wij van het Volk gaan er vanuit dat politici ons willen piepelen, dat hebben we altijd al gedaan, en we zijn ook best bereid daar aan mee te werken. Maar dan moet het wél een beetje subtiel. Om het Volk te mogen naaien, zul je het eerst moeten verleiden.

Wat Wouter Bos doet, heeft niets met verleiden te maken. Hij lult maar wat: “Wij gaan geen verwaterd Balkenende-beleid voeren. Daarom is er ook eigenlijk maar één doel: wij moeten de verkiezingen zo overtuigend winnen dat er geen meerderheid mogelijk is zonder ons.”

Dat is een vrij stompzinnig doel, als je erover nadenkt. Hoe gaat Bos de mensen er van overtuigen op de PvdA te stemmen? “Stem op ons, want dan worden we een grote partij”? Deelname aan de regering hoort natuurlijk een middel te zijn, en door de mensen uit te leggen wat het doel is kun je ze overhalen om wel of niet op je te stemmen.

Ik blijf hopen dat de ballen van Bos vóór de komende verkiezingen alsnog gaan indalen, maar het wordt steeds onwaarschijnlijker. Als hij zo blijft slalommen en slingeren, verdient hij niet beter dan een zwaar tegenvallende verkiezingsuitslag, ten gunste van SP en Groen Links.

Voornemens

Jongens en meisjes, ik ga het jullie alvast verklappen: het wordt een kutjaar. Nederland is optimistisch, maar dat is allemaal door de goedkope bubbeltjeswijn ingegeven hoop. 2006 gaat zuigen.

Nederland wordt in de eerste ronde van het WK eruit geknikkerd door het altijd gevaarlijke Ivoorkust. D66 en de PvdA halen massaal stemmen binnen bij de gemeenteraadsverkiezingen. Er komen nòg meer realitysoaps op TV - waaronder het ooit hier voorgestelde plan van een show waarin veertig TV-format-bedenkers samen in een bunker zitten. Elke week wordt er één doodgeschoten en ze mogen pas weg als ze iets leuks hebben bedacht. U en ik gaan aankomen en zulen minder sex hebben. Terecht, ook nog eens.

Om u bij dit lijden mentaal te ondersteunen hebben de makers van iknik.blogspot.com een aantal goede voornemens opgesteld. Net als met die van u gaan ze er niet allemaal van komen, maar smijten we ze desalniettemin de wijde wereld in. Wij gaan in 2006:

- Vaker bloggen
Echt elke werkdag een nieuw stukje, wordt het doel. In het weekend komen jullie toch niet, maar gaan we het ook proberen.

- Verhuizen
De eerste versie van de nieuwe lay-out wordt momenteel op de schop genomen, de URL's zijn aangevraagd. Plannen mijnerzijds voor een webwinkel waar u Iknik-goodies kunt kopen leggen we nog even in de ijskast, maar tips mogen altijd gegeven worden in de comments.

- Uitbreiden
Als we het naar de nieuwe site halen dit jaar, gaan we daar ook meer doen. Recensies, grotere artikelen en hopelijk ook cartoons. Er wordt gefluisterd over de eerste carnavals-crunk-hit, maar als die er al van komt zal dat natuurlijk pas op elf november zijn. En omdat Youp zo kut was, gaan wij in december al onze texten fuseren tot een oudejaarsconferentie. Te zijner tijd doen we een oproep voor iemand met een geile stem zodat we er een .mp3tje van kunnen maken.

- Visie
Waar moet het dan uiteindelijk heen? Dat weten we nog niet! Een plaats voor debat, of gewoon een zeepkist waarop we de heilige verontwaardiging kunnen prediken? Moet het een humor-site worden, een opinie-site of, zoals nu, vooral een site om onze ego's nog verder op te blazen? Gaan we uitkomen, de komende maanden.

Ik wens u alvast veel sterkte, en tot ziens!

Draaikontje

Op Lowlands was hij nog 'het lekkerste draaikontje van Nederland', maar sinds zaterdag weten we waar we staan bij Wouter Bos. Hij wil regeren met het CDA, straks als hij de verkiezingen heeft gewonnen. Het feit dat het CDA hem na de vorige verkiezingen niet zag staan is hij blijkbaar alweer vergeten, want dat doe je als je verliefd bent. Hij weert de avances van Groenlinks en Sjekkiesrokende Paupers, want die vieze hippies willen alleen maar Sinterklaas spelen en terroristen beschermen. Nou is dat laatste natuurlijk wáár, maar ik vraag mij af of Wouter er wel zo slim aan doet om dat te gaan roepen. Kijken we bijvoorbeeld naar de laatste peiling, dan springen een aantal zaken in het oog. Allereerst gaat het CDA er de komende verkiezingen flink op achteruit, bijna 25%. Er zijn blijkbaar mensen nogal teleurgesteld in hun partij. Al deze mensen - zo'n anderhalf miljoen - weten nu dat ze ook niet bij Bos moeten zijn, want dan krijgen ze alsnog het CDA binnen. Daarnaast heb je nog de mensen die eigenlijk te links zijn voor de PvdA, maar liever het PvdA in de regering hebben dan, pak 'em beet, de VVD. ALLE PvdA-stemmers die ik ken horen bij deze groep. Als er straks een meerderheid is voor een linkse regering - in die peiling staan ze samen op 75 zetels, met de veilige wetenschap dat de Partij voor de Dieren ze in alles zal steunen - maar Bos gaat liever met het CDA op stap, dan zou dat een klap in hun gezicht zijn. Gelukkig gaan ze nu dan ook niet meer op hem stemmen. Het belooft een mooi 2006 te worden!

Update: zei ik draaikontje?